دلم بابونه و باران…
دلم یک دشت بی پایان…
دلم یک هم سرایی با صدای آب..
دلم انگیزه می خواهد…
دلم رفتن..
دلم تغییر می خواهد…
دلم دریا…
دلم یک ساحل از شنهای سرگردان…
دلم باد و هوای ابری و موج خروشان…
و من بنشسته در ساحل…
دلم یک خواب می خواهد..
دلم شوقی به یک رویا..
دلم پرواز می خواهد!!

خداوند همه جا است , او در همه چیز منتشر است .
اویی که گمان میکنی برای این همه سال بیهوده در جستجویش بوده‌ای از تو جدا نیست . درست مثل انسانی که نمیتواند بی استخوان , گوشت , پوست و خون باشد , درست همینگونه نیز آن یگانه همه جا در همه ی زمان ها , تنیده در هر آنچه که در وجود است حضور دارد .

چرا خیلی وقتا حس میکنیم زندگیمون به جهنم تبدیل شده؟

شاید خیلیامون این تجربه رو تو زندگیمون داشتیم و داریم … هر چقدر هم فکر میکنیم نمیتونیم بفهمیم چرا زندگیمون به این وضع افتاده. یه مشکل که حل میشه ده تا مشکل دیگه پیدا میشه. چه پیامی پشت این مشکل هاست؟ البته هر کدوم ممکنه حکمت خاص و جداگانه ای داشته باشن، اما مهمترین دلیلش اینه که ما بواقع خداوند رو در زندگیمون فراموش کرده ایم.
ببینیم هر لحظه به چه چیز مشغولیم و داریم به چی فکر میکنیم…
همانی که مشغول آنی.
ما مدام در حال بالا و پائین کردن خواسته هایمون و خواسته های همسر و فرزند و … هستیم. دائماً بدنبال معاش و مقام و پول هستیم. اینقدر خودمون رو مشغول کردیم که خدا رو از یاد بردیم. ما ظاهراً خداپرستیم، اما …

و هر کس از یاد پروردگار خود روى بگرداند، وى را در عذابى روز افزون بکشاند. (جن 17)

“خدا را به هر نامی که می خواهید بخوانید، بخوانید، بخوانید”
- آن که به خداوند عشق می ورزد، لحظه ای از یاد خداوند، لحظه ای از خدمت و توجه به خداوند، دمی از زمزمه های او غافل نمی شود. این نشانۀ عشق به اوست. مگر نه این است که فکر و ذکر دائمی عاشق معشوق است؟ گفتار، اندیشه و احساس و عملش پر از حضور معشوق و برای اوست.

تا آنجا که ممکن است ساکت باش. تا می توانی در سکوت بنشین،
نه فقط در سکوت بدن،
بلکه مهم آن است که ذهن ساکت شود و دست از پچ پچ کردن دایم بردارد.
این کار شدنی است اما هرگز در این راه نکوشیده ایم.
فقط باید چند گام کوچک برداری: در درونت بنشین و تماشا کن.
بگذار ذهن، تمام ترفندهای
قدیمی اش را بکار گیرد اما تو فقط تماشا کن.
بدون هیچ قضاوتی،
بدون گفتن خوب یا بد،
بدون انتخاب کردن یا از خود راندن-
کاملا خونسرد و بی تفاوت.
پس بر علیه ذهن مباش.
با آن ستیز مکن.
در تله های ذهن گرفتار نشو.
فقط کناره گیر بمان.
بسیاری اوقات درگیر ذهن خواهی شد.
در این مواقع به محض اطلاع،
بی درنگ خودت را بیرون بکش. خودت را جمع و جور کن و دوباره شروع به تماشا کن.
فکری برخواهد ﺧﻮاست- به آن فکر بنگر.
آن فکر در برابرت رژه خواهد رفت- به آن بنگر تا اینکه بگذرد وبرود. بدون اینکه هیچ قضاوتی در مورد خوب یا بد بودن بکنی، بدون هیچ باید و نبایدی، بدون هیچ نگرش اخلاقی، ‌مشاهده محض و بی طرفانه، آنرا تماشا کن.
روزی ناگهان دیگر ذهنی وجود نخواهد داشت و آن روزچنان حکم فرما خواهد شد که نظیرش را هرگز ندیده ای.
پس از آن سکوت دیگر تو را ترک نخواهد کرد.
با تو خواهد ماند و به روح تو تبدیل خواهد شد.
این حالت بسی رهایی بخش است.

خدا همواره با ماست. مشكل از جانب ماست. ماييم كه با خدا نيستيم.

اگر خدا با ما نبود حتي براي يك لحظه نمي توانستيم وجود داشته باشيم. او زندگي ماست. چون نفس در ما جاري است. تپش قلب ماست.
آگاهي ماست. خدا هميشه با ماست اما ما هميشه با او نيستيم. آنگاه كه ما نيز با خدا باشيم، تحولي بنيادين رخ مي دهد. آنگاه تو از معنا، اهميت و ترانه زندگي آگاه مي شوي. آنگاه از اينكه خدا چقدر به تو ارزاني داشته، از اينكه چقدر به تو بخشيده شده است آگاه مي شوي. احساس شكرگزاري از وجودت برمي خيزد و اين شكرگزاري هسته اصلي دين و روح دين است. همه چيز ديگر تشريفاتي است. احساس شكرگزاري عين دينداري است.

سعی کن کسی که تو را می ببیند ,,,
آرزو کند مثل تــــو باشد ,,,
از ایمان سخن نگو ,,,
بگذار از نوری که در چهره داری، آن را احساس کند ,,,
از عقیده برایش نگو ,,,
بگذار با پایبندی تو، آنرا بپذیرد ,,,
از عبادت برایش نگو ,,,
بگذار آن را جلوی چشمش ببیند ,,,
از اخلاق برایش نگو ,,,
بگذار آن را از طریق مشاهده تو بپذیرد ,,,
از تعهد برایش نگو ,,,
بگذار با دیدن تو، از حقیقت آن لذت ببرد ,,,
بگذار مردم با اعمال تو ,,,
خوب بودن را بشناسند ,,,

 تنها فرمول خوشحالی این است :

قدر داشته هایت را بدان و از آنها لذت ببر

قانونهای ذهن میگویند خوشبختی یعنی رضایت
مهم نیست چه داشته باشی یا چقدر
مهم این است که از همان که داری راضی باشی ،

آن وقت خوشبختی را حس می کنی