زندگی را با کسانی
احاطه کنید
که دوستتان دارند….
و به شما انگیزه می دهند ،
تشویقتان می کنند….
و باعث می شوند
از اینکه خودتان هستید،
حسِ خوبی داشته باشید…

امام صادق (ع)فرمودند:

  لقمان به پسرش گفت: حسود، سه نشان دارد:

 1 ـ پشت سر غيبت مى‏ كند،

 2 ـ رو در رو، تملّق و چاپلوسى مى ‏كند،

 3 ـ و در مصيبت و گرفتارى، زبان به شماتت مى‏ گشايد.

 بحار الانوار: ج 96، ص 232

قربانی می کنم در خود تمام منیت ها را، تمام آنچه که باعث دوری من از خدایم میشود…
قربانی میکنم حسادت را، که مبادا به آنچه دیگری از من برتری دارد حسد بورزم…
قربانی میکنم حسرت را، که ذره ای من را از خود واقعی ام دور نکند و هرگز آهی نکشم برای داشته ها و نداشته هایم..
قربانی میکنم ترس را در وجودم، که با اشتیاق صد برابر در راه رسیدن به کمال قدم بگذارم….

قربانی میکنم وابستگی هایم را به این دنیای فانی؛ زیرا که میدانم هر چه در این مسیر سبک تر باشم رهایی ام آسان تر میشود…

وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ است به او نگویید تحمل کن، این هم ﻣﯽ ﮔﺬﺭد،
نگویید همه چیز درست خواهد شد ،
از بلاهای بدتری که به سر خودتان و اطرافیانتان آمده برایش خاطره تعریف نکنید و نخواهید ثابت کنید که انسانهایی بدبخت تر از او هم وجود دارند .
ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﺟﻮﮎ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺨﺮه او را بخندانید ،
کسی که حالش بد است ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍهد ﺑﺨﻨﺪد
ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭد ، ﻣﯽ فهمید ؟ ﻏﺼﻪ
ﺑﺮﺍیش ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺮﻑ ﻧﺰنید
ﺍﺯ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﯿﺪ .
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻧﺎﺭﺍحت است ﺍﺻﻼ ﺍﯾﻦ ﺷﻤﺎ نیستید ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰنید .ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﯿﺪ
ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭا ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ
ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﯿﺪ
ﺗﻮی ﭼﺸﻢ ﻫﺎﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ
ﺑﺮﺍیش ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ
بگذارید ﺟﻠﻮﺵ
ﺑﻌﺪ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﯿﺪ
اجازه بدهید ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰند ﻭ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﯿﺪ .
ﻫﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﯿﺪ .
ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺍگر ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﯿﺪ ﺍﺗﻔﺎﻕ خیلی ﺑﺪﯼ خواهد افتاد. ﺷﻤﺎ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ .
ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻭ ﺭا اﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ آمده ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮﺩه اید
ﺩﺳﺘﺶ ﺭا ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ
ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻨﯿﺪ
مدام اصرار نکنید که با من حرف بزن ،
به من بگو …
بغلش کنید…
ﺍگر ﺩﻟﺶ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯند
 

بی ارزشترین نوع افتخار؛

افتخار به داشتن ویژگی‌هایی است که خود انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد
مثل چهره، قد، رنگ چشم، ملیت، ثروت خانوادگي و خیلی چیزهای دیگر….

از چیزایی که خودتان به دست آورده اید حرف بزنید..
مثل: انسانیت، شعور، مهربانی، گذشت، صداقت و
آدمی را آدميت لازم است
عود را گر بو نباشد هيزم است…
  

تمام عددهای غیر ضروری را از زندگیت بیرون بریز !
این عددها شامل سن ، قد ، وزن و سایز هستند .
با دوستان شاد و سرحال معاشرت کن .
به آموختن ادامه بده و همیشه مشغول یادگیری باش
تا می توانی بخند …
وقتی اشک هایت سرازیر می شوند
بپذیر ، تحمل کن و به پیشروی ادامه بده
رنگ خاکستری را از زندگیت پاک کن .
احساساتت را بیان کن …
تا هیچ وقت زیبایی هایی که احاطه ات کرده اند را از دست ندهی
شادی ات را به اطرافت بپراکن …
و با حد و حصرهایی که گذشته به تو تحمیل کرده مبارزه کن
بهترین سرمایه تو سلامتی ات است از آن بهره ببر
از جاده خارج شو و از شهر و کشورهای غریب دیدن کن
روی خاطرات بد توقف نکن
هیچ فرصتی رو برای گفتن دوستت دارم
به آن هایی که دوستشان داری از دست نده …
همیشه به خودت بگو که زندگی تعداد دم و بازدم ها نیست
بلکه لحظاتی است که قلبت محکم می زند…
به خاطر خنده ، به خاطر اتفاق های خوب غیرمنتظره
به خاطر شگفتی ، به خاطر شادی
و به خاطر دوست داشتن های بی حساب …
دور و برت را با چیزهایی که دوست داری پر کن ؛
خانه تو پناهگاه امن توست ، ولی در آن زندانی مشو …
“پابلو پیکاس

بچه که بودیم یادمون دادن که شروع هر کاری با نام خداست و فقط این اسمه که گره های کور زندگی مونو باز می کنه.

بزرگ که شدیم یادمون رفت ، که آنقدر پیچ خوردیم تو گره های زندگی که کور شدیمو نمی بینیم کسی رو که فقط اسمش کافیه تا هر در بسته ای باز بشه .

بچه که بودیم یادمون دادن رسم خط و پاره خط و اینکه یه خط از کجا شروع می شه و به کجا ختم.

بزرگ که شدیم یادمون رفت خط هایی که رو صورتمون رسم شد، ردپای کدوم درد به جا مونده رو قلبمون بوده و از کجا شروع شد و اصلا به کجا ختم؟

بچه که بودیم یادمون دادن چطور مدادرنگی هامونو به بغل دستی مون که یادش رفته بیاره یا اصلا نداشته که بیاره، شریک شیم تا نقاشیش بی رنگ نمونه.

بزرگ که شدیم یادمون رفت سفره ی خالیه همسایه مونو، و هیچ تلاشی برای شریک شدن تو رنگی شدنش نکردیم.

بچه که بودیم یادمون دادن برای کمک به بابای مدرسه، هفته ای یه بار خودمون آشغالای حیاطو جمع کنیم.

بزرگ که شدیم یادمون رفت به رفتگری که تو چله ی زمستون آشغالای کوچه رو جارو می زنه ،حتی سلام بدیم.

بچه که بودیم یادمون دادن که وقتی تو بازی یکی خورد زمین، چطور دستشو بگیریم و کمکش کنیم تا دوباره بایسته.

بزرگ که شدیم یادمون رفت بزرگترین صحنه ی زندگی، دنیاست و ما کمک به ایستادن کسی که نکردیم هیچ، باعث زمین خوردن خیلی ها شدیم.

بچه که بودیم یادمون دادن به بزرگترامون احترام بذاریم و با تمام وجود به عزیزانمون محبت داشته باشیم.

بزرگ که شدیم یادمون رفت بزرگتر - کوچکتری و حرمت و ، حتی خجالت کشیدیم بهشون بگیم"دوستت دارم”

بچه که بودیم یادمون دادن…

ای کاش بچه که بودیم یادمون می دادن چطور وقتی بزرگ که شدیم یادمون نره همه ی اون چیزهایی رو که:… بچه که بودیم یادمون دادن

قسمتی از خاطرات نيل آرمسترانگ:

 من آدم حساسی نيستم!
وقتی خانه‌ی والدينم را ترك كردم گريه نكردم.
وقتی گربه‌ام مرد گريه نكردم،
وقتي در ناسا كار پيدا كردم گريه نكردم،
و حتي وقتی روی ماه پا گذاشتم گريه نكردم،

 اما وقتی از روی ماه به زمين نگاه كردم، بغضم گرفت.

 با ترديد با پرچمی كه بنا بود روی ماه نصب كنم بازی می‌کردم.
از آن فاصله, رنگ و نژاد و مليتی نبود.
ما بوديم و یک خانه گرد آبی .

✳️با خود گفتم انسانها برای چه می جنگند ؟
شست دستم را به سمت زمین گرفتم .
و تمام دارایی ام و کره زمین با آن عظمت پشت شستم پنهان شد .
و من اشک ریختم!