تقدیم به ساحت ملکوتی قطب عالم امکان حضرت صاحب الزمان عج

هرچه میتابی بتاب ای ماه عالم تاب من
پرده بردار از رخت ای بهترین مهتاب من

هرچه خواهی رد کن اما ردنکن این بنده را
بنده ی درمانده ی بیچاره ی شرمنده را

هرچه میباری ببار ای ابر رحمت برسرم
من کویر تشنه ام آقا مرانی از درم

هرچه میرانی بران اما نران از کوی خود
مست و مجنونم کنی بایک خم ابروی خود

هرچه میبینی ببین اما نبین بار گنه
ای به شام تار من روی تو چون سیمای مه

هرچه میخواهی بزن اما نزن با دست رد
بر دل شیدای ما رنج و فراق بی عدد

هرچه میخواهی بکش اما نکش دامن ز من
ای حبیب ای آشنا ای حضرت یابن الحسن

هرچه میگویی بگو اما نگو دیگر نیا
منتقم تعجیل کن با ذکر یا زهرا بیا

هرچه میخوانی بخوان اما نخوان اعمال من
روسیاه و نادمم ای باخبر از حال من

هرچه میسوزم بسوزان ازفراق آقای من
ای چراغ انجمن ای روشن شبهای من

هرچه میجویی بجو اینجا کسی عاشق نشد
بهر عشقت نازنین اینجا کسی لایق نشد

هرچه تنهاتر شدم تنها تورا کم داشتم
درمیان هر قنوت از عشق تو غم داشتم

هرچه خوبی کرده ای آقا بدی کردم ولی
ما گداییم و تو مولا آخرین نور علی

هرچه میگیری بگیر اما نگیر این اشک را
روضه های حضرت سقای صاحب مشک را

خـــــبر آمیخته با بغض گلوگیره شده‌ستــــــــ
سیلِ دلشــوره و آشوبـــــ سرازیر شده‌ستـــــــ
ســـرِ دین طعمه سرنیزهِ تکفــــیر شده‌ستـــــــ
هر که در مدحِ عَلی شعرِ جدید آورده‌سـتــــــــ
گویی از مَعرکه‌ها نعشِ شهـــید آورده‌سـتـــــــ

بــــــنویســید تبــــــِ نـــاخــلفی‌ها مــــمـــنوع!
هــــدفــــ آزاد شـده، بــی‌هدفی‌ها مــــمـــنوع!
در دلِ عَــــــرش ورودِ ســَلَفــی‌ها مــــمـــنوع!

عرش یکـ روضهِ فاش استـ که داغوگیراستــــ
عرش… گفتیم…ـکه نام دِگـــرِ ســـــامرّاستـــــ

تــا «بـــهارِ عــَــربــی» روی عَلَفــــ بــاز کنـــــد
جـبهه در شـام و عراق از سه طرفـــ بــاز کــند
وای اگر دستـــ کجی پا به «نَجفـــــ» بـاز کـنـد

عاشـقِ شــیرِخدا، وارثــــ شمـشیر خداستـــــــ
سینه ی «ســنّی و شـیعه» سِپَر شیرخداستــــ

لَختــه‌ خونِ جـگرِ ماستـــــ به روی لبـــــــشان
کـورهِ ی دوزخیان، گـوشــه ‌نـشــینِ تـبـــــشان
لهــجهِ عِبـــری و لـــَحنِ عــــربـی مـــکتب‌شان

«نیل» را تابه «فراتـــ» آن‌چه که بودآتــش زد
شــکــ مــَکن مــاهــمه را مَــکرِ یــَهود آتــش زد

بــی‌ جـگرها جـــگرِ حــــَمزه به دنــدان گــیرند
انتــقامِ اُحـــُـد و بـَدر زِ طـــفـــــلان گـــــــیرند
چه تـَـقاصی زِ لبـــــــــِ قــاریِ قــــرآن گیـــــرند

بیــــــشتر زان که ازایـــن قوم بَـدی می‌جوشـد
از زمین غیرتـــــِ حــُـجربنِ عَدی می‌جـــــوشد

سنگ تکفیر به آیینه ی مذهبـــــ؟! هیهاتـــــــ!
ذوالفقارِ عَلی و رَحم به مَرحَبــــ؟! هیهاتـــــــ!
دستـــِ خولی طرفــِ مَعجَرِ زینبـــ؟! هیهاتــــــــ!

ما نمکــ‌ خورده یِ عشـــقیم به زینبـــــ سوگــند
پاســـــبانــــان دَمِشـقیـــم به زینبـــــ ســوگــند

داسِ تــــکفــــیر گل از ریــشه بچیـند؟! هرگز!
کفـــر بـــَر ســـینهِ توحـــــید نِشـــیند؟! هرگز!
مرتـــضی همــسرِ خود کــشـته ببـیند؟! هرگز!

پایــتان گــر طرفـــــِ کـربــ ـوبَلا بـــاز شـــــــود
آخــرین جـــنگـــِ جــــهانیِ حَـــق آغــاز شــــود

تمام راه ظهور تو با گنه بستم
دروغ گفته ام آقا که منتظر هستم

کسی به فکر شما نیست راست می گویم
دعا برای تو بازیست راست می گویم

اگرچه شهر برای شما چراغان است
برای کشتن تو نیزه هم فراوان است

من از سرودن شعر ظهور می ترسم
دوباره بیعت و بعدش عبور می ترسم

من از سیاهی شب های تار می گویم
من از خزان شدن این بهار می گویم

درون سینه ما عشق یخ زده آقا
تمام مزرعه هامان ملخ زده آقا

کسی که با تو بماند به جانت آقا نیست
برای آمدن این جمعه هم مهیّا نیست

منت خدای را که مرا صاحبم حسین
حتی میان جو مجازی رها نکرد

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم

به گفت و گوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم

به مجمعی که درآیند شاهدان دو عالم

نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشم

به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم

ز خواب عاقبت آگه به بوی موی تو باشم

حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم

جمال حور نجویم دوان به سوی تو باشم

می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان

مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم

هزار بادیه سهلست با وجود تو رفتن

و گر خلاف کنم سعدیا به سوی تو باشم

تا حاجت تمام دلم را روا کند
بايد خدا به پاي عليّم فدا کند

آن قدر قيمتي است فداي علي شدن
خود را فداش حضرت خيرالنّسا کند

شيعه شدن که آرزوي هر پيمبري‌ست
آن رتبه اي که فاطمه بايد عطا کند

چه حل شود؛ چه حل نشود مشکلات من
من راضي‌ام به آن چه كه مشکل‌گشا کند

آن کس که اختيار دو عالم به دست اوست،
اصلاً عجيب نيست که کار خدا کند

از لابه‌لاي خلق، قيامت که مي‌شود
بر گردن علي‌ست که ما را سوا کند

عمري نشسته‌ايم به پاي محبّتش

فرداي حشر، فاطمه با ما چه‌ها کند؟! حتيّ حسين، با همه‌ي دستگيري‌اش
با مهر مرتضاست به ما اعتنا کند

برق نگاش حضرت عبّاس مي‌شود
او قادر است خلقت عبّاس‌ها کند

اهل کرم معطّل خواهش نمي‌شوند
او حاجت نخواسته را هم عطا کند

از ﻣﮑﻪ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ ﺧﺒﺮﻫﺎ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ

ﺍﺯ ﻣﮑﻪ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﮐﻦ ﯾﻤﺎﻧﯽ
ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺫﺍﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺳﺤﺮﻫﺎ

ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ
ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﭙﯿﭽﺪ ﺑﺰﻧﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻫﺎ

ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺳﺤﺮ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺍﯼ ﺭﺩ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻭ ﺍﮔﺮﻫﺎ

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺯﻭﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ
ﺣﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺣﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐﻤﺮﻫﺎ

ﺍﺯ ﻣﮑﻪ ﺧﺒﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﻓﻪ
ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﺮﻩ ﺳﺮﯼ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﻫﺎ

ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﭘﯿﺮﻫﻨﺶ ﺭﺍ
ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻫﺎ

ﺑﺮﺧﺎﮎ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺳﺖ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ ﺧﺒﺮﻫﺎ

پيامبر اکرم صلّي الله عليه و آله به امام علي عليه السلام فرمودند:

یا علی! وَ اعلَم أنَّ أعظَمَ النّاس یَقیناً قَومٌ یَکُونُونَ فی آخِرِ الزّمان لَم یَلحَقُوا النَّبِیَّ و حُجِبَ عَنهَمُ الحجَّةُ فَآمنوا بِسوادٍ فی بَیاضٍ ؛

یا علی! بدان که والاترین یقین را بین مردمان، گروهی از مردم آخر الزمان دارند که پیامبرشان را درک نکرده اند و حجت خدا امام زمان از ایشان مخفی شده و با این حال به سیاهی نوشته ای بر سپیدی کاغذی ایمان می آورند. و همین که سخنی از امام به ایشان می رسد بدان یقین پیدا می کند.

بحارالانوار، ج52، ص125