بزرگی میگفت ؛

زنده بودن حرکتی است افقی،
از گهواره تا گور ……

اما زندگی کردن حرکتی است عمودی ،
از فرش تا عرش ……

زندگی یک تداوم بی نهایت اکنون هاست …

ماموریت ما در زندگی
” بی مشکل زیستن ” نیست ،
” با انگیزه زیستن ” است …

” سلطان دلها ” باش ,
اما دل نشکن …

پله بساز ،
اما از کسی بالا نرو …

دورت را شلوغ کن ،
اما در شلوغی ها خودت را گم نکن …..

” طلا ” باش ،
اما خاکی …..

دکتر الهی قمشه ای

وقتی دعا میکنی،
دعای تو از این جهان خارج میشود و به جایی میرود که هیچ زمانی نیست.

دعایت به قبل از پیدایش عالم میرود.

دعایت به آنجا که دارند تقدیرت را مینویسند میرود.
و تقدیر نویس مهربان عالم تقدیرت را با توجه به دعایت مینویسد.

و چقدر مولانا زیبا میگه:

گر در طلب گوهر کانی، کانی / گر در هوس لقمه نانی، نانی
این نکتهء رمز اگر بدانی، دانی / هر چیز که در جستن آنی، آنی..

یادم باشد …
اینجا اگر مجازی است،
اگر دروغ زیاد است،
اگر کسی، کسی را نمی بیند،
حق ندارم هر چه خواستم بکنم…

یادم باشد پشت سر هر کدام از این مجازی ها یک “انسان” نشسته
که در سینه “دل” دارد…

و من حق ندارم او را خراب، خرد، یا وابسته کنم…
و بعد به راحتی بگویم
” ببخشید”

یادم باشد کائنات مسیر رفت و برگشت عمل خودمان است….

پس رفیق مجازی اگر زمین خوردی ببین کجا کسی را زمین زده ای…

کائنات مجازی و غیرمجازی
نمی فهمد ،

کائنات با “احساسات” و ” دل” آدم ها کار دارد….

پس مراقب باش….

بخشی از نامه علامه طباطبایی ره به فرزندش ؛

بعضی گمان می کنند که اول باید حالت توحید و خلوص بیاید تا انسان از غم و افسردگی نجات پیدا کند .

ولی مطلب کاملا برعکس
است. انسان باید ابتدا از مسائل مادی بگذرد و سود و زیان در نظر او یکسان گردد تا روزنه ای از توحید و خلوص در قلب او باز شود .

کسی که دلش از افکار پریشان مادی مالامال است و ظرف روحش از غم ها و غصه های جانکاه مملو است ، امکان ندارد که با خدا ارتباط حقیقی پیدا کند .

باید از تمام غم ها خالی شد تا غم او و فکر او در روح پیدا شود.

خدای خوبم!
دلم میخواهد
برای همه‌ی بنده هایت دعا کنم
دعایی از اعماق وجود

خدایا!
شاد کن دلی را
که گرفته و دلتنگ است

بی نیاز کن کسی را
که به درگاهت نیازمند است و درمانده

امیدوار کن کسی را
که ناامید به آستانت آمده

بگیر دستانی
که اکنون بسوی تو بلند است

مستجاب کن دعای کسی
که با اشکهایش تو را صدا می زند

حامی آن دلی باش
که تنها شده است

با دستهای مهربانت
با تمام قدرت و عظمت و تواناییت
ببار رحمتت را بر بندگانت …

گاهی اوقات بر سر راه آدمیزاد
آدم هایی قرار میگرند
که فراتر از یک دوست معمولی هستند؛

که می شود با آن ها به هر چیزی بخندی
دوست هایی هستند در زندگی
که بی دغدغه می شود بدون نقاب بر صورت با آنها معاشرت کرد؛

می شود یادت برود که میزبانی یا مهمان!

جایی که هستی خانه اوست یا خانه خودت!
حتی می شود ناگفته های دلت،
آن هایی که جرأت گفتنش به خودت هم نداری، بهشان بگویی
و …

مطمئن باشی می شنوند و نشنیده می گیرند!

چقدر خوبند این آدمها
و چقدر همه ما نیاز داریم
به حداقل یکی از آنها…

امام سجّاد(ع):

گناهانى كه باعث نزول عذاب مى‌شوند، عبارت‌اند از:

ستم كردنِ شخص از روى آگاهى،

تجاوز به حقوق مردم،

و دست انداختن و مسخره كردن آنان.

معانى‌الاخبار ٬ص۲۷۰ و ۲۷۱

نَفَسِ امام به شماره افتاده بود

فرمودند: والله تا به حال این قدر نترسیده‌ام.
نیامده‌ام درس بگویم، آمده‌ام بگویم:

اگر علم نداری، اگر دین نداری، عاقل باش و نخواه که هویت انسانی‌ات را به هم بزنی.
بعد هم سه روز تب مالت ایشان عود کرد…

همه این قضایا برای این بود که امام شنیده بود یک طلبه پشت سر یکی از مراجع غیبت کرده است. همین!

بر اساس خاطره آیت الله مظاهری؛ برداشت‌هایی از سیره امام خمینی، ج۳، ص۲۹۹