زلف عفاف، رشتۀ دامان زینب است
آیات صبر، پایۀ ایمان زینب است

ایثار و پـاکدامنی و عزم و اقتدار
این چار، درسِ طفلِ دبستان زینب است

حبل المتینِ قافـله سالار عاشقان
تا روز حشر، موی پریشان زینب است

گل زخم‌های پیکر صد پارۀ حسین
آیـات بی‌شمارۀ قرآن زینب است

هر کس که پا نهد به عزا خانۀ حسین
بر او کرم کنید که مهمان زینب است

ای بقیع حرفی بزن رازی بگو
از غم و رنج خود آوازی بگو

ای بقیع رنج غریبی تا به کی
تلخ گشته کاممان ز ین جام می

بلبلان نوحه برایت سر دهند
با طوافت روح را پر میدهند

ناله هایت بوی مولا میدهد
خود خبر از داغ زهرا میدهد

کردآن نامهربان بعد از رسول
نیلی از سیلی رخ ماه بتول

ماهتاب صورتش گلگون شده
در عزایش عشق هم مجنون شده

قامت دلجوی او همچون کمان
شد بهار عمر او رنگ خزان

ای دریغا فاطمه مدهوش شد
مظهر انوار حق خاموش شد

ناله سر کن نالهای از سوز دل
گل کجا پنهان شود با خشت و گل

شد علی خانه نشین ازداغ او
گشت جاری اشکهادرباغ او

عده ای ازجوانان خدمت حضرت علامه دهرحسن زاده املی حفظ الله رفتند گفتند نصیحتی کنید..

اقا فرمودند..

تامیتوانید بانامحرم چه زن ومرد ارتباط نداشته باشید ..

گفتندمگر مرد هم نامحرم میشه

فرمودند هرکس باخدا درارتباط نیست نامحرم است .

هرکجا محرم شدی چشم ازخیانت باز دار……

ای بسا محرم که بایک نقطه مجرم میشود…

ای کسانی که منتظرمحرم هستیم.

ان شاالله که اینطورنباشیم

حسین فریاد میزند: هل من ناصر ینصرنی؟!

و من در حالی که نمازم قضا شده است می گویم:
لبیک یاحسین! لبیک…

حسین شمشیر میخورد من سر مادرم داد میزنم و میگویم:
لبیک یا حسین! لبیک…

حسین سنگ میخورد، من در مجلس غیبت میکنم ومیگویم
لبیک یا حسین! لبیک..

حسین ع رمق ندارد باز فریاد میزند: هل من ناصر ینصرنی؟

ومن حجاب برسر زن وفرزندم نیست وخودمم حجاب چشم وگوش ندارم.

حسین به من نگاه میکند و میگوید: تنهایم یاریم کن…

من گناه میکنم و باز فریاد میزنم: لبیک…

خورشید غروب کرده است…

من لبخندی میزنم و میگویم:
اللهم عجل لولیک الفرج…

به چشمان مهدی خیره میشوم و میگویم:
دوستت دارم تنهایت نمیگذارم…

مهدی عج به محراب میرود و برای گناهان من طلب مغفرت میکند…

مهدی تنهاست…

حسین تنهاست…

من این را میدانم اما …

وای بر من…

فاین تذهبون…

امام صادق عليه السلام فرمودند:
یَنْبَغى لِلْمُؤْمِنِ انْ یَکُونَ فیهِ ثَمان خِصال :
وَقُورٌ عِنْدَ الْهَزاهِزِ، صَبُورٌ عِنْدَ الْبَلا، شَکُورٌ عِنْدَ الرَّخا، قانِعٌ بِما رَزَقَهُ اللّهُ، لا یَظْلِمُ الاْ عْدا، وَ لا یَتَحامَلُ لِلاْ صْدِقا، بَدَنُهُ مِنْهُ فى تَعِبٌ، وَ النّاسُ مِنْهُ فى راحَةٍ؛
سزاوار است که هر شخص مؤمن در بردارنده هشت خصلت باشد:
هنگام فتنه ها و آشوب ها باوقار و آرام ، هنگام بلاها و آزمایش ها بردبار و صبور، هنگام رفاه و آسایش شکرگزار، به آنچه خداوند روزیش گردانده قانع باشد. دشمنان و مخالفان را مورد ظلم و اذیّت قرار ندهد، بر دوستان برنامه اى را تحمیل ننماید، جسمش خسته ؛ ولى دیگران از او راحت و از هر جهت در آسایش باشند.
اصول کافى : ج 2، ص 47، ح 1، ص 230، ح 2

خاکیَم بس که زمین خوردم و غفلت کردم

آه دیگر به زمین خوردنم عادت کردم

چقدر توبه شکستم ، چقدر برگشتم

چقدر پیش تو احساس خجالت کردم

جای تو دل به همه دادم و خارم کردند

رحم کن بر من ساده که حماقت کردم

دارد این عمر تلف می شود و می بینم

نه شدم عابد درگاه نه همت کردم

مزه ی نام حسین از دهنم دیگر رفت

بس که هی پشت سر خلق تو غیبت کردم

دست احسان تو را پس زدم و کج رفتم

جای تو با خود ابلیس رفاقت کردم

به امانت شرف و ثروت و جاهم دادی

من آلوده خیانت در امانت کردم

یاد بی کس شدنم ، یاد تو افتادم من

سر این سفره فقط صحبت حاجت کردم

نظری کن که دگر سمت معاصی نروم

خسته ام بس که از این نفس شکایت کردم

نخورد مهر عذاب تو به پیشانی من

همه ی عمر فقط سجده به تربت کردم

توخودت شاهد من باش كه درهیئتها
ازسربي تن امامم روايت كردم

من كه همه عمرخودم راوقف روضه ارباب كردم
اشک چشمان خودم را نذر گل حیدرکردم…

لطف حسین ما را تنها نمی‌گذارد

گر خلق وا گذارد، او وا نمی‌گذارد

او کشتی نجات و کشتی شکسته ماییم

مولا به کام غرقاب مارا نمی‌گذارد

هل من معین او را باید جواب دادن

شیعه امام خود را تنها نمی‌گذارد

زهرا به دوستانش قول بهشت داده است

بر روی گفته خویش او پا نمی‌گذارد

ما و فسرده حالی مولا نمی‌پسندد

مسکین و دست خالی مولا نمی‌گذارد

از بس گناهکاریم ما مستحق ناریم

باید که سوخت مارا زهرا نمی‌گذارد

می نویسم که دلم خورده گره با” گنبد”
می درخشد به شب و روز در اینجا “گنبد”

این حرم قبله ایرانی ما زوار است

پس بگویم که شد کعبه دلها گنبد

هر کسی آمده یک طور گرفتار شده
یک نفر با در و دیوار ، کسی با گنبد

مانده ام چشم بدوزم به کجای حرمش

حوض ها،پنجره ها، روزنه ها یا گنبد

گنبد زرد رضا طاق سماوات خداست

سایه لطف کند پهن به دنیا ، گنبد

اشک،بیچاره،گدا،قرض،گرفتاری،آه

روز و شب می کند انگار گره وا گنبد