ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﻣﺮﺍ مستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ؛عاشقِ دربستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍلله

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺩرِ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ
ﮐﻪ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺳﺖ ﻣﺮﺍ دستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﭘﺪﺭﻡ ﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﻮﮐﺮﺵ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﭘﺎبستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﺑﻪ یلِ ﺍﻡ ﺑﻨﯿﻦ،ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﻗﺴﻢ
ﻫﺴﺖ،هستیِ ﻣﻦ ﺍﺯ هستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺣﻮﺭ ﻭ ﻣﻠﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻨﺖ نبُوَد
ﺟﻨﺖ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ
نوکرم،نوکرِ دربستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

بأبی أنت واُمی و نفسی یا اباعبدالله…

ان شاالله دست جم،عاشورا کربلا

دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا!؟
.
مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا!؟

.
اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم
.
تو آبروی کسی را نمی بری آقا

.
چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق
.
و در دقایق عمرم شناوری آقا

.
همیشه از حرمت بوی مهر می آید
.
شبیه باغ پر از گل معطری آقا

.
تمام دفتر شعرم فدای چشمانت
.
که از تمام غزلهام بهتری آقا

.
ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند
.
بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا

.
در اوج بی کسی ام در خیال من هستی
.
تویی که یارترین یارو یاوری آقا

(۱)آيه قل كفى بالله شهيدا بينى و بينكم و من عنده علم الكتاب

كافران رسالت پيغمبر اكرم را انكار كرده و گفتند تو پيغمبر نيستى اين آيه در پاسخ آنان به حضرتش نازل شد كه بگو (من براى رسالت خود دو شاهد دارم يكى) خدا است كه براى شهادت ميان من و شما كافى است و ديگرى كسى است كه علم كتاب در نزد اوست. ثعلبى در تفسير آيه مزبور مي‌نويسد آن كه علم كتاب در نزد اوست على بن ابيطالب است. (۲)
همچنين ابوسعيد خدرى گويد از رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدم آن كس كه علم كتاب در نزد اوست كيست؟ فرمود آن كس برادرم على بن ابيطالب است. (۳)
شيخ سليمان بلخى از ابن عباس نقل مي‌كند كه گفت آن كه علم كتاب در نزد اوست على عليه السلام است زيرا او به تفسير و تأويل و ناسخ و منسوخ آن عالم بود.(۴)

(۱)سوره رعد، آيه 13.
(۲) غاية المرام، باب 126.
(۳) شواهد التنزيل، جلد 1، ص 307.
(۴) ينابيع المودة، ص 104.

دلم گرفته خدایا فقط برای حسین..”

بگو که کی برسم من به کربلای حسین..”

جوانیم شده وقف عزیز شاه نجف..”

خدا کند که بمیرم به روضه های حسین..”

پیش طبیب هستم و درمان نوشته است

درمان برای من رخ جانان نوشته است

فهمید بی قراری من علتش چه بود

دیدار روی ماه کریمان نوشته است

آب و هوای ری به من مشهدی نساخت

در نسخه اش دیار خراسان نوشته است

پیامبر اکرم(ص) فرمودند:

«هرگاه دیدید زنان و دخترانی (از امّت من) را که موهای بالای سر ایشان مانند کوهان شتران [یا: شتران لاغر – خ ل] انباشته شده (برای جلب توجّه مردان و پسران)، پس بدانید که چنین زنان و دخترانی، نمازشان مقبول درگاه خدا نیست؛ [و بوی بهشت را نخواهند شنید؛ پس ایشانرا لعنت کنید که ملعونات هستند!-خ ل]»

(کَنزُ العُمّال، متّقی هندی، ج16/ص392؛ و صحیح مسلم، 6/168؛ حجاب در اسلام، تألیف قوام الدّین وشنَوی قمی، ترجمه: احمد محسنی گرَکانی، ص219)].

ای که هر دم ،دم ز مهدی ميزنی
پس چرا وقت عمل جا ميزنی

ای که گويی درپناه مهدی ام
مستحق يک نگاه مهدی ام

نام مهدی، جان من بازيچه نيست
عاشق مهدی خدا داند که کيست

ای که اظهار إرادت ميکنی
در خفا صدها جنايت ميکنی

عاشق مهدی نمودار وفاست
قلب او آيينه ی مهر و صفاست

نام مهدی ز هر نامی نکوست
دوستی با او جواز آبروست

مانه اندر عشق بازی جاهليم
ما برای عشق حرمت قائليم

هرکسی چشم انتظارمهدی است
بی تکلف ريزه خوار مهدی است

دل گلستان است و مهدی ياس اوست
صد ميخانه زنده از انفاس اوست

اللهم عجل لوليک الفرج

حسین فریاد می زند:
“هل من ناصر ینصرنی؟”
و من درحالی که نمازم قضا شده است می گویم:
لبیک یاحسین!لبیک…
حسین نگاه می کند لبخندی می زند و به سمت دشمن تاخت می کند…
و من باز می گویم:
لبیک یاحسین!لبیک…
حسین شمشیر می خورد من سر مادرم داد می زنم و می گویم:
لبیک یا حسین!لبیک…
حسین سنگ می خورد،من در مجلس غیبت می گویم:
لبیک یا حسین! لبیک…
حسین از اسب به زمین می افتد عرش به لرزه در می آید و من در پس نگاه های حرامم فریاد میزنم:
لبیک یا حسین ! لبیک…
حسین رمق ندارد باز فریاد میزند:
هل من ناصر ینصرنی؟
من محتاطانه دروغ میگویم و باز فریاد می زنم:
لبیک یا حسین لبیک…
حسین سینه اش سنگین شده است،کسی روی سینه است…
حسین به من نگاه می کند،می گوید:
تنهایم یاریم کن…
من گناه می کنم و باز فریاد می زنم:
لبیک… خورشید غروب کرده است…
من لبخندی می زنم و می گویم:
اللهم عجل لولیک الفرج…
به چشمان مهدی خیره می شوم و می گویم:
“دوستت دارم تنهایت نمی گذارم…”
مهدی به محراب می رود،اشک میریزد و برای گناهان من طلب مغفرت می کند…
مهدی تنهاست…
حسین تنهاست…
من این را میدانم…
و همچنان گناه میکنم…