هرگز در زندگی این دو را ابراز نکنید :

اول آنچه نیستید… دوم همه ی آنچه هستید…

همیشه یادمان باشد که نگفته ها را میتوان گفت ولی گفته ها را نمیتوان پس گرفت!!!

چه سنگ به کوزه بزنی چه کوزه به سنگ بزنی شکست با کوزه است…

آدم ها را از آنچه درباره ی دیگران میگویند بهتر میتوان شناخت تا از آنچه درباره ی خود میگویند.!!!

” قدرت ” در دیدن معایب نیست ؛ در گفتن محاسن است.

امید خدا به ما نویدی بدهد /
در عید غدیر اجر مزیدی بدهد
از برکت ذکر یاعلی و صلوات /
حق با فرجش بر همه عیدی بدهد

عید است و غــدیرش ، علی والا است ،

علی دل تشنه عـــــدل است و او دریاست ،

علی جشن است و مبارک ، علی گشته است ،

ولی دنیا همـــه را شادی که مـــــولا است ، علی

انسان اگر عاشق نباشد زود پیر می‌شود و صفای جوانی را از دست می‌دهد و اگر عاقل نباشد دیر بزرگ می‌شود و در جهالت کودکی باقی می‌ماند عشق نابجا عقل را می‌گیرد و عقل نابجا عشق را نابود می‌کند عقل نابجا این است که دائما در اندیشۀ دنیا باشد و عشق نابجا این است که به غیر خدا علاقمند باشد

خدا ما را دوست دارد! نسبت به ما بی‌تفاوت نیست! پس هیچ‌گاه ما را در امتحانی قرار نمی‌دهد که نتوانیم از عهدۀ آن برآییم و ما را در معرض معصیتی قرار نمی‌دهد که نتوانیم توبه کنیم؛ ناامیدی از چنین خدایی واقعا گناه کبیره است! همین امید و اطمینان به محبت خدا و یادآوری آن رشد دهنده است.

همان‌طور که غم قشنگ به سادگی به دست نمی‌آید، شادی عمیق هم به سادگی دست نمی‌دهد! غم قشنگ ماتم و افسردگی روح نیست! و شادی عمیق هم ناشی از غفلت و موفقیت‌های سطحی نمی‌تواند باشد؛ ما هم به شادی عمیق نیاز داریم و هم به غم قشنگ و الّا از تعادل و تعالی روحی برخوردار نخواهیم شد

شهید چمران:
یکی از اصول تربیتی در اسلام ذکر است.

ذکر، تسبیحی را که به دست دارید و همه روزه لااله الا الله، الحمدالله، سبحان الله و ذکرهای دیگری را می گویید، یک مظهر و نمونه ای است از یک ذکر.

این ذکر یکی از اصول تربیتی است که می خواهد قلب این انسان را، روح انسان را پاک کند و این انسان را محل تجلی صفات خدایی قرار بدهد و او را چنان تربیت گند که خلیفه الله علی الارض باشد.

ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ “

خود گنه کاریم و از دنیا شکایت می کنيم!
غافل از خود، دیگری را هم قضاوت می کنيم!

کودکی جان می دهد از درد فقر و ما هنوز…
چشم می بندیم و هرشب خواب راحت می کنيم!

عمر کوتاه است و دنیا فانی و با این وجود…
ما به این دنیای فانی زود عادت می کنيم!

ما که بردیم آبرو از عشق، پس دیگر چرا…
عشق را با واژه هامان بی شرافت می کنيم؟

کاش پاسخ داشت این پرسش که ما در زندگی…
با همیم اما چرا احساس غربت می کنيم؟

من به این مصرع یقین دارم که روزی میرسد!
سوره ای از عشق را با هم قرائت می کنیم…!!!