نذر استغفار کردم برای آمدنش
هر جمعـه ، لحظـه به لحظـه

آمرزش میخواهم برای هـر گنـاهـی که
ثانیه ای در آمدنش تاخیر می اندازد.

استغفـرالله ربی و اتوب الـیه

حال با زبانی که استغفار کرده
می خوانمت:

اللهـم عجـل لولیکـــ الفــرج

یا اباصالح المهدی عج

چشم درراهیم اماقاصدی درراه نیست
جمعه هم آمدولی آن جمعه دلخواه نیست

ماکجاونورباران شب دریاکجا
قطره درخواب وخیال جذر و مدماه نیست

معبد حقیقی
تاریک ترین و درونی ترین
لایه ی وجود توست…..

و جهان هستی،
ظهور درون توست
هردو را دریاب

براي حذف آدم هاي سمي از زندگيت هيچ گاه احساس گناه و خجالت و پشيماني نکن…

فرقي نميکند از بستگانت باشد يا عشقت يا يک آشناي تازه…

مجبور نيستيد براي کسي که باعث رنج و احساس حقارت در شما ميشود جايي باز کنيد…
جدايي ها تلخند و ازار دهنده!
اما از دست دادن کسي که قدر شما را نميداند و به شما احترام نميگذارد
در حقيقت منفعت است نه خسارت…

هرگز سعي نکنيد کسي را متوجه ارزشتان کنيد…
اگر فردي قدر شما را نميداند اين يعني لياقت شما را ندارد
به خودتان احترام بگذاريد و با کساني باشيد که واقعا براي شما ارزش قائلند..

گل آفتابگردان رو به نور می‌چرخد و آدمی رو به خدا!
ما همه آفتابگردان‌ایم و اگر آفتابگردان به خاک خیره شود و به تیرگی، دیگر آفتابگردان نیست. آفتابگردان، کاشف معدن صبح است و با سیاهی نسبت ندارد.‌

این‌ها را گل آفتابگردان به من گفت و من تماشایش می‌کردم که خورشید کوچکی بود در زمین که هر گلبرگش، شعله‌ای بود و دایره‌ای داغ در دلش می‌سوخت.

آفتابگردان به من گفت: وقتی دهقان، بذر آفتابگردان را می‌کارد، مطمئن است که او خورشید را پیدا خواهد کرد. آفتابگردان هیچ‌وقت، چیزی را با خورشید اشتباه نمی‌گیرد‌ اما انسان همه‌چیز را با خدا اشتباه می‌گیرد. آفتابگردان راهش را بلد است و کارش را می‌داند. او جز دوست‌داشتن آفتاب و فهمیدن خورشید، کاری ندارد. او همه‌ی زندگی‌اش را وقف نور می‌کند. در نور به دنیا می‌آید و در نور می‌میرد، نور می‌خورد و نور می‌زاید. دل‌خوشی آفتابگردان، تنها آفتاب است. آفتابگردان با آفتاب آمیخته است و انسان با خدا. بدون آفتاب، آفتابگردان می‌میرد و بدون خدا، انسان!

او ادامه داد: روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد، دیگر آفتابگردانی نخواهد ماند و روزی که تو به خدا برسی، دیگر «تویی» نمی‌ماند. من فاصله‌هایم را با نور پر‌می‌کنم، تو فاصله‌ها را چگونه پر‌می‌کنی؟

آفتابگردان این را گفت و خاموش شد. گفت‌وگوی من و آفتابگردان، ناتمام ماند. او در آفتاب غرق شده بود. جلو رفتم، بوییدمش، بوی خورشید می‌داد و آخرین صحبت‌هایش هنوز در گوش‌هایم طنین انداخته بود: نام آفتابگردان، همه را به یاد آفتاب می‌اندازد. نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت؟

ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺩﺭﺩ ﻗﺸﻨﮕﯿﺴﺖ
ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ
ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻇﺮﯾﻔﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .
ﺯﻧﺪﮔﯽ،
ﺷﻮﻕ ﮔﻠﯽ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﺍﻣﯿﺪ،
ﺑﺮ ﺳﺎﻗﻪ ﯼ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ
ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﯼ ﺑﯿﻨﺶ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﺎﺭﺩ .
ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺑﺎﺭﺵ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ
ﺑﺮ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﻣﺎ
ﺗﺎﺑﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ
ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻝ .
ﺯﻧﺪﮔﯽ،
ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﻗﭽﻪ ﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﺎ

مرحوم حضرت آیت الله محمّدتقی بهجت :

ما باید در حال رخاء [آسایش] ، حالت ابتهال و تضرّع و توسّل داشته و ملتجی و شاکر باشیم ،

تا در حال شدّت و گرفتاری به فریاد ما برسند ؛
و گرنه همان بلا و گرفتاری به سراغ ما می آید.

ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﯾﮏ ﺣﺎﻟﺖ ﺫﻫﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ
ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ.
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ؛ ﺗﻀﺎﺩﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺑﯿﻦ ﺍﮐﻨﻮﻥ ؛ﯾﻌﻨﯽ
ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﻓﺮﺍﻓﮑﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ؛
ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ؛ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ.
ﺍﯾﻦ ﻧﮕﺮﺵ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ …..ﺣﺎﻝ ….. ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻭ
ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ
…

ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺬﺏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﺕ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﮑﺶ ؛ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﻭ ﺟﺬﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺳﺘﺘﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ؛
ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﺗﺠﺴﻢ ﮐﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺍﺣﺴﺎﺳﺶ ﮐﻦ…!