پرسش: پیرامون جنگ های مربوط به ظهور ، توضیح دهید .

پاسخ: سخن جنگ و خون‌ريزي‌ها در دو مرحله مطرح مي‌شود:
الف. قبل از ظهور: در مورد جنگ‌هاي قبل از ظهور مطلب خاصي كه از درجه اعتبار برخودار باشد بيان نشده است. بلكه به صورت كلي از مرگ و مير‌هاي زياد و جنگ و كشتار خبر داده شده است. از اين رو به زمان و مكان و گروه خاصي نمي‌توان اشاره كرد. به علاوه كه اين حوادث مربوط به اختيار انسان‌ها است و لذا انسان مي‌تواند با برخي اختيار‌ها و انتخاب‌ها از بروز برخي حوادث جلوگيري كند. لذا در آيه قرآن به لوح محو و اثبات اشاره شده است.
البته اگر رويدادهاي ناخوشايند واقعاً بخواهد رخ بدهد، اهل بيت به ما آموزش داده‌اند كه با دعا و حركت سنجيده بلا را از خود دور كنيد تا در گروه نجات يافتگان باشيد.
ب. هنگام ظهور: آنچه از مجموع روايات به دست مي‌آيد اين است كه چون حضرت حركت خود را با تبليغ و تبيين كامل شروع مي‌كند اكثر قريب به اتفاق مردم با توجه به فطرت الهي خود، پيام و دعوت حضرت را مي‌پذيرند، و جنگ و كشتار در مقياس كوچكي رخ مي‌دهد.

پرسش: تشخيص حق در دوران ظهور چگونه خواهد بود؟

پاسخ: مرجع اصلي در زمان ظهور امام معصوم است كه به علم الهي متصل مي‌باشد. او چون عالم به همه امور ظاهر و مخفي است، به درستي شايستگان و بندگان صالح را مي‌شناسد و چون معصوم است، در تشخيص و انتخاب حق، دچار انحراف نمي‌شود و هر كس را ـ كه بر اساس موازين ديني و اخلاقي شايسته باشد ـ بر‌مي‌گزيند. هنجار ها و ارزش‌هاي ديني براي او معلوم و از هر اشتباهي به دور است ، از اين رو همه چيز طبق دين صحيح تعريف شده و امور بر اساس فرمان‌هاي الهي انجام مي‌شود.

پرسش: طلوع خورشید از مغرب هنگام ظهور یعنی چه ؟

پاسخ: در برخي از روايات مربوط به حوادث ظهور، سخن از طلوع خورشيد از مغرب مطرح شده است. در اين كه مراد از اين سخن چيست، مطالب مختلفي مطرح شده است از جمله اينكه مراد خود حضرت باشند، چنانچه در روايتي آمده است «و هو الشمس الطالعة من مغربها»؛«او (مهدي) خورشيدي است كه از مغرب طلوع مي‌كند(مراد مكه است)»(بحار الانوار، ج52، ص195). البته مراد از روايت، اصل دين نيست.

پرسش: ایران در آستانه ظهور ، در چه وضعیتی قرار دارد ؟

پاسخ: با توجه به روايات مي‌توان شرايط ايران را تا حدودي اين گونه ترسيم كرد: «دانش و معارف دين اسلام و مكتب تشيع، از ايران و قم، به جهانيان صادر مي‌شود. لذا موقعيت علمي ايران ممتاز است و اصلي ترين مركز دين اهل بيت(ع) خواهد بود. در روايتي از وجود مقدس امام صادق(ع) نقل شده است: «به زودي، كوفه، از مؤمنان خالي مي‌گردد و دانش مانند ماري كه در سوراخش پنهان مي‌شود، از آن شهر رخت برمي‌بندد؛ سپس علم ظاهر مي‌شود در شهري به نام قم؛ آن شهر معدن علم و فضل مي‌گردد(و از آنجا به ساير شهر‌ها پخش مي‌شود) به گونه‌اي كه باقي نمي‌ماند در زمين جاهلي نسبت به دين، حتي زنان در خانه‌ها. اين قضيه نزديك ظهور قائم(ع) واقع مي‌شود … علم، از قم به ساير شهر‌ها در شرق و غرب پخش مي‌شود و حجت بر جهانيان تمام مي‌شود به گونه‌اي كه در تمام زمين، فردي پيدا نمي‌شود كه دين و علم به او نرسيده باشد. بعد از آن قائم، قيام مي‌كند و سبب انتقام خدا و غضب او بر بندگان(ظالم و معاند) مي‌شود؛ زيرا، خداوند انتقام (و عذاب) بر بندگان روا نمي‌دارد، مگر وقتي كه حجت را انكار كنند»؛ (بحار الانوار، ج 57و60، ص213).
خيزش و جنبشي بزرگ براي دعوت مردم به طرف دين، در ايران روي مي‌دهد. از امام كاظم(ع) نقل شده است: «مردي از اهل قم، مردم را به سوي حق دعوت مي‌كند. گروهي، دور او اجتماع مي‌كنند كه مانند پاره‌هاي آهن‌اند و باد‌هاي تند(حوادث) نمي‌تواند آنها را از جاي بركند. از جنگ خسته نمي‌شوند و كناره‌گيري نمي‌كنند و بر خدا توكل مي‌كنند. سر انجام، پيروزي براي متقين و پرهيزكاران است».(بحار، ج60، ص216، ح37).
گويا اين حركت، همان حركتي است كه از امام باقر(ع) نقل شده است: «گويا مي‌بينم گروهي از مشرق زمين خروج مي‌كنند و طالب حق هستند، اما به آنان پاسخ داده نمي‌شود. مجدداً برخواسته‌ي خود تاكيد مي‌كنند ولي جواب نمي‌شنوند. پس چون چنين ديدند، شمشير‌ها را به دوش مي‌كشند، در مقابل دشمن مي‌ايستند تا حق به آنها داده مي‌شود، اما اين بار قبول نمي‌كنند بلكه قيام مي‌كنند و نمي‌دهند آن را (پرچم قيام را) مگر به صاحب شما(امام زمان(ع))».(بحار الانوار، ج52، ص243، ح116).
خروج سيد حسني و خراساني كه در روايات به آنها اشاره شده است را مي‌توان در اين باره دانست. بنابراين، موقعيت اجتماعي آن روز ايران حركت به سوي حق طلبي و دعوت به آمادگي براي ظهور است.
در بستر اين جامعه نيز ياران حضرت شكل مي‌گيرند. در حديثي از امام صادق(ع) نقل شده است: «قم را قم ناميدند، چون اهل او، اجتماع مي‌كنند با قائم آل محمد(ص) و با او قيام مي‌كنند و او را ياري مي‌كنند».(بحار الانوار، ج 57و 60، ص216، ح38).
در رواياتي كه به نام ياران و شهر‌ها اشاره دارد، شهر‌هاي متعددي از ايران ذكر شده است. خلاصه آن كه ايران، مركز صدور دين و معارف اهل بيت است و زمينه‌سازي براي ظهور مي‌كند.
در برخي از روايات اهل بيت(ع) به حضور فعال عجم در سپاه و ارتش مخصوص امام مهدي(ع) اشاره شده است. البته مقصود از عجم ملت‌هاي غير عرب است، ولي به احتمال زياد بيشترين مصداق آن در عصر ظهور، ايرانيان خواهند بود به ويژه كه مركز شيعه در ايران است.
مجموعه روايات وارده در مورد ايرانيان نشان مي‌دهد كه اين گروه، زمينه‌سازان حكومت حضرت مهدي(ع) در جهان هستند و بيشترين تأثير را در روند استقرار حكومت آن خورشيد عالم‌تاب دارند.

پرسش: آيا با ظهور امام زمان (ع) بين مردم تفرقه مي افتد ؟ مثل کشتن پسر پدر را در جنگ مانند زمان رسو ل الله ؟

پاسخ: يكي از وظايف مهم حجت خدا و ولي عصر(ع) ارشاد و هدايت مردم است. خداوند انسان را خلق كرد تا با اختيار و انتخاب راه صحيح، به طرف سعادت و كمال حركت كند. و چون انسان در اين حركت خود نيازمند به راهنمايي و هدايت است، لذا خداوند انبيا را مبعوث به رسالت كرد تا راهنمايان مردم به طرف خوبي‌ها باشند. امامان كه جانشينان پيامبر خاتم هستند، نيز در راستاي هدايت گري پيامبران، به راهنمايي و ارشاد مردم همت گماردند و امام عصر(ع) نيز همانند دوران غيبت، در عصر ظهور راهنماي مردم به طرف خوبي‌ها خواهند بود.
البته چون در زمان ظهور همه مظاهر شرك و ظلم و فساد از بين مي‌رود، لذا اگر انسان كافري دعوت حضرت را پاسخ نداد و بر كفر خود لجاجت ورزيد و راه مخالفت با حضرت را در پيش گرفت سرانجامش مرگ و نابودي است. و ممكن است حتي فرزند مؤمني پدر كافر خود را بكشد. نتيجه آنكه حركت و هدف اصلي حضرت دعوت به خدا و برقراري رابطه و يكرنگي بين مردم است. ولي اگر عده‌اي به مخالفت برخواستند و به دنبال ايجاد آلودگي در ميان جامعه انساني بودند از بين خواهند رفت.

پرسش: آیا ما به زمان ظهور نزدیک هستیم ؟

پاسخ: ما به علت آنکه از علم محدودی برخورداریم، نمی‌دانیم شرایط فراهم شده است یا خیر و لذا نمی توانيم به صورت قاطع چیزی بگوييم. اما این امید را داریم که زمان ظهور نزدیک شده باشد. البته این احتمال است و ما وظیفه داریم آمادگی ظهور را همیشه در خود حفظ کنیم.

زنی به نام «سوده همدانی» از شیعیان امام بود، در جنگ صفین برای ترغیب شجاعت
سربازان و فرزندان دلاورش، اشعار حماسی می‌خواند،
که سخت بر معاویه گران آمد و نام او را ثبت کرد.روزگار گذشت و امام علی علیه‌السلام به شهادت رسید،
و فرماندار معاویه بسر بن ارطاة، بر شهر همدان مسلط گشت، و هر چه می‌خواست انجام می‌‌داد،
و کسی جرئت اعتراض یا مخالفت را نداشت
سرانجام سوده، سوار بر شتر به دربار معاویه در شام رفت،
و از قتل و غارت و فساد فرماندار به معاویه شکایت کرد.
معاویه او را شناخت و سرزنش کرد، و گفت:یاد داری که در جنگ صفّین چه می‌کردی؟
حال دستور می‌دهم تو را سوار بر شتری برهنه تحویل فرماندارم بدهند
تا هر گونه دوست دارد، با تو رفتار کند؟…سوده، در حالی که اشک می‌ریخت این اشعار را خواند:

صلّی الاله علی جسم تضمّنه قبر فاصبح فیه العدل مدفوناًقد حالف الحق لا یبغی بد بدلا فصار بالحق و الایمان مقروناً

«خدایا درود بر پیکر پاکی فرست که چون دفن شد عدالت هم دفن شد

،و خدا سوگند خورده که همتایی برای او نیاورد، و تنها او با حق و ایمان همراه بود»معاویه با شگفتی پرسید:

چه کسی را می‌گویی؟ و این اشعار را پیرامون چه شخصی خواندی؟

سوده گفت:حضرت علی علیه‌السلام را می‌گویم که چون رفت، عدالت هم رفت.

معاویه! فرماندار امام علی علیه‌السلام در همدان چند کیلو گندم از من اضافه گرفت،

به کوفه رفتم وقتی رسیدم که امیرالمومنین علی علیه‌السلام برای نماز مغرب بپا خاسته بود

تا مرا دید نشست و فرمود: حاجتی داری؟

ماجرا را شرح دادم، و گفتم چند کیلو گندم مهم نیست، می‌ترسم فرماندار تو به سوی تجاوز و رشوه‌خواری پیش رفته

و آبروی حکومت اسلامی خدشه‌دار شود.

امام علی علیه‌السلام با شنیدن سخنان من گریست و گفت:

خدایا تو گواهی که من آنها را برای ستم به مردم دعوت نکردم.

سپس قطعه پوستی گرفت و بر روی آن نوشت:بسم‌الله الرحمن الرحیم، قد جائتکم بینةٌ مِن

ربّکم فَاوفوا الکیلَ و المیزان، و لا تَبخَسوا النّاسَ اَشیائهُم،

و لا تُفسدوا فی الارض بعد اصلاحها، (1) ذالکم خیرٌ لکُم مَن یَقبِضُهُ.

والسّلام؛‌ دلیل روشنی از طرف پروردگارتان برای شما آمده است؛

بنابراین، حق پیمانه و وزن را ادا کنید! و از اموال مردم چیزی نکاهید!

و در روی زمین، بعد از آن که (در پرتو ایمان و دعوت انبیاء) اصلاح شده است،

فساد نکنید!سپس دستور داد که:کارهای فرمانداری خود را بررسی و جمع‌آوری کن،

تو را عزل کردم و به زودی فرماندار جدید خواهد آمد،

و همه چیز را از تو تحویل خواهد گرفت.نامه را به من داد،

نه آن را بست، و نه لاک و مُهر کرد، بلافاصله پس از بازگشت

من به «شهر همدان» فرماندار عزل و دیگری به جای او آمد.

معاویه، آن روز شکایت من از چند کیلو گندم اضافی بود،

اما امروز به تو شکایت کردم که فرماندار تو «بسر بن ازطاة» شراب می‌خورد،

تجاوز می‌کند، مال مردم را به یغما می‌برد،‌

خون بی‌گناهان را می‌ریزد؛ و تو به جای اجرای عدالت و عزل فرماندار فسادگر،

مرا تهدید به مرگ می‌کنی؟ و ادعا داری که خلیفه مسلمین می‌باشی !!!!

خدا نکند کسی بهت بگوید:زیاد برایم دعا کن
دلت به لرزه می افتد که مگر چه شده اینقدر مضطرب و بیتاب شده..
بعد اگر شرایطش باشد؛مشکلش و گرفتاریش را جویا میشوی و در صدد رفع آن برمیایی.
ولی خدانکند شرایط پرسش نباشد دیگر دلت تاب نمی آورد..
در خلوت و در خواب و بیداری فکرت، ذکرت با اوست پیش او..
که آیا مشکلش حل شد؟!
آیا دغدغه اش برطرف شد؟!
خلاصه هرجا میروی و یا می نشینی میگویی:
دوستان یک نفر خیلی ملتمس دعاست برایش دعا کنید…

میدانم که نگفته متوجه منظورم شدی…
آری صاحب و مولا و سرور و همه چیز من و تو…
پیغام داده که:
واکثر الدعا بتعجیل الفرج فان ذلک فرجکم

کاش این جمله را نمیشنیدم
کاش از شنیدن این جمله دق میکردم
کاش…
وکاش…
حداقل دعا میکردم…
از آن دعاهایی که با اضطرار است
از آن دعاهایی که همه ی امیدت قطع شده…
از همانهایی که همه را بسیج میکنی که آی دوستان فرد مضطری ملتمس به دعاست…
دعایش کنی…
آه که باید دق کرد از این غربت ..
از این تنهایی…
سلام مولای غریب..
صاحب عالم و آدم باشی و اما تنها!!!
نمک سفره مان به دعای شما باشد و اینقدر تنها……….