این چیست که چون دلهره افتاده به جانم
حال همه خوب است- من اما نگرانم

در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر
مثل خوره افتاده به جانم که بمانم

چیزی که میان من و تو نیست غریبی ست
صد بار تو را دیده ام ای غم به گمانم؟!

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم

از سایه سنگین تو من کمترم آیا؟!
بگذار به دنبال تو خود را بکشانم

ای عشق…! مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم…

از معـبـرها ی مجــازی ،
تا خـاکـریزهای فـــکـه و شــلـمچـه ،

تنـها یـک نـیـــتـــــــ فـاصـلـه داریم
مـراقب باشـیم نـاممـان را از رزمـــنـده به کـاربـر ،

و ســــنـگـرمـان را به صـفـحه و پـیـج ، تـغــییر ندهنـد.
مــا افــســـران جــنـگـــ نــرم ، بـه “ســـــــیـــد عـــلــی” قــول داده ایــم ،

که تـمـام معـبـرهای مجــازی را فـتـــح و پـــرچــم اســـــلـام را بـالا نـگــه داریـم …

وعده حق از آن خداوند جل جلاله است:
《 إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا》
هر آينه از پی دشواری آسانی است.

《وَمَن يَتَوَلَّ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغَالِبُون》
و هر که با خدا و پيامبر او و مؤمنان دوستی کند ، بداند که پيروزمندان گروه خداوندند.

“اللَّهُمَّ أَسْلَمْتُ نَفْسِيْ إِلَيْكَ، وَفَوَّضْتُ أَمْرِيْ إِلَيْكَ، وَوَجَّهْتُ وَجْهِيْ إِلَيْكَ، وَأَلْجَأْتُ ظَهْرِيْ إِلَيْكَ، رَغْبَةً وَرَهْبَةً إِلَيْكَ لاَ مَلْجَأَ وَلاَ مَنْجَا مِنْكَ إِلاَّ إِلَيْكَ، آمَنْتُ بِكِتَابِكَ الَّذِيْ أَنْزَلْتَ وَبِنَبِيِّكَ الَّذِيْ أَرْسَلْتَ". (البخاري مع الفتح 11/113 ومسلم 4/2081).(بار الها! جانم را به تو سپردم، و كار خود را به تو تفويض نمودم، و چهره‏ام را به سوى تو گرداندم، و به تو اتّكا كردم، در حالى كه به نعمت‏هاى تو اميدوارم و از عذابت بيم‏ناكم، به جز تو پناهگاهى و جاى نجاتى ندارم. الهى! به كتابى كه تو نازل فرمودى، و پيامبرى كه تو مبعوث كردى، ايمان آوردم). َ

من به میدان شهادت آمدم
بر کفم جان با رشادت آمدم

با تن خونین و داغ دوستان
در دلم عشق شهادت آمدم

آشنای کوی یاران حسین
می کشم پر سوی یاران حسین

گرچه در بندم ولی آزاده‌ام
مرشد راهم بُوَد پیر خُمین

من اسیرم کوه صبرم شیر در بند و کمندم
از مصیبت‌ها نترسم زینب این را داده درسم

*******

من نِیم چون کوفی دنیاپرست
نی مَنَم چون مردمان خار و خس

حیدریّم زاده ی شمشیر و جنگ
چون رفیقانم ز جانم شُسته دست

دشمن ار بر نیزه افرازد سرم
یا که در آتش بسوزد پیکرم

لحظه‌ای دست بر ندارم از جهاد
تا که سازم جان فدای کشورم

من اسیرم کوه صبرم شیر در بند و کمندم
از مصیبت‌ها نترسم زینب این را داده درسم

*******

ای علمداران علمداری کنید
رهبر اسلام را یاری کنید
أین عمار علی آید بگوش
گوش جان خویشتن را وا کنید

این زمین بی حجت و بی پیر نیست
پیر این میخانه بی تدبیر نیست
چهره ی ایمان ز رویش منجلی
رهبر بیدار ما سید علیست

ما همه رهپوی کوی خون و رهپوی ولایت
پیرو سید علی آماده ی راه شهادت
ما چو قاسم مثل اکبر طالب راه سعادت
شهد احلی من عسل شد مرگ در راه ولایت

مردی نابینا زیر درختی بر سر دو راهي نشسته بود!
پادشاهی نزد او آمد، از اسب پياده شد و ادای احترام کرد و گفت:قربان، از چه راهی میتوان به پایتخت رفت؟»
پس از او وزیر پادشاه نزد مرد نابینا رسيد و بدون ادای احترام گفت:آقا، راهی که به پایتخت می رود کدام است؟‌
سپس سربازي نزد نابینا آمد، ضربه ای به سر او زد و پرسید:‌‌ احمق،‌راهی که به پایتخت می رود کدامست؟؟؟
هنگامی که همه آنها مرد نابینا را ترک کردند، او شروع به خندیدن کرد. مرد دیگری که کنار نابینا نشسته بود، از او پرسید: به چه می خندی؟ نابینا پاسخ داد: اولین مردی که از من سووال کرد، پادشاه بود. مرد دوم وزیر او بود و مرد سوم فقط یک نگهبان ساده بود.
مرد با تعجب از نابینا پرسید:چگونه متوجه شدی؟ مگر تو نابینا نیستی؟ نابینا پاسخ داد: فرق است میان آنها … پادشاه از بزرگی خود اطمینان داشت و به همین دلیل ادای احترام کرد… ولی نگهبان به قدری از حقارت خود رنج می برد که حتی مرا کتک زد.
طرز رفتار هر کس نشانه شخصیت اوست…

نه سفیدی بیانگر زیبایی است..
و نه سیاهی نشانه زشتی..

شرافت انسان به اخلاقش است…

بالارفتن سن حتمیست اما اینکه روح تو پیر میشود بستگی ب خودت دارد٬

زندگی را ورق بزن٬استکان استکان چای را ب سلامتی نفس کشیدنت بنوش٬

مبادا مبادا زندگی را دست نخورده برای مرگ بگذاری دوست من…

پایان آدمیزاد ن از دست دادن معشوق است ن رفتن یار٬ن تنهایی..‌‌.

هیچ کدام پایان آدمی نیست آدمی آن هنگام تمام میشود ک دلش پیر میشود دلتو همیشه جوان نگه دار….

نه سفیدی بیانگر زیباییست و نه سیاهی بیانگر زشتی،کفن سفید اما ترسان است و کعبه سیاه اما محبوب و دوست داشتنی.

انسان به اخلاقش هست نه به مظهرش اگر صدای بلند نشانه مردانگی بود سگ سرور مردان بود

واگر لختی وبرهنگی نشانه زن بود میمون از همه خانم تر بود انسان بزرگ نمیشود

جز بوسیله فکرش و قابل احترام نمیگردد جز به سبب اعمال نیکش.

ﺍﺷﮏ ﺭﺍﺯﯾﺴﺖ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍﺯﯾﺴﺖ
ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯﯾﺴﺖ
ﻗﺼﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯽ
ﻧﻐﻤﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﯽ
ﺻﺪﺍ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮﯼ
ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ
ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﯽ
ﻣﻦ ﺩﺭﺩ ﻣﺸﺘﺮﮐﻢ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﻦ
ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ
ﻋﻠﻒ ﺑﺎ ﺻﺤﺮﺍ
ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ
ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ
ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ
ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ
ﺣﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ
ﻗﻠﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ
ﻣﻦ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ
ﺑﺎ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻟﺒﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ
ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ
ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻃﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ
ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍ
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﻋﺎﺷﻘﺘﺮﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ
ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ
ﺍﯼ ﺩﯾﺮﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ
ﺑﺴﺎﻥ ﺍﺑﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﻓﺎﻥ
ﺑﺴﺎﻥ ﻋﻠﻒ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺤﺮﺍ
ﺑﺴﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﯾﺎ
ﺑﺴﺎﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺭ
ﺑﺴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ