خیلـۍاز آدمـ‌هـا هسـتـنـد ڪہ‌بـہ

شـما میـگویـند: ” نمیـتـوانـۍ “

ڪارۍ ڪہ بـایـد انـجام دهیـد

اینـسٺ‌ڪہ‌بـرگـردید و بـگویـید

“حـالـا تمـاشـا ڪن …”

هـمـٺ+تـوڪل‌بـہ‌خـدا=مـوفـقـیـٺ

زندگی

دوختن شادی‌هاست

و به تن کردن

پیراهن گلدار امید ،

ذهن باغچه است

گل در آن باید کاشت

گر نکــاری گل ِمــن

علف هـرز در آن می‌رویـد

اگه خواستی تکیه بدی

نه به “چهره ها “اعتماد کن ؛

نه به “زبون ها”

به دوتا چیز؛ اما میشه تکیه کرد…

“یکی"مرام و مردونگی

“دومی “ایمان و خداباوری”

بامرام؛ نمک میشناسه

و باایمان ظلم نمیکنه….

 حکمتِ خدا را کسی نمی داند

 حجت الاسلام شیخ حسین طوسی می گوید: یک بار این اندیشه به فکرم خطور کرد که وجود من چه خاصیتی دارد، نه بنده خالص خدایم و نه آن که خدمتی بتوانم انجام دهم. آینده ام روشن نیست، از کجا معلوم که عنصری مفید برای مردم باشم! پس چه خوب است، انسان در ایام جوانی از دنیا برود و گناه کمتری مرتکب شود. در همین اندیشه بودم که محضر آیت الله کوهستانی مشرف شدم، بدون آن که چیزی در این باره به ایشان عرض کرده باشم. معظم له در همین زمینه به نصیحت کردن پرداختند، گویا از همه چیز خبر دارد. فرمودند: « خود این ناراحتی ها و غصه ها برای پرورش انسان است، باید این ناراحتی ها را تحمل کرد تا روح آدمی پرورش یابد و تقویت گردد. حکمت خدا را کسی نمی داند؛ عده ای در جوانی می میرند و برخی در پیری. یکی از الطاف الهی این است که مرگ را در پیری برای انسان قرار داده، اگر چه انسان خیلی اهل عمل هم نباشد باز آن ضعف پیری و شکستگی ایام کهولت، موجب می گردد که خداوند ترحم بیش تری به انسان داشته باشد، چون خدا به محاسن سفید انسان رحم می کند.»

داستان پندآموز

بچه که بودم عموم برام یه کتونی خرید که سفید بود، با بندای مشکی…

عاشقش بودم! آخه مامانم هیچ وقت برام کفش سفید نمیخرید. میگفت زود کثیف میشه.

ولی این وسط یه مشکلی بود! دو سایز برام بزرگ بود!

مامانم گذاشتش تو انباری؛ گفت یکم که بزرگ تر شدی بپوشش.

خلاصه دو سال گذشت…

مامانم گفت فکر کنم دیگه اندازت شده. انقد ذوق داشتم واسه پوشیدنش که داشتم بال درمیاوردم.

آخه تو کلِ این دوسال هر کفشی میخریدم با خودم میگفتم عمرا به اون کتونی سفیده نمیرسه!

رفت و از انباری آوردش بیرون، با ذوق درِ جعبه رو باز کردم، ولی خشکم زد!

اصن اونی نبود که فکر میکردم

یعنی تو کلِ این دو سال انقد واسه خودم بزرگش کرده بودم که قیافه ی واقعیشو یادم رفته بود!

با خودم گفتم این بود اون کفشی که به خاطرش رو همه کفشا عیب میذاشتم؟!

این بود اون کفشی که به عشق این که بپوشمش این همه منتظر موندم؟

یک سری چیزها و یک سری آدمها را انقدر در ذهنمون بزرگ میکنیم و بقیه رو به واسطه اونها طرد میکنیم. ولی وقتی باهاشون دوباره رو به رو شیم، تازه میفهمیم اصلا ارزش نداشتن که این همه وقت فکرمونو مشغولشون کنیم!

بیشترین ضربه ها رو خوبترین آدمها میخورند ، برای خوبیهاتون حد تعیین کنید و هر کس را به اندازه لیاقتش بها دهید نه به اندازه مرامتان … زندگی کردن با مردم این دنیا همچون دویدن در گله اسب است ، تا میتازی با تو میتازند ، زمین که خوردی آنهایی را که جلوتر بودند هرگز برای تو به عقب باز نمیگردند و آنهایی که عقب بودند به داغ روزهایی که میتاختی تو را لگد مال خواهند کرد … در عجبم از مردمی که بدنبال دنیایی هستند که روز به روز از آن دورتر میشوند و غافلند از آخرتی که روز به روز به آن نزدیکتر میشوند …. ( نهج البلاغه _ ص 56 )

شیرینی زندگی

جعبه شیرینی رو جلوش گرفتم، یکی برداشت و گفت: «می تونم یکی دیگه بردارم؟»

گفتم: «البته سید جون، این چه حرفیه؟»

برداشت ولی هیچ کدوم رو نخورد.

 کار همیشگیش بود، هر جا که غذای خوشمزه یا شیرینی یا شکلات تعارفش می کردند بر می داشت اما نمی خورد. می گفت: «می برم با خانم و بچه هام می خورم».

می گفت: «شما هم این کار رو انجام بدید. اینکه آدم شیرینی های زندگیشو با زن و بچه ش تقسیم کنه خیلی توی زندگی خانوادگی تأثیر می ذاره».

شهید سید مرتضی آوینی

دختر خردسالی وارد یک مغازه جواهر فروشی شد و به گردن بند یاقوت نشانی که در پشت ویترین بود اشاره کرد و به صاحب مغازه گفت: «این گردن بند را برای خواهر بزرگم می خواهم. ممکن است آن را به زیباترین شکل ممکن بسته بندی کنید؟»

صاحب مغازه با کمی تردید به دخترک نگاهی کرده و پرسید: «چقدر پول همراه خود داری؟»

دختر، از جیب خود دستمال کوچکی را بیرون آورد و گره های آن را به دقت باز کرد. سپس در حالیکه محتویات آن را روی میز می ریخت با هیجان از جواهر فروش پرسید: «این کافی است؟». پولی که او به همراه خود داشت، در واقع چند سکه پول خرد بود.

دخترک ادامه داد: «امروز روز تولد خواهر بزرگم است. می خواهم این گردن بند یاقوت را به عنوان هدیه روز تولد، به او بدهم. پس از فوت مادرمان، خواهر بزرگم ، مثل مادر از ما مراقبت می کند. فکر می کنم او این گردن بند را دوست داشته باشد چون رنگ آن، درست همرنگ چشمان اوست.»

صاحب مغازه، گردن بند یاقوتی که دخترک می خواست را آورد و آن را در یک جعبه کوچک قرار داده و با کاغذ کادوی قرمز رنگی بسته بندی نمود. سپس بر روی آن یک روبان سبز چسباند و به دخترک داد و گفت: «وقتی می خواهی از خیابان رد شوی، دقت کن.» دختر کوچک شاد و خندان در حالیکه به بالا و پایین می پرید، به سمت خانه روان شد.

شب، هنگامی که جواهر فروش می خواست مغازه اش را تعطیل کند، دختری زیباروی با چشمانی آبی وارد مغازه شد. او یک جعبه کوچک جواهر که بسته بندی آن باز شده بود روی میز قرار داده و پرسید: «این گردن بند از مغازه شما خریداری شده است؟ قیمت آن چقدر است؟»

صاحب مغازه پاسخ داد که «قیمت کالاهای این مغازه، رازی است بین من و خریدار.» دختر زیبا رو گفت: « خواهر کوچک من فقط مقداری پول خرد داشت. این گردن بند اصل است و قیمت آن بالاست. پول خواهر من به این گردن بند یاقوت کبود نمی رسد.»

صاحب مغازه جعبه جواهر را مجدداً دوباره با دقت بسته بندی کرده و روبان آن را بر روی آن چسباند. سپس آن را به دختر زیبا داده و گفت: «خواهر کوچک شما، در مقایسه با تمامی انسان ها، قیمت بالاتری بابت این گردن بند پرداخته؛ چون او همه دار و ندار خود را برای خرید آن داده است.»