همانطور که میدانیم قرآن در شب ۲۷ ماه رمضان بر آخرین پیامبر خدا محمد نازل شد.
ارزش حروف ابجد کلمه محمد ۹۲ است.
رمضان ماه نهم است.
[۹۷:۱] إنا أنزلنه فی لیلة القدر
[۹۷:۲] وما أدریک ما لیلة القدر
[۹۷:۳] لیلة القدر خیر من ألف شهر
[۹۷:۴] تنزل الملئکة والروح فیها بإذن ربهم من کل أمر
[۹۷:۵] سلم هی حتى مطلع الفجر
ارزش ابجدی کل سوره ۹۷ (سوره قدر ) هم ۶۷۳۱ است.
حالا چهار عدد بالایی را با هم جمع میکنیم عدد ۶۸۵۹ بدست میاید.
۹۲ + ۲۷ + ۹ + ۶۷۳۱ = ۶۸۵۹
۶۸۵۹=۱۹*۱۹*۱۹ !!!
در اینجا ایمان میاوریم که ۱۹ رازی از رازهای پروردگار یکتاست.
اما عدد ۶۸۵۹ از اعداد مهم دیگر است که آن را از طریقی دیگر بررسی میکنیم
۶۸۵۹=۶۳۴۶+۱۹*۲۷
این نشان میدهد که قرآنی که در ۲۷ رمضان نازل شده است و سرتاسر آن را ۱۹ فراگرفته است شامل کلا ۶۳۴۶ آیه میباشد.و این یعنی سوره توبه ۱۲۷ آیه است نه ۱۲۹٫

۵ آیه اول سوره ۹۶ اولین آیاتی بودند که بر محمد رسول خدا نازل شدند.
تعداد آیات شماره گذاری شده قرآن ۶۲۳۴ است. تعداد آیات شماره گذاری نشده (تعداد بسم الله الرحمن الرحیم) قرآن ۱۱۲ است .که جمعا ۶۳۴۶ آیه میشود. اولین آیاتی که بر پیامبر محمد نازل شد پنج آیه اول سوره ۹۶ بود. بیایید مقدار حروف ابجد این آیات را محاسبه کنیم.
[۹۶:۱] اقرا باسم ربک الذی خلق
[۹۶:۲] خلق الانسن من علق
[۹۶:۳] اقرا وربک الاکرم
[۹۶:۴] الذی علم بالقلم
[۹۶:۵] علم الانسن ما لم یعلم
مقدار ابجد آیه یک =۲۰۹۸
مقدار ابجد آیه دو =۱۲۱۲
مقدار ابجد آیه سه =۸۲۲
مقدار ابجد آیه چهار =۱۰۸۴
مقدار ابجد آیه پنج =۵۹۳
شماره سوره =۹۶
با توجه به اینکه یکی از مهمترین اسامی خداوند الرحمن است و الرحمن است که قرآن را نازل نموده است .
مقدار ابجد الرحمن =۳۲۹
شش عدد بالایی را باهم جمع کنیم عدد ۶۲۳۴ بدست میاید که همان تعداد آیه های واقعی قرآن است.
۲۰۹۸+۱۲۱۲+۸۲۲+۱۰۸۴+۵۹۳+۹۶+۳۲۹=۶۲۳۴
خدای قادر توانا به این طریق از طریق ۵ آیه نخست نازل شده هم تعداد واقعی آیات قرآن را بر ما روشن ساخته است. و این خود مشخص میسازد که تعداد واقعی آیات سوره توبه ۱۲۷ است نه ۱۲۹٫
به این طریق از طریق آخرین آیات و اولین آیات نازل شده تعداد واقعی آیه های قرآن بر ما روشن شد.
جدول حروف ابجد بر طبق زیر است:
الف یا همزه =۱
ب=۲
ج=۳
د=۴
ه=۵
و=۶
ز=۷
ح=۸
ط=۹
ی=۱۰
ک=۲۰
ل=۳۰
م=۴۰
ن=۵۰
س=۶۰
ع=۷۰
ف=۸۰
ص=۹۰
ق=۱۰۰
ر=۲۰۰
ش=۳۰۰
ت=۴۰۰
ث=۵۰۰
خ=۶۰۰
ذ=۷۰۰
ض=۸۰۰
ظ=۹۰۰
غ=۱۰۰۰

امام صادق عليه السلام ـ در توصيف مؤمنان كامل -

هُمُ البَرَرَةُ بِالإِخوانِ في حالِ اليُسرِ وَ العُسرِ ، المُؤثِرونَ عَلى أنفُسِهِم في حالِ العُسرِ ، كَذلِكَ وَصَفَهُمُ اللّه ُ فَقالَ : «وَ يُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَ لَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَ مَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَـئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» ، فازوا وَ اللّه ِ و أفلَحوا

آنان ، كسانى اند كه در آسايش و سختى به برادرانْ نيكى مى كنند ،

و در هنگام تنگ دستى ، ايثار مى كنند .

اين گونه ، خداوند ، ايشان را توصيف كرده و فرموده است :

«و [ديگران را] بر خويشتن ، مقدّم مى دارند ،

هرچند خودشان نيازمند باشند .

و آنها كه از آزمندىِ نفس خويش ، مصون بمانند ،

آنان ، همان رستگاران اند» .

به خدا سوگند كه اينان ، كامياب و رستگار شدند

الاُصول الستّة عشر : ٦

آیا پاداش زیارت قبر امام رضا(علیه السلام) بیشتر از پاداش زیارت قبر امام حسین(علیه السلام) است؟

پاسخ

ائمه ی اطهار(علیه السلام)، هر کدام در شرایط خاصی زندگی می‌کردند و بر اساس همان شرایط، رویکردهای خود را تنظیم می‌کردند و تمامشان نور واحدی بودند،

اما همان‌گونه که پیرامون برتری هر یک از ائمه بر دیگری گفت‌وگوهایی شده است، در مورد برتری زیارت قبر برخی ائمه بر دیگر امامان نیز بحث‌هایی وجود دارد که به نظر می‌رسد این برتری‌ها نیز معلول شرایط زمانی بوده‌ است.

در همین راستا، روایات بسیاری در فضیلت زیارت قبر امام رضا(علیه السلام) نقل شده است که برخی از آنها نشانگر برتری این زیارت بر زیارت قبر امام حسین(علیه السلام) است.

على بن مهزیار نقل می‌کند؛ از امام جواد(علیه السلام) پرسیدم:

فدایت شوم زیارت امام رضا(علیه السلام) افضل است، یا زیارت امام حسین(علیه السلام)؟

آن‌حضرت فرمود:

زیارت پدرم افضل است؛ زیرا امام حسین(علیه السلام) را هر گروهى از مردم زیارت می‌کنند، ولى پدرم را زیارت نمی‌کند، مگر شیعیان خاص و خالص ما.

متن کامل پرسش

کسی که نماز استیجاری قبول می‌کند، چه چیزهایی از نماز را حتما باید بخواند؟ مثلا آیا لازم است برای نماز اذان بگوید، یا سه بار تسبیحات اربعه را گفته و یا باید قنوت را بخواند؟ در مجموع انجام چه مقداری از مستحبات، در نماز استیجاری واجب است، رعایت شود؟

پاسخ

هر گاه در نماز استیجاری کیفیت خاصى برای نماز شرط نشده و شکل خاصی که اطلاق عقد اجاره، به آن انصراف پیدا کند هم وجود نداشته باشد، بر اجیر لازم است که نماز را با مستحباتى که انجام آن متعارف است بجا آورد، ولى واجب نیست که براى هر نمازى اذان بگوید.[1]

[1]. ر. ک: امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج‌1، ص 839، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، 1424ق.

متن کامل پرسش
فقها خیلی به «بنای عقلاء» استناد می‌کنند. بنای عقلاء چه جایگاهی در فقه دارد؟

پاسخ
یکی از ادله‌ای که اندیشمندان فقه و اصول در استنباط احکام و اثبات قواعد از آن بهره می‌گیرند، «بنای عقلاء» است.
تعریف بنای عقلاء
بناى عقلاء عبارت است از روش عموم مردم در گفت‌وگو و معاملات و روابط اجتماعى آنان. به گرایش عمومى و عرف عام «بناى عقلاء» گفته می‌شود.[1]
مقدار دلالت بنای عقلاء
بنای عقلاء هم در اثبات حکم شرعی کلی واقعی – که در علم فقه از آن بحث می‌شود – استفاده می‌شود، خواه در حکم تکلیفی؛ مثل اباحه تصرف در مال غیر با رضایت مالک، اگرچه به زبان بیان نکند و خواه در حکم وضعی؛ مانند ضمان در باب اتلاف، و هم در اثبات حکم شرعی ظاهری – که در علم اصول فقه از آن بحث می‌شود – به کار می‌رود؛ مثل حجیت ظواهر و خبر واحد ثقه.
بنای عقلاء در تنقیح موضوعات هم به کار می‌رود، و آن هم به دو شکل صورت می‌گیرد:
الف. گاهی بنای عقلاء جهت تنقیح موضوع حکم شرعی به کار می‌رود.
ب. و گاهی فهم ما را از دلیل شرعی، روشن و منقح می‌نماید.[2]
جایگاه بنای عقلاء در استنباط احکام فقهی
می‌توان یکى از ادله فقهی را بناى عقلاء دانست. البته در فقه کمتر به این دلیل توجه شده است؛ زیرا ایشان با ‌وجود روایات، خود را بی‌نیاز از بناى عقلاء دانسته‌اند. اما از آن‌جایى که استناد به بناى عقلاء در بسیارى از فروع که بر این قاعده متفرع می‌گردند، تأثیر دارد لذا ضرورى است به بناى عقلاء نیز استناد شود،[3] چنانچه بسیارى از قواعد فقه مانند: قاعده «ما یضمن و ما لا یضمن»، قاعده «اصالة الصحة» و … نیز مستند به بناى عقلاء می‌باشند. بناى عقلاء در استنباط احکام نقش بسیار مؤثرى را ایفاء می‌کند.
بدیهى است که مقصود از بناى عقلاء هر گونه بنایى است که با روش‌هاى عقلایى سازگارى داشته باشد، ولی چنانچه اگر عقلاء اعمالى را انجام دهند که با اصول عقلانى هماهنگ نباشد یا با اصول عدالت سازگارى نداشته باشد، نمی‌توان آن‌را داخل در حوزه بناى عقلاء دانست.

[1]. ولایى، عیسى، فرهنگ تشریحى اصطلاحات اصول، ص 127، تهران، نشر نی‏، چاپ ششم، 1387ش؛ ر.ک: «سیره مستمره، سیره متشرعه، بنای عقلا و عرف»، سؤال 10339.
[2]. اسدی، حسن، بناء عقلاء و جایگاه آن در ادله احکام، مجله تخصصی فقه و مبانی حقوق واحد، ص 121 – 122.
[3]. مرعشى‌ شوشترى، سید محمد حسن، دیدگاه‌هاى نو در حقوق، ج ‌2، ص 164، تهران، نشر میزان‌، چاپ دوم‌، 1427ق‌.

آیا امام زمان(عج) همه ساله در حج‏ حضور می‌یابند؟

پاسخ
بر اساس روایات؛ حضرت مهدى(عج) به عنوان امام زنده و غایب، هر سال در موسم حج حضور می‌یابد؛ مانند دیگر مسلمانان مناسک حج را به جاى می‌آورد؛ مردم را می‌بیند؛ اما آنان ‏او را نمی‌شناسند.
امام صادق(ع): «مردم، امام خود را، نمی‌یابند. وى در موسم (مراسم حج) حضور پیدا می‌کند. وى آنان را می‌بیند، ولى آنان وى را نمی‌بینند».[1]
محمّد بن عثمان عَمرى - یکى از نوّاب خاصّ امام زمان(ع) در غیبت صغرا - می‌گوید: «به خدا سوگند، صاحب الأمر(عج)، همه ساله در موسم حج حضور می‌یابد. او مردم را می‌بیند و می‌شناسد و مردم هم او را می‌بینند، ولى او را نمی‌شناسند».[2]
با این وجود در مواردی ادعا شده است؛ برخی شیعیان، به زیارت حضرتشان در این ایام موفّق شدند که اگرچه امکان چنین ملاقات محدودی را نمی‌توان انکار کرد، اما یکایک موارد ادعا شده را نیز نمی‌توان قطعی دانست.
به هر حال، نقل‌هایی در این زمینه وجود دارد که به یک مورد آن اشاره می‌کنیم:
على بن ابراهیم فَدَکى از أودى روایت می‌کند: من در حال طواف بودم، شوط ششم را تمام کرده، خواستم دور هفتم را آغاز کنم که ناگهان حلقه‌اى را در سمت راست کعبه دیدم و جوانى خوش‌سیما و خوش‌بو و هیبت‌دار را دیدم که با تمام هیبتش از مردم دوری نمی‌گزید! من زیباتر از کلام و شیرین‌تر از منطق و خوش‌نماتر از نشستن او ندیده بودم، رفتم با او سخن گویم، مردم مرا راندند، پس از بعضى ایشان پرسیدم: این شخصیت کیست؟!
گفتند: فرزند رسول خدا است، هرسال یک روز براى خواصّش ظاهر می‌شود و با آنها صحبت می‌کند.
گفتم: اى آقاى من! نیازمند راهنمایى هستم، مرا راهنمایى کن! خدا تو را راهنما شود! پس یک ریگ به من داد و من برگشتم. یکى از هم‌نشینانش از من پرسید: فرزند رسول خدا به تو چه داد؟!
گفتم: یک «ریگ»، دستم را باز کردم دیدم قطعه‌اى از طلا است!
پس به راهم ادامه دادم ناگه او خود را به من رسانید و فرمود: «[با طلا شدن ریگ] حجّت براى تو ثابت شد و حقّ آشکار گردید و کورى از تو برطرف شد! آیا مرا می‌شناسى؟»
گفتم: خدایا! نه.
فرمود: «منم مهدى، منم قائم زمان، منم آن‌کس که زمین را از عدالت پُر می‌نمایم، بعد از پُر شدنش با ظلم و ستم؛ زیرا زمین از حجّت الهى خالى نمی‌ماند….».[3]

[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ‏2، ص 150، قم، دار الحدیث، چاپ اول، ‏1429ق.
[2]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، غفاری، علی اکبر، ج ‏2، ص 520، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.
[3]. طوسی، محمد بن حسن‏، کتاب الغیبة، محقق، تهرانی، عباد الله، ناصح، علی احمد، ص 253 – 254، قم، دار المعارف الإسلامیة، چاپ اول، 1411ق.

اصالة الصحة چیست و مصادیق آن را بیان کنید؟

پاسخ اجمالی

اصالة الصحة یکی از قواعد و اصول فقهی است که در فقه آثار زیادی دارد. بر طبق این قاعده؛ عمل انسان مسلمان -در مورادی که اطمینان به فساد و باطل بودن آن نباشد- بر صحت حمل می شود، و هر گونه شک یا احتمالی که به هر دلیل دربارۀ فاسد بودن عمل مسلمان پیش آید، را دفع می کند. بر حجیت این قاعده به قرآن، روایات، سیرۀ مسلمانان، اجماع و عقل استناد شده است.

پاسخ تفصیلی

تعریف و تبیین

اصالة الصحة یکی از قواعد و اصول فقهی است که در فقه آثار زیادی دارد. بر طبق این قاعده؛ عمل انسان مسلمان -در مورادی که اطمینان به فساد و باطل بودن آن نباشد- بر صحت حمل می شود، و هر گونه شک یا احتمالی که به هر دلیل دربارۀ فاسد بودن عمل مسلمان پیش آید، را دفع می کند.

از مصادیق این قاعده؛ یکی از اصول و قواعد مهم فقهی است که از آن به قاعدۀ ” اصالت صحت در عبادات و معاملات “یاد می شود.

مدرک این قاعده

دلائل این قاعده را می توان در چند بخش بیان کرد:

1. قرآن

خداوند می فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ ..»؛ ای کسانی که ایمان آورده اید از بسیاری از گمان ها بپرهیزید، چرا که بعضی از گمان ها گناه است.

کسانی که به این آیه استدلال کرده اند گفته اند: قرآن در این آیه مردم را به دوری کردن از سوء ظن فرمان داده که نتیجۀ آن؛ حکم به صحت در افعال شخص مسلمان است.

2. روایات

از جمله روایاتی که می تواند دلیل این قاعده باشد، روایت امام علی (ع) است: “کار برادر مؤمن خود را بر بهترین وجه آن حمل کن".[1]

در روایت دیگری از امام صادق (ع) نقل شده است: “هر گاه، مؤمنی، برادر مؤمنش را به امری متهم کند(بدون تحقیق و با سوء ظن) همان گونه که نمک در آب ذوب می شود، ایمان در قلبش ذوب می شود".[2]

3. اجماع

بر این قاعده و حجیت آن ادعای اجماع -اجماع قولی و اجماع فعلی- شده است.[3]

4. سیره

شیخ انصاری در این باره می گوید: سیرۀ مسلمانان در طول تاریخ اسلام مبنی بر این است که اعمال یکدیگر را بر صحت حمل کرده و اثر آن را در عبادات و معاملات جاری می کردند، و گمان نمی کنم شخصی بتواند این مطلب را رد کند.[4]

5. عقل

عقل مستقل حکم می کند که اگر این اصل و قاعده در میان مردم اجرا نشود، موجب اختلال در نظام و زندگی مردم می شود.[5] با توجه به این دلیل، می توان این قاعدۀ را نسبت به هر انسانی (حتی غیر مسلمانان) جاری کرد، به این گونه که عقلاء نیز در مواردی که مشغول به عملی می شوند آن را صحیح انجام می دهند، پس اگر شک کردیم که عملی صحیح است یا فاسد، به دلیل این قاعده می توان به صحت آن حکم کرد.[6]

گفتنی است که اگر این قاعده بخواهد دربارۀ غیر مسلمان جاری شود، باید صحت کارش را در محدودۀ اعتقادات و دینی که دارد تفسیر کرد؛ یعنی وقتی در حرمت خوردنی هایی؛ مانند گوشت شک کردیم که آیا به درستی ذبح شده است یا نه؟ نمی توان با تمسک به این قاعده، به صحت عمل غیر مسلمان حکم کرد؛ زیرا آنان چنین شیوه ای را که مسلمانان در ذبح به کار می برند، انجام نمی دهند. بله در برخی از امور، مانند کارهای فنی، خدمات اداری و… که برای مسلمانان انجام می دهند می توان با توجه به این قاعده، حکم به صحت اعمال آنان داد.

تطبیقات و مصادیق این قاعده

همان طور که گفته شد؛ این قاعده از موضوعات بسیار شایع در فقه است که کاربرد های فراوانی دارد. در این جا به دو نمونه از آنها اشاره می شود.

الف. اگر شک شود نمازی که بر میت خوانده شده، صحیح است یا نه؟ و در صورتی که صحیح نباشد باید دوباره خوانده شود، با وجود چنین شکی، نماز شخصی را که بر میت نماز خوانده است، حمل بر صحت می کنیم که در این صورت لازم نیست نماز میت اعاده شود.[7]

ب. در قربانی حج، اگر کسی که نتواند قربانی کند، برای عمل قربانی، شخصی را نائب بگیرد که به جای او ذبح کند، و شک کرد که آیا نائب توانسته به درستی قربانی کند یا نه؟ اصالة الصحة را جاری کرده و لازم نیست مجدداً قربانی کند.[8]

[1] کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 362، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1407ق.

[2] همان، ج2، ص 361.

[3] گلپایگانی، محمد رضا، القواعد الفقهیة، ج2، ص 318 ، بی تا، بی جا.

[4] انصاری، مرتضی، فرائد الاصول، ج2، ص 720، دفتر انتشارات اسلامی، قم، بی تا.

[5] همان.

[6] مولفان، القواعد الفقهیة، ص 105، انتشارات مرکز جهانی علوم اسلامی، قم، 1421ق.

[7] خمینی، روح الله، تحریر الوسیلة، ج 1، ص 54، دارالعلم، قم، 1409ق.

[8] همان، ج 1، ص 447.