امام صادق عليه السلام فرمودند:

مَنْ مَلَکَ نَفْسَهُ إذا رَغِبَ، وَ إذا رَهِبَ، وَ إ ذَااشْتَهى، وإذا غَضِبَ وَ إذا رَضِىَ، حَرَّمَ اللّهُ جَسَدَهُ عَلَى النّارِ.
هر که در چهار موقع ، مالک نفس خود باشد: هنگام رفاه و توسعه زندگى ، هنگام سختى و تنگ دستى ، هنگام اشتها و آرزو و هنگام خشم و غضب ؛ خداوند متعال بر جسم او، آتش را حرام مى گرداند.

وسائل الشيعه : ج 15 ص 162 ح 8.

قال أبوجعفرعليه السلام لجابر:
«يا جابر انّما شيعة علي‌عليه السلام من لا يعدو صوته سمعه ولاشحناوه بدنه، لا يمدح لنا قالياً ولايواصل لنا مبغضاً ولا يجالس لنا عائباً.
شيعة علي‌عليه السلام من لا يهر هرير الكلب ولايطمع طمع الغراب ولايسأل الناس و إن مات جوعاً، اولئك الخفيفة عيشتهم، المنتقلة ديارهم، ان شهدوإ لم يعرفوا وإن غابوا لم يفتقدوا وإن مرضوا لم يعادوا وإن ماتوا لم يشهدوا، في قبورهم يتزاورون».
قلت: و أين أطلب هولاء؟ قال: «في اطراف الأرض [و] بين الأسواق.
و هو قول اللَّه عزّوجلّ: «أذلّة علي المؤمنين أعزّة علي الكافرين»».

امام باقرعليه السلام فرمود:
«اي جابر! شيعه علي‌عليه السلام كسي است كه صدايش از گوشش بالاتر نمي‌رود و فرياد نمي‌زند و به ديگران دشمني و اذيت نمي‌رساند و از كساني كه پيرامون ما كوتاه آمده‌اند، تعريف و تمجيد نمي‌كند و با دشمنانمان رابطه‌اي ندارد و همنشين كسي نمي‌شود كه عيبي را به ما نسبت دهد. شيعه علي‌عليه السلام مانند سگ پارس نمي‌كند و پاچه كسي را نمي‌گيرد مانند كلاغ طمعكار نيست. از مردم چيزي نمي‌خواهد، حتي از گرسنگي بميرد، زندگي ساده‌اي دارد، اگر در جايي حاضر شود، مردم او را نمي‌شناسند و اگر غائب باشد، كسي سراغ او را نمي‌گيرد، اگر بيمار شود، كسي احوال او را نمي‌پرسد و اگر بميرد، كمتر كسي با خبر مي‌شود. در قبرها، يكديگر را ملاقات مي‌كنند».
عرض كردم: اين افراد را كجا ببينيم؟
فرمود: «گوشه و كنار زمين و بين بازارها و اين فرمايش خداوند بزرگ است، آنجا كه مي‌فرمايد:
«أَذِلَّة عَلَي الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّة عَلَي الْكفِرِينَ»؛ «براي مؤمنان، فروتن و براي كافران، گردن فرازند.»»

حدیت شماره بیست وپنجم از کتاب شریف صفات الشیعه

«ذکر خدا در هر حال» آنقدر ارزشمند است که بسیاری از امتحان‌های ما برای همین است که معلوم کند آیا از «ذکر خدا» غافل می‌شویم یا نه؟

نعمت می‌آید تا معلوم شود آیا ما با نعمت از او غافل می‌شویم یا نه؟

بلا می‌آید تا معلوم شود آیا ما بلا از او غافل می‌شویم یا نه؟

1-پيامبر صلى الله عليه و آله:
لا تَسُبُّوا الناسَ فَـتَـكتَسِبُوا العَداوَةَ بَينَهُم؛
به مردم ناسزا نگوييد، كه با اين كار در ميان آنها دشمن پيدا مى كنيد.
(كافى، ج2، ص360، ح 3)
———————-
2- امام باقر عليه السلام:
إِنَّ اللّه عَز َّوَ جَلَّ يُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلا رَفَثٍ؛
خداوند عزوجل دوست دارد كسى را كه در ميان جمع شوخى كند به شرط آن كه ناسزا نگويد.
(كافى، ج2، ص 663، ح4)
———————-
3- امام صادق عليه السلام:
الفُحشُ و البَذاءُ و السَّلاطَةُ مِن النِّفاقِ؛
دشـنـامـگويى و بـد زبانى و دريـدگـى از (نشانه هاى) نفاق است.
(بحار الأنوار، ج 79، ص 113، ح 14 - منتخب ميزان الحكمة، ص 442)
———————-
4- امام علی علیه السلام:
ثَمَرَةُ التَّواضُعِ الَمحَبّةُ، ثَمَرَةُ الكِبرِ المَسَبَّةُ.
ثمره فروتنى دوستى است، ثمره تكبّر ناسزا (شنيدن) است.
(غرر الحكم، ح 4613 و 4614 - منتخب ميزان الحكمة، ص 596)
———————-
5- امام علی علیه السلام:
مَن عابَ عِيبَ، و مَن شَتَمَ اُجيبَ، و مَن غَرَسَ أشجارَ التُّقى اجتَنى ثِمارَ المُنى.
هر كه عيبجويى كند، عيبجويى شود و هر كه ناسزا گويد، پاسخ (ناسزا) شنود و هر كه درختهاى تقوا بنشاند، ميوه هاى آرزوها را بچيند.
(كشف الغمّه، ج 3، ص 136 - منتخب ميزان الحكمة، ص 494)
———————-

مجتهدی تهرانی

روزی در حرم امام رضا (ع) جوانی نزد من آمد و پرسید: - اگر بخواهم زنگار دلم را پاک کنم باید چه کنم؟
.
.
از این جوان و سوالی که پرسید خیلی خوشم آمد .به او گفتم برای پاک کردن دلت چند راه ساده وجود دارد : - اول اینکه از قرائت قرآن مخصوصاً سحرها غفلت نکن.
- دیگر اینکه زیاد استغفار کن و یک راه دیگر محبت به بچه یتیم است .تا میتوانی به یتیمان محبت کن و دست نوازش به سرشان بکش.

ایت الله بهجت (ره)

نیتتان این باشد که علمتان با عملتان هماهنگ باشد و علم و عمل از همدیگر جلو یا عقب نیفتند.
اکثر بدبختی ما همین است که علممان با عملان هماهنگ نیست.
بعضی علمشان از عملشان عقب تر است ، بعضی جلوتر ، و به هر حال علم و عمل آنها با هم نمیخواند.
بعضی هم مثل من هستند که علمشان گاهی از عملشان جلو می افتد و گاهی عقب.
پس شما نیت که به علم خود عمل کنید و علم و عملتان یکی باشد

پروردگار مهربانم
ای که یادت آرام بخش دلهاست
ای که توکل بر تو حلال مشکل هاست
و ای که محبت تو نوازش گر جانهاست
الهی …
فرصتی دیگرم عطا فرموده ای
تا به نام و یاد تو دل را آرامش بخشم
و فارغ از غم های روزگار شادمانی
با تو بودن را جشن بگیرم
خداوندا….
مرا جز توکل بر تو راهی
و جز امید بر لطف و رحمت توتکیه گاهی
و جز پناه امن تو پناهی نیست
تویی که بندگانت را در کوره
راه های زندگی به دست کرم
هدایت می کنی و در ظلمات وحشت
و گمراهی راه شان می نمایی
و دل های پاک را مدد می کنی
و عنایت ربوبی ات بر زکی و شقی
می رسد.
ای محبوب بنده نواز
درهای رحمتت را بر ما بگشا و لطف
خویش از ما دریغ مدار هر چند غرق
عصیانیم و از تو روی گردان
ای غفار
ببخش خطاهای مان را به لطف و
بخششت
آمین یا رب العالمین

آری بنا بر نص صریح قرآن همه ما روزی وارد جهنم خواهیم شد! اگر باور ندارید همین الآن قرآن را باز کنید، آیه 71 سوره مبارکه مریم را با دقت بخوانید! چیزی دستگیرتان شد؟!
قرآن کریم ضمن آیات راجع به جهنّم می‌فرماید:
«وَ إن مِنکُم وارِدُها کانَ علی ربِّک حتماً مَقضیَّا ، ثُمَّ نُنَجِّی الَّذینَ اتَّقَوا و نَذرُ الظَّالِمینَ فیها جِثیَّا» ؛(مریم ، 71 و 72)
«همه‌ی شما [بدون استثنا] وارد جهنّم می‌شوید؛ این فرمانی است قطعی از جانب پروردگارتان. آنگاه آن‌ها را که تقوا پیشه کردن از آن نجات می‌دهیم و ظالمان را در حالی که به زانو درآمده‌اند در آن باقی می‌گذاریم».
البتّه فرموده‌اند، مراد از «ورود» در این آیه، نزدیک شدن است نه داخل شدن. چنان که درباره‌ی حضرت موسی علیه‌السلام فرموده است:
«… وَ لَمَّا وَرَدَ ما، مَدیَنَ»؛(قصص ، 23)
«… هنگامی که موسی کنار آب مدین رسید».
منظور اینکه در این آیه می‌بینیم که تنها گروه متّقیان، اهل نجات از آتشند. صراط، پلی است که از روی جهنّم کشیده است و همه باید از روی آن عبور کنند.
آری بنا بر نص صریح قرآن همه ما روزی وارد جهنم خواهیم شد!
اگر باور ندارید همین الآن قرآن را باز کنید، آیه 71 سوره مبارکه مریم را با دقت بخوانید!
چیزی دستگیرتان شد؟!
جهنم باطن دنیاست ، و مراد از ورود بر آتش در قول حق تعالی ؛ “وَإِن مِّنکُمْ إِلَّا وَارِدُهَا کَانَ عَلَی رَبِّکَ حَتْمًا مَّقْضِیًّا” (مریم، آیه 71) و مراد ورود بر دنیاست ، و لذا وقتی از آن حضرت در شمول آیه نسبت به ایشان صلی اله علیه و آله می‌پرسند، فرمود: ” جزناها و هی خامدة ” ما از آن در حال خاموشی عبور کردیم

مطمئناً بهت شما بیشتر خواهد شد وقتی بدانید حتی انبیاء و اولیای الهی نیز مشمول این آیه می‌شوند. حال چرا و چگونه؟

اصل ماجرا را از زبان علامه ذوالفنون حسن زاده آملی بشنوید:
“رسول خدا صلی الله علیه و آله با اصحاب خویش در مسجد نشسته بود، و صدای سقوط هولناکی شنیدند، پس از آن در هراس شدند. آن حضرت فرمود: آیا می‌دانید این صدا از چیست ؟
گفتند: خدا و رسولش بهتر می‌دانند. فرمود: سنگی هفتاد سال از بالای جهنم افکنده شده اکنون به قعر آن رسیده است و از سقوط آن این صدا پدید آمد، هنوز کلمات آن حضرت به پایان نرسیده بود که فغان و فریاد بر مردن منافقی از منافقان مدینه بر آمد و عمر وی هفتاد سال بود.
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: الله اکبر، صحابه فهمیدند که این سنگ همان منافق بود، و او از زمانی که خدایش خلق کرد به جهنم فرو می‌رفت ، پس ‌ هنگام مردن در قعر جهنم قرار گرفت خدای تعالی فرمود: منافقان در درجه پایین دوزخند .

جهنم باطنی از دنیا است!
از حدیث شریف معلوم می‌شود که جهنم باطن دنیاست ، و مراد از ورود بر آتش در قول حق تعالی ؛ “وَإِن مِّنکُمْ إِلَّا وَارِدُهَا کَانَ عَلَی رَبِّکَ حَتْمًا مَّقْضِیًّا” (مریم، آیه 71) و مراد ورود بر دنیاست ، و لذا وقتی از آن حضرت در شمول آیه نسبت به ایشان صلی اله علیه و آله می‌پرسند، فرمود: ” جزناها و هی خامدة ” ما از آن در حال خاموشی عبور کردیم .
انسان باید هنگام نگاه کردن متوجّه باشد که دارد از صراط دین، از روی شهوات عبور می‌کند. اگر این چشم به نگاه بدی آلوده شد، آن روز آتش خواهد گرفت. وقتی سخن می‌گوید، دارد از صراط عبور می‌کند. اگر این زبان به دروغ و غیبت و… آلوده شد، در آن روز، هنگام عبور، آتش خواهد گرفت

یعنی چنگال‌های دنیا در ما فرو نرفت و در دامش نیفتادیم ، و وابستگی‌های آن به دامن ما نچسبید، و افتادن آن منافق در جهنم به این معناست که حالات وی ملکات رذیله شده ، و رسیدن به قعر جهنم صورت تمکن آن‌هاست . و علم صحابه به آن واقعه هولناک شگفت آور به تصرف رسول خدا صلی الله علیه و آله در گوش‌های آن‌ها بوده به گونه‌ای که تمثل ملکات آن منافق را به صورت آن صدای هولناک شنیدند.

چه کسی از صراط به سلامت می‌گذرد؟تنها گروه متّقیان به سلامت عبور می‌کنند. شهوات دنیا همان جهنّم است و صراط دین، روی
این شهوات کشیده شده است. ما در حال حرکت در صراط دین هستیم این صراط بسیار باریک است؛ چه کسی می‌تواند به سلامت عبور کند؟ انسان باید مراقب باشد حتّی مردمک چشمش هم برخلاف رضای خدا حرکت نکند که او می‌داند:«یعلَمُ خائنَةَ الأعینِ و ما تُخفِی الصُّدور»؛(غافر ، 19)
انسان باید هنگام نگاه کردن متوجّه باشد که دارد از صراط دین، از روی شهوات عبور می‌کند. اگر این چشم به نگاه بدی آلوده شد، آن روز آتش خواهد گرفت. وقتی سخن می‌گوید، دارد از صراط عبور می‌کند. اگر این زبان به دروغ و غیبت و… آلوده شد، در آن روز، هنگام عبور، آتش خواهد گرفت.