یا رقیه..
ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﻣﻮﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﭼﮑﻤﻪ ﺳﺮﻡ ﺩﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺯﻟﻒ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﻏﺼﻪ ﯼ ﺭﻭﺑﻨﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﻋﻤﻪ ﯼ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﯼ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﺗﺎﻭﻝ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﮐﺎﺭﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﻣﻦ، ﺗﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺧﻠﺨﺎﻝ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﮔﺮﺩ ﺳﺮﺕ ﺷﺎﭘﺮﮎ ﺷﺪﻡ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﯼ ﺭﺍﻩ ﻓﺪﮎ ﺷﺪﻡ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺍﺷﮏ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻌﺐ ﻧﯽ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻌﺐ ﻧﯽ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺧﻢ ﺷﺪﻡ ﺍﺯﺑﺎﺭﻏﻢ ﭘﺪﺭ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ ﮔﻢ ﺷﺪﻡ ﭘﺪﺭ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺷﺎﻡ ﺑﻼ‌ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﻪ ﺍﻡ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﻃﺸﺖ ﻃﻼ‌ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﻪ ﺍﻡ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ…
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﺯﺟﺮ ﭘﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ….

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺑﯽ ﻫﺪﻓﻢ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﻧﺎﻥ ﻃﺮﻓﻢ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺣﺮﻣﻠﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺯﺩ ﻣﺮﺍ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻭ ﭼﻨﮓ ﺯﺩ ﻣﺮﺍ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﭼﺸﻢ ﻭَﺭَﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﻧﯿﺰﻩ ﯼ ﺗﻮ ﺑﺪﺑﯿﺎﺭ ﺑﻮﺩ
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑُﺮﺩ ﻗﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ

ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻧﺎﻗﻪ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺍﻡ؛ ﺗﺎ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻧﺪ!
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻗﻪ ﭘﯿﺮﺯﻧﺎﻥ ﻋﻤﻪ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ

لطف حسین ما را تنها نمی‌گذارد

گر خلق وا گذارد، او وا نمی‌گذارد

او کشتی نجات و کشتی شکسته ماییم

مولا به کام غرقاب مارا نمی‌گذارد

هل من معین او را باید جواب دادن

شیعه امام خود را تنها نمی‌گذارد

زهرا به دوستانش قول بهشت داده است

بر روی گفته خویش او پا نمی‌گذارد

ما و فسرده حالی مولا نمی‌پسندد

مسکین و دست خالی مولا نمی‌گذارد

از بس گناهکاریم ما مستحق ناریم

باید که سوخت مارا زهرا نمی‌گذارد

ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﻣﺮﺍ مستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ؛عاشقِ دربستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍلله

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺩرِ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ
ﮐﻪ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺳﺖ ﻣﺮﺍ دستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﭘﺪﺭﻡ ﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﻮﮐﺮﺵ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﭘﺎبستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﺑﻪ یلِ ﺍﻡ ﺑﻨﯿﻦ،ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﻗﺴﻢ
ﻫﺴﺖ،هستیِ ﻣﻦ ﺍﺯ هستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺣﻮﺭ ﻭ ﻣﻠﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻨﺖ نبُوَد
ﺟﻨﺖ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ
نوکرم،نوکرِ دربستِ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ

بأبی أنت واُمی و نفسی یا اباعبدالله…

ان شاالله دست جم،عاشورا کربلا

دلم گرفته خدایا فقط برای حسین..”

بگو که کی برسم من به کربلای حسین..”

جوانیم شده وقف عزیز شاه نجف..”

خدا کند که بمیرم به روضه های حسین..”

مناظره ی دختر یزید(لع)با حضرت رقیه (س)/

ـــــــــــــــــــــ
قلم زن بنام رقیه قـلم
بود نام او هر زمان محترم
که افراشته در دل ما عَلم
بنـازم زده مکتبی در دمشق
که بر عالمی میدهد درس عشق
___________
روایت شده تا که دخت یزیـد
به ویرانسرا آن دمی که رسید
بسان پدر بوده فکرش پلیـد
ز روی غرور و ز روی حسد
به اهل حرم،بی ادب،طعنه زد
__________
که من دختر شاه و تاج سرم
حشم دارم و صاحب زیـورم
به نسوان اهل عرب سرورم
شماها همه خارجی منصبید
فقیر و اسیران ِ تشنه لَبیـد
__________
منم ناز پرورده ی اهل شام
منم آنکه دارد کنـیز و غلام
منم صاحب عزّت و احـترام
پدر جدِّ من نام او معاویه
امیر و رییس همین ناحیـه
_______________
منم دختـر پادشاه دمشق
منم مشعل خیمه گاه دمشق
منم صاحب عِزّ و جاه ِ دمشق
کند نام من شامیان زمزمه
مقامم زبانزد بود بر هـمه
__________
منم در جهان نور چشم امیر
لباس ِ قشنگم به جنس حریر
شده مسکنم خانه ای بینظیر
نظر کن به آنجا بُود کـاخ ِ من
کنارش گلـستان و باغ و چمن
__________
همان دم ز ِ اهل حرم دلبری
زجـا خاسته ناگهان دختری
زده نعره با هیبـت حیدری
زنم تیشته از ریشه نسل تو را
هم اکنون کنم فاش اصل تو را
_________
پدر ِ تو مست ِ می و باده است
همه عمر خود را هدر داده است
از او دم مزن ، او زنازاده است
تو هم دختر آن ستم کاره ای
منم دختر شه،تــو آواره ای
___________
بدان جدِّ من ساقی کوثر است
مرا مونس جان علی اکبر است
عمویم ابوالفضل سر لشکر است
به زینب سلاله رقیّه منـم
سفیر سه ساله رقیّه منـم
_____________
اگر چه شـدم من اسیر قفس
جوابم به تو باشد این جمـله بس
که من بچه شیرم ،چه باک از مگس
حق لـم یزل حافظ مکتب است
که استاد من عمه ام زینب است
___________

اگر چه خرابه سرای من است
سند دو عالـم برای من است
سلاطین عالم گدای من است
پدرم بُود رهبـــری بت شکن
خودم بچه شیر،عمّه ام شیرزن

در مسیر خطبه های زینبی

گفته ام شعر پر از شور و تبی

مرگ در مثنوی ام لعن بود

لعن در حاشیه نه! - متن بود

مرگ بر دیانت حسین کُش

مرگ بر قضاوت حسین کُش

مرگ بر شُریح های عدل کُش

مرگ بر حکم و هوای عدل کُش

مرگ بر قشون پر ز هلهله

مرگ بر شمر و سنان و حرمله

مرگ بر فرار از قرارها

مرگ بر هوای مرده زارها

مرگ بر مرگ و فناپذیرها

مرگ بر قاتل بی نظیرها

مرگ بر دروغ و تزویر و ریا

مرگ بر تهمت و کذب و افترا

مرگ بر دورنگی و فریب ها

مرگ بر اسیری غریب ها

مرگ بر کشتن بی گناه ها

مرگ بر سیاهی سپاهها

عرش زیر علم توست اباعبدالله
فرش خاک قدم توست اباعبدالله

نه فقط دشت جگر سوخته کرب و بلا
همه عالم حرم توست ابا عبدالله

آنچه داریم و نداریم خدا می داند
که کمی از کرم توست اباعبدالله

مکتب و صوم و صلاة شرف وعزت ما
همه مرهون دم توست اباعبدالله

شادی هردو جهان بردگران ارزانی
دل ما وقف غم توست اباعبدالله

به خدایی خداوند دو عالم سوگند
گریه خلق کم توست اباعبدالله

تو که هستی که زیارتگه ارواح رسل
حرم محترم توست اباعبدالله

دین اسلام سر افراز زخون تو ولی
قامت کوه خم توست ابا عبدالله

میثم از خویش چه دارد که به وصفت آرد
هرچه دارد زدم توست ابا عبد الله

ڪربلا شهریست ای دل
شهریارش زینبــــــــــ است

اعتـــــبارش از حسین و
اقتدارش زینبــــــــــ است

نام زینب با حسین
حڪ گشته در ایوان دل

دل که شد بیت الحسین
نقش و نگارش زینبــــــــــ است

شیعه دارد در دلش
یڪتا ڪِتابـــــــــــــــِ قِیْمَتـــــــي

ناشِرَش باشد حسین
آموزگارش زینبــــــــــ است

هر که نازد بر کسی
زینبــــــــــ بنازد بر حسین

جانِ زهرا این حسین(ع)
دار و ندارش زینبــــــــــ(س) است