امام حسن عسکري عليه السّلام فرمودند:

عليْكَ بِالاِقْتصاد و ايّاك و الاِسْرافَ فانَّه مِنْ فِعلِ الشَّيطنة.

ميانه‌روي كن و از اسراف برحذر باش؛ زيرا اسراف و زياده‌روي از كارهاي شيطان است.

سفينة البحار، ج 1، ص 616

 ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺍﻏﺖ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ
ﺑﻲ ﺗﻮ ﺳﻜﻮﺕ ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﻩ ﮔﻠﻮ ﺭﺍ

ﺁﻭﺍﺯ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺑﻲ ﻣﻨﺘﻬﺎﻱ ﺍﺷﻜﻢ

ﺑﻨﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺩﻩ، ﺍﺯ ﺳﻴﻞ ﺁﺑﺮﻭ ﺭﺍ

ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁﻭﻳﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻮﻱ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺭﺍ

ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕِ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺮﺍﻱ ﺍﻧﺪﻭﻩ
ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻱ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭ ﺭﺍ

ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻡ ﺭﮔﺒﺎﺭِ ﺳﺮﺥ ﺷﻴﻮﻥ
ﺑﺴﺘﻢ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﻣﺮﺩ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﮔﻮ ﺭﺍ

ﻣﻦ ﻏﻤﮕﻨﺎﻧﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻲ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻡ
ﺗﺎ ﻛﻪ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺷﺎﻡ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻮ ﺭﺍ

ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﺍﻱ ﻣﻮﺝ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ
ﺍﺯ ﺷﻂ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﮔﻴﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﺁﺭﺯﻭ ﺭﺍ

اللهم عجل لمولانا المظلوم الوحید الفرج

نوشته ای زیبا از صمد بهرنگی :

بالاخره در زندگی هر آدمی ،…
یک نفر پیدا میشود که بی مقدمه آمده، مدتی مانده….
قدمی زده وبعد اما بی هوا غیبش زده و رفته .

آمدن و ماندن و رفتن آدمها مهم نیست …
اینکه بعد از روزی روزگاری ، در جمعی حرفی از تو به میان بیاید ،
آن شخص چگونه توصیفت میکند مهم است..

اینکه بعد از گذشت چندسال ، چه ذهنیتی از هم دارید مهم است .
اینکه آن ذهنییت مثبت است یا منفی…..
اینکه تورا چطور آدمی شناخته ، مهم است.
منطقی هستی و میشود روی دوستی ات حساب کرد !؟

می گوید دوست خوبی بودی برایش ، یا مهمترین اشتباه زندگی اش شدی…..
اینکه خاطرات خوبی از تو دارد ، یا نه برعکس..
اینکه رویایی شدی برای زندگیش ، یا نه درسی شدی برای زندگی….

به گمانم ذهنیتی که آدمها از خود برای هم به یادگار میگذارند ، از همه چیز بیشتر اهمیت دارد
وگرنه همه آمده اند که یک روز بروند…!

کشتن فرزند با دست پدر سخت است سخت

چون جمال دوست دیدی این بلا آمد جمیل

تا ز چشم ابر آید بارش رحمت فرود

بر تو و بر هاجر و فرزند دلبندت درود

ای خلیل الله اسماعیل تو از آن ماست

تا قیامت زنده این سنت به صحرای مناست

غم مخور گر زنده برگردید اسماعیل تو

مقتل ذبح عظیم ما منای کربلاست

فرق ها دارند با هم این ذبیح و آن ذبیح

این سرش بر سینه تو، او سرش بر نیزه هاست

حلق اسماعیل تو دارد خراش از خنجری

حنجر او پاره پاره از دم تیغ جفاست

السلام علیک یاشیب الخضیب

جام مرا ز عشق خودت پر ز باده کن

سر می دهم برای تو آقا اشاره کن

کم کم ز هجر کرب وبلا پیر می شوم

لطفی برای خادم این خانواده کن

عازم شدم به سوی خدا از ره شما

فکری برای عاشقتان بین جاده کن

عمری برای زینبتان گریه کردم

از من برای نوکریت استفاده کن

تو کشتی نجاتی و من غرق در گنه

مولا مرا به کرب وبلایت پیاده کن

حاجيان جمعند دور هم همه
پس کجا رفته حسين فاطمه

او به جاي موي سر ، سر مي دهد
قاسم و عباس و اکبر مي دهد

حجّ او داغ جوانان ديدن است
دور نعش اکبرش گرديدن است

مسلخ او خاک گرم کربلاست
موقف او زير سمّ اسبهاست

سعي حجّ او صفا با خنجر است
مروه اش قبر علي اصغر است

او رود حجي که قربانش کنند
در يم خون سنگبارانش کنند

دوست دارم که به درگاه خدا گریه کنم
دست بردارم و با حال دعا گریه کنم

در شب قدر نکردم عمل مقبولی
حال بنشینم و بر جرم و خطا گریه کنم

عرفه آمد و محزون وخجالت زده ام
دوست دارم که به مانند گدا گریه کنم

ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺫﺑﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ
ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺟﺮﻳﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ
ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻠﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﻧﻔﺲ ﺯﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺖ
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﺑﻨﺎﺳﺖ ﻛﻌﺒﻪ ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﺗﻮ ﻗﺒﻠﻪ ﺷﻮﺩ
ﻛﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺿﺮﻳﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﻛﺪﺍﻡ ﻭﺍﮊﻩ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﺣﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺪﺡ ﺻﺤﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ؟

ازطرف خدا،،

 عالم ز برایت آفریدم، گله کردی

 از روح خودم در تو دمیدم، گله کردی

  گفتم که ملائک همه سرباز تو باشند

 صد ناز بکردی و خریدم،گله کردی

  جان و دل و فطرتی فراتر ز تصور

  از هرچه که نعمت به تو دادم، گله کردی

  گفتم که سپاس من بگو تا به تو بخشم

  بر بخشش بی منت من هم گله کردی

  با این که گنه کاری و فسق تو عیان است

  خواهان توأم، تویی که از من گله کردی

  هر روز گنه کردی و نادیده گرفتم

  با اینکه خطای تو ندیدم، گله کردی

  صد بار تو را مونس جانم طلبیدم

  از صحبت با مونس جانت، گله کردی

  رغبت به سخن گفتن با یار نکردی

  با این که نماز تو خریدم، گله کردی

  بس نیست دگر بندگی و طاعت شیطان؟؟

  بس نیست دگر هرچه که از ما گله کردی؟؟!

  از عالم و آدم گله کردی و شکایت

  خود باز خریدم گله ات را، گله کردی..

همیشه شکر گذار خدا باش , و به آنچه داری قانع و شاد باش,