یك پرستار استرالیایی بزرگ‌ترین حسرت‌های آدم‌های در حال مرگ رو جمع کرده و پنج حسرت رو که بین بیشتر آدم‌ها مشترک بوده منتشرکرده به اين شرح:
 اولین حسرت: کاش جرات‌اش رو داشتم اون جوری زندگی می‌کردم که می‌خواستم٬ نه اون جوری که دیگران از من توقع داشتن
 حسرت دوم: کاش این قدر سخت کار نمی‌کردم
 حسرت سوم: کاش شجاعت‌اش رو داشتم که احساسات‌ام رو به صدای بلند عنوان كنم
 حسرت چهارم: کاش رابطه‌هام رو با دوستام حفظ می‌کردم
 حسرت پنجم: کاش شادتر می‌بودم

فرق شما با ما قدردانی شماست…

آن کیف که به دیوار آویزان کرده اید از کیف های پر زرق و برق ما ارزشش بیشتر است..

آن عکس ها که به دیوار زده اید قدیمی اند اما قدمتشان در عمق دل هایتان است…

آن صندوق صدقات هم نشان از عظمت روح شماست که در خانه ای با این دیوار اضافی اش نمی دانید!پدر جان ذکری که شما با آن تسبیح مشکی که در دست چپ داری می گویی..

صدایش از ذکر من با تسبیحم بیشتر است…

و اما آن عکس ها.اوج سرمایه تان را دادید برای آنکه امثال این عکس های دیوار بر دیوار ها سالم و استوار بماند…………

برای آنکه آن صندوق صدقات برچیده نشودبرای آنکه روزی ما همچون شما قدر شناس شویم با روحی پر عظمت…

و تربیت فرزندانی چون فرزندان شما…حلالمان کنید

هر گاه عیبی در من دیدی،به خودم خبر بده نه کسی دیگری…
چون تغییر آن دست من است!!!
کار اولت باعث پیشرفت و بهبودم میشود اما گزینه دوم غیبت است و مرا در تاریکی نگه میدارد…
چرا موقعی که چیز منفی در کسی می بینیم، جز خودش همه را خبر میدهیم؟؟؟

جمله ای که در یک هتل نوشته بود، شگفت زده ام کرد :
“اگر سبب رضایتت شدیم از ما سخن بگو و گرنه با خود ما بگو”
بر خود تطبیقش دهیم تا غیبت از میانمان از بین برود!!!
نصیحت کن اما رسوا نکن!!!
سرزنش کن اما جریحه دار نکن!!!
بهشت وعده دور از دسترسی نیست اگر بی بهانه خوب باشیم!!!..

“الهي”
بـوي ِناب"بهشـت"ميدهد همـۀ “نامهاي"قشـنگ ِ"تــو”
ميگذارمشان روي ِزخمهاي “دلم”
گفـته بـودي “اَلجَّبار”
يعني: کسي کـه “جُـبران مــيکند” همـۀ شکستگـيهايِ “دلت” را
گفـــــته بودي “اَلمُصَـوِّر”
يعني: کسي کــه از “ُنو مـيسـازد” همۀ آنچه را که “ويـران” شـده اسـت درون ِ “دلت”
گفــته بـودي"الشّـافـي”
يعني کسي کـــه “شِفاَء” مـيدهد تمام ِ “زخمهـايِ عميق ” و “ناعـلاج” را
هـواي ِ"دلم” سبک ميشود بــا زمزمه نامهايِ زيبايت
نَفـس ميکشــم در هوايِ “مهربانيهـايِ نابت”
“الهي”
سپاس که هستي و خدايي ميکني…

در هر غزل که قافیه را “در” گذاشتم
آن را کنار پهلوی مادر گذاشتم

دیدم چقدر بیت غریب است بی کس است
بندی به دست و بازوی حیدر گذاشتم

می خواستم ز کوفه ی نامرد دم زنم
تیغی به روی فرق مطهر گذاشتم

وقتی که نوبت حسن مجتبی رسید
او را کنار کینه ی همسر گذاشتم

حالا رسیده شعر حوالی کربلا
این روضه را دوباره من از"سر"گذاشتم

“گفتم مگر به گریه دلی مهربان کنم”
بر روی دست ،حضرت اصغر گذاشتم

مضمون درد بود و ورق پاره پاره شد
بر زیر نیزه ی قلم، اکبر گذاشتم

یاری نمانده است اباالفضل پس کجاست؟
او را برای لحظه ی آخر گذاشتم

او رفت و انتظار پریشان خیمه را
با بهت کودکانه برابر گذاشتم

“وقتی کنار درکش کوه از کمر شکست”
در کام تشنه، لفظ برادر گذاشتم

آقا مرا ببخش که وقتش رسیده است
ناچار بر گلوی تو خنجر گذاشتم

آقا مرا ببخش نمانده ست یاوری
شرمنده پای خیمه ات اخگر گذاشتم

دیگر نمانده است کسی شام رو به روست
داغی به قلب خسته ی خواهر گذاشتم

احیای نیزه هاست و فریاد بالحسین
بر رأس نیزه مصحف پرپر گذاشتم

باقی روضه را بگذارید بگذرم
آن را برای مجلس دیگر گذاشتم

بوی دود است که پیچیده ، کجا میسوزد ؟
نکند خانه ی مولاست خدا رحم کند….
همه ی شهر به این سمت سرازیر شدند
در میان کوچه دعواست خدا رحم کند….
هیزم آورده که آتش بزنند این در را
پشت در حضرت زهراست خدا رحم کند….
همه جمع اند و موافق که علی را ببرند
و علی یکه و تنهاست خدا رحم کند..

بین این قوم که از بغض لبالب هستند
قنفذ و مغیره پیداست خدا رحم کند …
مادر افتاد و پسر رفت زدست ؛ درد این است…
چشم زینب به تماشاست خدا رحم کند
ماجرا کاش همان روز به آخر می شد
تازه آغاز بلاهاست خدا رحم کند…
غزلم سوخت دلم سوخت دل آقا سوخت
روضه ی ام ابیهاست خدا رحم کند…

علی لعنت الله علی القوم الظالمین بعددفضایل امیرالمومنین

حضرت زهراسلام الله علیها فرمودند؛
تبسم وشادمانی در برابرمؤمن موجب دخول دربهشت خواهد گشت، ونتیجه تبسم درمقابل دشمنان ومخالفان سبب ایمنی از عذاب خواهد بود.
بحارالانوار، ج72 ،ص401

حضرت آیت‌الله بهجت(ره):
لازم نیست که انسان در پی این باشد که به خدمت حضرت ولی عصر (عج) تشرّف حاصل کند؛ بلکه شاید خواندن دو رکعت نماز، سپس توسّل به ائمه (علیهم السلام) بهتر از تشرّف باشد.