یک درخت می‌تواند شروع یک جنگل باشد
  یک لبخند می‌تواند آغازگر یک دوستی باشد
  یک دست می‌تواند یاریگر یک انسان باشد
  یک واژه می‌تواند بیانگر هدف باشد
  یک شمع می‌تواند پایان تاریکی باشد
  یک خنده می‌تواند فاتح دلتنگی باشد
  یک کلام امیدبخش می‌تواند رافع روحتان باشد
  یک نوازش می‌تواند راوی مهرتان باشد
  یک زندگی می‌تواند خالق تفاوت باشد

  بیایید امروز آن “یک” باشیم …
 

روزی از روزها هارون الرشید از بهلول دیوانه پرسید :

ای بهلول بگو ببینم نزد تو ” دوست ترین مردم ” چه کسی است ؟

بهلول پاسخ داد : همان کسی که شکم مرا سیر کند دوست ترین مردم نزد من است !

هارون الرشید گفت : اگر من شکم تو را سیر کنم مرا دوست داری ؟

بهلول با خنده پاسخ داد : دوستی به نسیه و اما و اگر نمی شود !

گویند کشاورزی الاغ پیری داشت. روزی الاغ داخل چاه بی آب مزرعه صاحبش افتاد. الاغ ساعت ها سر و صدا کرد تااینکه بالاخره صاحبش متوجه او شد.
هنگامی که مرد کشاورز الاغ را در چاه دید پیش خود فکر کرد که این الاغ پیر شده و ارزش نجات دادن ندارد، بنابراین تصمیم گرفت الاغ را در چاه رها کند و برای اینکه الاغ زجر نکشدخاک بریزد و سر چاه بی آب را ببندد.
کشاورز همسایه های خود را خبر کرد تا در این کار کمک او باشند. همسایه ها بیل به دست آمدند و خاک بر سر الاغ بیچاره ریختند.
الاغ پیر که متوجه ی قصد و نیت آن ها شده بود ،با صدای بسیار بلندی شروع به داد و فریاد کرد.اما ناگهان ساکت شد.
بعد از ریختن چند بیل خاک بر سر الاغ بیچاره،مرد کشاورز داخل چاه را نگاه کرد و با دیدن آن صحنه در حیرت فرو رفت.هر بیل خاکی که آن ها بر سر الاغ می ریختند،الاغ با تکانی آن ها را به زیر پایش انتقال می داد و به لبه ی چاه نزدیک می شد.
سرانجام الاغ زیرک آنقدر به این حرکت ادامه داد تا به لبه ی چاه رسید و با خوشحالی از آن خارج شد.

هریک از دردسرهای موجود در زندگی مانند یک پله اند. ما می توانیم از عمیق ترین چاه ها خارج شویم، اگر با فکر و خلاقیت به تلاش خود ادامه دهیم و تسلیم نشویم. هرگز امیدمان را از دست ندهیم و به خدا ایمان کامل داشته باشیم. انسان واقعی هرگز امید به خداوند از دست نمی دهد.

  فردی چندین سال شاگرد نقاش بزرگی بود و فنون و هنر نقاشی را آموخت.

استاد به او گفت که من دیگر چیزی ندارم ک به تو بیاموزم.
شاگرد فکری به سرش زد.
یک نقاشی فوق العاده کشید و آنرا در میدان شهر قرار داد، مقداری رنگ و قلمی در کنار آن قرار داد و متنی با این مضمون کنارش نوشت: اگر هرجایی ایرادی می بینند یک علامت × بزنند و غروب که برگشت دید که تمامی تابلو علامت خورده است و بسیار ناراحت و افسرده به استاد خود مراجعه کرد.

استاد گفت دوباره همان نقاشی را بکش.
شاگرد نیز چنان کرد و استاد آن نقاشی را در همان میدان شهر قرار داد ولی این بار رنگ و قلم را قرار داد و متنی که در کنار تابلو قرار داد این بود که:
“اگر جایی از نقاشی ایراد دارد با این رنگ و قلم اصلاح بفرمایید”
غروب برگشتند و دیدند تابلو دست نخورده مانده. استاد به شاگرد گفت:

“"اغلب انسانها فقط قدرت انتقاد دارند؛ پس به افکار مردم تکیه نکن “

ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪﺷﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺜﻞ ﺗﻐﺬﯾﻪ، ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺮﻣﺎ، ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ. ﻭﻟﯽ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺏ ﺗﻔﮑﺮ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ، ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﻧﺪ. ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺁﻣﯿﺰ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺒﺮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﮕﺮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ.

ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﻧﺜﺎﺭ ﮐﻨﯿﺪ

ﻋﺸﻖ، ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﻫﯿﺪ

ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ

ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﻒ ﻭ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﺎﻥ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺍﻣﻦ، ﮐﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺸﻮﺩ، ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﺸﻒ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. ﺩﺭ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺆﺛﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ

ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﺩﻫﺪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﻤﺎﯾﺪ.

ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎﺷﯿﺪ

ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻫﺎ ﺑﯽ ﻧﻘﺺ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮﻫﺎﯼ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺁﻣﯿﺰ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﻨﯿﺪ

ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﺑﺎﺯﺩ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﭼﯿﺴﺖ. ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺄﯾﻮﺱ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﯽ ﺗﺤﺮﮎ ﺑﺨﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻌﺪﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.

ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻘﻼﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻭﺟﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺰ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﮔﺮﻭﻫﯽ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﯿﺪ.

ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﻭﻗﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ

ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯿﺪ

ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻓﻘﻂ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺍﺳﺖ. ﺯﻧﮓ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻏﺬﺍ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﺯﻧﮓ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻼﻕ ﺑﻮﺩﻩ، ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺨﺼﯽ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﻭﯾﺪﻥ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺒﺎﺯﯼ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ

ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻦ ﻭ ﺳﺎﻻﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺿﻌﻒ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﺸﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ، ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺤﻠﯽ، ﻣﺪﺍﺭﺱ، ﭘﺎﺭﮎ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.

ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻫﻤﺒﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ

ﺩﺭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻭ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﻮﯾﺪ! ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ.

ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩﯼ

ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺆﺍﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ: «ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﯼ؟» ﻧﻪ «ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﯼ؟»

ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺪﻑ ﮔﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻃﺮﺯ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺄﯾﻮﺱ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ

ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ

ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪﮔﯽ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪﻩ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺸﺎﻁ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ

ﺷﺮﻭﻉ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ. «ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺎﺯﯼ» ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻭﺷﯽ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯽ ﮐﻠﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﻬﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﯾﺎ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺁﻥ ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﯾﺪ. ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﻧﺪ.

مادربزرگی تعریف میکرد:

نمك، سنگ بود. برنجِ چلو را ساعتى با نمك‌سنگ مى‌خوابانديم تا كم‌كم شورى بگيره، غذا را چند ساعتى روى شعله‌ى ملايم چراغ خوراك‌پزى مى‌نشانديم تا جا بيفته، يخ‌كرده و تكيده كنار علاءالدين و والور مى‌نشستيم تا جون‌مون آروم گرم بشه،
عكسِ يادگارىِ توى دوربين را هفته‌اى، ماهى به انتظار مى‌نشستيم تا فيلم به آخر برسه و ظاهر بشه،
آهنگِ تازه‌ى آوازه‌خوان را صبر مى‌كرديم تا از آب بگذره و كاست بشه و در پخشِ صوت بخونه، قلك داشتيم؛ با سكه‌ها حرف مى‌زديم تا حسابِ اندوخته دست‌مون بياد، حليم را بايد «حليم» مى‌بوديم تا جمعه‌ى زمستانى فرا برسه و در كام مون بشينه، هر روز سر مى‌زديم به پست‌خانه، به جست و جوىِ خط و خبرى عاشقانه، مگر كه برسه، گوش مى‌خوابونديم به انتظارِ زنگِ تلفنِ محبوب:
شبى، نيمه‌شبى، بامدادى، گاهى، بى‌گاهى؛ انتظار معنا داشت. دقايق «سرشار» بود، هر چيز يك صبورى مى‌خواست‌، تا پيش بياد، تازمانش برسه. تا جا بيفته. تاقوام بياد: غذا، خريد، تفريح، سفر، خاطره، دوستى، رابطه، عشق.

“انتظار” مارا قدردان ساخته بود، حالا فهمیدی چرا این روزها کسی قدردان نیست!؟
آدم خوبه زندگی خودت باش

ﻭﻓﺎﯼ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ

ﻭﻓﺎﯼ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ، ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﻋﻘﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﯿﻢ، ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭﺱ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑﯽ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ، ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﮔﻔﺖ، ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﯾﻢ. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺍﺳﻼﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺩﯾﺪ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﻓﺎ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ». ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ، ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺭﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﻥ، ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﻧﻔﺎﻕ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭﺱ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ.

ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﺍﺯ ﻭﻇﺎﯾﻒ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮑﻮﺷﻨﺪ ﺑﯿﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺧﺘﺮ، ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ، ﻭ ﯾﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﺰﺩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﻫﺪﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻨﺪ، ﺗﻤﺎﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻨﺪ، ﻭ ﺑﯿﻦ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. ﻣﺸﺨﺺ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ ﺗﻠﺦ ﺍﯾﻦ ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺑﻬﺮﻩ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ، ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺪ، ﮐﯿﻨﻪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﮑﯽ ﮐﻨﻨﺪ».

ﮐﻮﺩﮎ ﻭ ﺟﻨﮓ

ﺟﻨﮓ، ﺑﻼﯾﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺻﻠﺢ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ، ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻭ ﺁﺳﯿﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﯿﻌﯽ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺻﺪﻣﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ. ﻋﻔﺮﯾﺖ ﺟﻨﮓ، ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﻣﺮﮒ، ﻭﺣﺸﺖ، ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ. ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺁﻣﺎﺭﻫﺎﯼ ﺭﺳﻤﯽ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ، ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻭ ﻧﯿﻢ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭﺩﻫﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻫﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺎ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ.

ﺣﻘﻮﻕ ﮐﻮﺩﮎ

ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻦ ﺍﺳﻼﻡ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ:

ﻧﺎﻡ ﻧﯿﮑﻮ ﺑﺮ ﻓﺰﻧﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.

ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﺩ.

ﺭﻭﺯﯼ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺣﻼﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ.

ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﻫﺪ.

ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﺷﺮﻋﯽ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﻤﺎﯾﺪ.

ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﮐﻮﺩﮎ

ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺬﺭ ﺭﺷﺪ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﻨﺎﯼ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ، ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺯﯾﺮﺑﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ، ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎ ﻭ ﻧﮕﺮﺵ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﻭﯾﮋﻩ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ، ﻧﮕﺮﺵ ﻫﺎ، ﻃﺒﻘﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ، ﻣﺬﻫﺐ، ﻭﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ، ﻭ ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺼﯿﻼﺗﯽ ﺁﻧﻬﺎ، ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺳﺖ.

ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻮﺩﮎ

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺴﻠﻢ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﺎ ﻭ ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﮑﻠﻒ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﻧﺪ، ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺯ ﻣﺰﺍﯾﺎﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﻭ ﮐﺸﺎﻧﺪﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﮎ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﺷﻤﺎ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﯾﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺷﺪ؛ ﭘﺲ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯾﺪ». ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: «ﺣﻖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﺳﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﺳﺖ: ﻣﺮﺑﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ، ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭﺩﺭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺍﻭ ﺗﻼﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻧﻤﺎﯾﺪ».

قسمت دوم…

ﻫﻤﺪﻟﯽ ﻭ ﺩﺭﮎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﻢ ﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺣﺴﺎﺱ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﺻﺮﺍﺣﺖ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ. ﺩﺭﮎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻮﺩﮎ، ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺧﻮﺩ ﭘﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ، ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﺑﻪ ﺭﺷﺪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﻭ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺟﺪﯼ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﮔﺸﺎﺩﻩ، ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ، ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻨﺪ. ﺩﺭﮎ ﻭ ﻫﻤﺪﻟﯽ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮎ، ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺣﯽ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﺍﻟﮕﻮﭘﺬﯾﺮﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﺍﻟﮕﻮﭘﺬﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﺛﺮﮔﺬﺍﺭ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ. ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ، ﺧﻮﯾﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﮕﻮﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ، ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻟﮕﻮﺳﺎﺯﯼ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﻫﺎ، ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﯾﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ. ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﯼ ﺩﻟﺨﻮﺍﻫﺸﺎﻥ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﮊﺭﻓﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭﯾﻞ ﺩﻭﺭﺍﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: «ﻧﺨﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻨﯿﺪ، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﯾﺪ».

ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ. ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﯿﻦ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺭﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻧﻮﻧﻬﺎﻻﻥ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﻔﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺰﯼ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ. ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺻﺤﯿﺢ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﮑﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺍﺳﺖ.

ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﺗﺸﻮﯾﻖ، ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﯾﻼﺕ ﻓﻄﺮﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ. ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺗﺸﻮﯾﻖ، ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ، ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺭﺷﺪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﮐﻮﺩﮎ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻼﺵ، ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺤﺮﻭﻣﯿﺖ ﻫﺎ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﯾﺦ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺤﺮﻭﻣﯿﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ، ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻮﺩﮎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺑﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮﻡ ﮐﻨﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﮐﺎﻇﻢ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ: «ﻧﯿﮑﻮ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻨﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ، ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﻧﺞ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯾﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﯿﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﺤﻤﻠﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﺩ». ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﺯﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺎﻩ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ، ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺑﯽ ﺍﺭﺍﺩﻩ، ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ، ﮐﻢ ﮐﺎﺭ، ﺭﺍﺣﺖ ﻃﻠﺐ ﻭ ﭘﺮﺗﻮﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺯﯾﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺬﺭ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺿﻤﯿﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﭘﺎﺷﻨﺪ.

ﮐﻮﺩﮎ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا

ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ، ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺪﺍﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ، ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﻭ ﺁﻓﺮﯾﺪﮔﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﮑﺘﺐ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﻋﻠﯿﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ، ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺠﺎﺩ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ:«ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻨﯽ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﯽ». ﺑﺮﺷﻤﺮﺩﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﻭ ﺍﺯ ﻧﯿﮑﯽ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﺍﻭ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ، ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ.

ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺣﺲ ﺩﯾﻨﯽ ﮐﻮﺩﮎ

ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ، ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻭ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮎ، ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺆﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻭ ﻃﺒﯿﻌﯽ، ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﺩﯾﻦ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ. ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ، ﺩﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮ ﺑﯿﺎﻣﯿﺰﻧﺪ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﯾﻒ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺍﺳﻼﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ، ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﻣﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﻧﺪ؛ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ».

ادامه دارد…..