حضرت علي اكبر (ع) فرزند ابي عبدالله الحسين(ع) بنا به روايتي در يازدهم شعبان سال43 قمري در مدينه منوره ديده به جهان گشود. پدر گرامي اش امام حسين بن علي بن ابي طالب (ع) و مادر محترمه اش ليلي بنت ابي مرّه بن عروه بن مسعود ثقفي است. او از طايفه خوش نام و شريف بني هاشم بود و به بزرگاني چون پيامبر اسلام(ص)، حضرت فاطمه زهرا(س)، امير مؤمنان علي بن ابي طالب(ع) و امام حسين (ع) نسبت دارد.

درباره شخصيت علي اكبر(ع) گفته شد، كه وي جواني خوش چهره، زيبا، خوش زبان و دلير بود و از جهت سيرت و خلق و خوي و شباهت رخسار، شبيه ترين مردم به پيامبر اكرم(ص) بود و شجاعت و رزمندگي را از جدش علي ابن ابي طالب (ع) به ارث برده و جامع كمالات، محامد و محاسن بود.

امام حسين (ع) در تربيت وي و آموزش قرآن و معارف اسلامي و اطلاعات سياسي و اجتماعي به او تلاش بليغي به عمل آورد و از وي يك انسان كامل و نمونه ساخت و شگفتي همگان، از جمله دشمنانشان را برانگيخت.

حضرت علي اكبر(ع) در ماجراي عاشورا حضور فعال داشت و در تمام حالات در كنار پدرش امام حسين(ع) بود و با دشمنانش به سختي مبارزه مي كرد.

وي نخستين شهيد بني هاشم در روز عاشورا بود و در زيارت شهداي معروفه نيز آمده است :
السَّلامُ عليكَ يا اوّل قتيل مِن نَسل خَيْر سليل

در مورد سنّ شريف وي به هنگام شهادت، اختلاف است. برخي مي گويند هجده ساله، برخي مي گويند نوزده ساله و عده اي هم مي گويند بيست و پنج ساله بود.

مقبره حضرت علي اكبر عليه السلام در كربلاي معلي پايين پاي اباعبدالله الحسين عليه السلام است و در سلام زيارت عاشورا منظور از "علي علي ابن الحسين"، آقا علي اكبر (ع) مي باشد.

التماس دعا

خبر آمد كه یلی می آید

فاتح بی مثلی می آید

خبر آمد قمری می آید

روبهان ! شیر نری می آید

تا نگشتید در این بیشه شكار

بهترین راه ؛ فرار است ؛ فرار !

تا كه عطر خوش كوثر آمد

همه گفتند پیمـبر آمد

همه گفتند كه عیار آمد

از نجف حیدر كرار آمد

همه گفتند كه اكبر آمد

اسد الغالب دیگر آمد

ماتِ آن ماه منور گشتند

چند گامی به عقب برگشتند

بسم رب الشهداء ؛ لب وا كرد ..

رجزش ولوله ای بر پا كرد

بانگ زد: باد به غبغب دارید

بی جگرها ! دو سه مَرحَب دارید ؟!

آمدم فاتحِ میدان باشم !

وسطِ معركه طوفان باشم !

غیرتم در ره دین می كوشد

در رگم خون علی می جوشد !

نه ! حسین بن علی تنها نیست

تشنه لب هست، ولی تنها نیست !

كفر را حمله ی او شاكی كرد

خودمانیم چه كولاكی كرد !

تیغ در دست چه غوغا می كرد !

دشت را محشر كبری می كرد !

هنر طایفه را از بَر بود

كربلا آینه ی خیبر بود

كوفیان ماتِ قلندر بودند

عَمرُوَد ها همه بی سر بودند

تیغ می زد به عدو جانانه

مثل عباس چه استادانه !

سبك جنگاوری اش مبنا داشت

به اباالفضل شباهت ها داشت

درس خود، خوب و نكو پس داد

جان عالم تصدق سرتان 
به فدای شما و مادرتان
تو امیری امیر قلب منی 
این منم من همیشه نوکرتان

میشود لایقم بدانی تا 
برسم یک سحر به محضرتان
تا بخوانم زفرط عشق و جنون
نذرچشم علی اکبرتان

عیدی ام را دهید تا بروم 
یک شب جمعه -پابرهنه-حرم

ماه در گردش خدا هستی 
نوه ی شاه لافتی هستی
خلقا و منطقا شبیه رسول 
المثنای مصطفی هستی

حیدری بار آمدی آقا 
چقدر شکل مرتضی هستی
در مقام شما همین بس که
پسر شاه کربلا هستی

چقدر غیرتی و حساسی 
رونوشت جناب عباسی

به شما ماه آسمان گفتند
باسخاوت و مهربان گفتند
ا’نا سائلکم یابن حسین 
به تو اقای سائلان گفتند

به شما ای یگانه ی ارباب 
بی نهایت و بی کران گفتند
ای جوان امام عاشورا
روزی من به دست تان گفتند

می سرایم برای چشمانت 
این جوانی من به قربانت
آیت الله اکبری اکبر 
اکبری یا پیمبری اکبر ؟
یا نه اصلا میان معرکه ها 
اسدالله حیدری اکبر؟

میوه ی قلب حضرت لیلا 
جان زهرای اطهری اکبر
یل اردوی نینوای حسین 
شیرمردی دلاوری اکبر

یوسف هاشمی آل علی 
از همه یوسفان سری اکبر
کوری چشم نسل "شاهین"ها
به عجب اسم محشری اکبر

آینه آینه رخت مهتاب 
ای ولیعهد حضرت ارباب

آسمانی همیشه بالایی
همه ی زندگی لیلایی
هم عرب هم عجم هلاک تو
ای خداوندگار زیبایی

در نگاه تو میشود حس کرد
معنی عاشقی و شیدایی
پدرت قوم و خویش ماست آقا
سحری سمت ما نمی آیی؟

عاشقم از تبار سلمانم 
نذر چشم تو روضه میخوانم

از غمت قامت پدر تاشد 
دیده هامان شبیه دریا شد
هرکسی شد گدای خانه تان 
تا قیام قیامت آقا شد

ای موذن نماز عاشورا 
با اذان شما چه زیباشد
خوانده ام من که دوره ات کردند
پیکر پاکت اربا اربا شد
بر سر نعش پاره پاره ی تو 
گریه های حسین تماشا شد

سرخوش از بوی عطر سیبم کن 
یک سفر کربلا نصیبم کن

شاعر: عليرضا خاكساري

تنها ترین امام زمین، مقتدای شهر
تنها، چه میکنی؟تو کجایی؟کجای شهر؟

وقتی کسی برای تو تب هم نمی کند
دیگر نسوز این همه آقا به پای شهر

تو گریه میکنی و صدایت نمی رسد
گم می شود صدای تو در خنده های شهر .
تهمت،ریا و غیبت و رزق حرام و قتل
ای وای من چه می کشی از ماجرای شهر

دلخوش نکن به “ندبه”ی جمعه، خودت بیا
با این همه گناه نگیرد دعای شهر!

اینجا کسی برای تو کاری نمی کند
فهمیده ام که خسته ای از ادعای شهر

گاه از نبودنت مثلا گریه می کنند
شرمنده ام! از این همه کذب و ادای شهر

هر روز دیده می شوی اما کسی تو را
نشناخت ای غریبه ترین آشِنای شهر

جمعه…غروب… گریه ی بی اختیار من…
آقا دلم گرفته شبیه هوای شهر

جان آقام ( عج ) . . .

ﻏﻔﻠﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﻻﯼ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐــــِـﯽ؟
ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐـــِــﯽ؟
ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺩﻡ ﻣﯽﺯﻧﯽ
ﺩﻡ ﺯ ﻣﻬـــــﺪﯼ ( عج ) ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﮐﻢ ﻣﯽﺯنی؟
ﻣﻬـــــــﺪﯼِ ( عج ) ﺯﻫﺮﺍ، ﺣﺴﯿﻨـــــﯽ ﺩﯾﮕﺮﺳﺖ.
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻧﺴﻞ ﺣﯿﺪﺭ ﺍﺳﺖ
ﻏﯿﺒﺖ ﺍﻭ ﮐﺮﺑﻼﯾـــــﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ
ﺑﻬﺮ ﺷﯿﻌﻪ ﺍﺑﺘﻼﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ

ﮐﻞُّﻋﺮﺽٍﮐﺮﺑـــــﻼ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ
ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺣﺠّﺖ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ ﺯﻣﯿﻦ!
شیعیاﻥ«ﻫﻞﻣﻦﻣﻌﯿﻦ» ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ
ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ﺍﯼ ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻭﺵ:

ﮐﯿﺴﺖﻣﻬـــــﺪﯼ( عج ) ﺭﺍ ﮐﻨﻮﻥ ﯾﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ؟
ﺍﺯ ﺍﻣـــــﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﺪ؟
ﮐﻮ ﺑُﺮﯾﺮ ﻭ ﮐﻮ ﺯﻫﯿﺮ ﻭ ﮐﻮ ﺣﺒﯿﺐ؟
ﺗﺎ ﻧﻤـــــــﺎﻧﺪ ﻣﻬـــــﺪﯼ ِﺯﻫﺮﺍ ﻏﺮﯾﺐ
ﮐﻮ ﺍﺑﻮﻓﺎﺿﻞ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﺷﻬﯿـــــﺪ؟
ﺳﯿﺼﺪ و ﺍﻧﺪﯼ ﺻﺤﺎﺑـــــﯽِ ﺭﺷﯿﺪ
ﻋﻮﻥ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ، ﺍﻫﻞ ﻭﻻ ﻭ ﺩﺭﺩ، ﮐﯿﺴﺖ؟
ﺍﻧﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﯼِﻏﺮﺑﺖ، ﻣﺮﺩ ﮐﯿﺴﺖ؟

ﺻﺒﺢ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍﺳﺖ، ﺩﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺷﻮﯾﺪ
ﺑﺮ ﺍﻣـــــﺎﻡ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﺩ، ﯾﺎﻭﺭ ﺷﻮﯾﺪ
ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﻭﻟﯽّ ﮐﺮﺩﮔﺎﺭ
ﻭﺍﺭﺙ ﺣﯿﺪﺭ، ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ….

الّلهُـــمَّ عَجِّــــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَــــــــرَج

ای نبض زمان،،،،
زمانه دلگیرشدست
برگرد…
ظهورتان کمی دیرشدست
سردارسپاه عشق ،،،
فرمانده ما
سربازخراسانی تان پیرشدست…

…یازهرا (س) ………..

دیشب سه غزل نذرِ تو کردم که بیایی
چشمم به رَهِ عاطفه خشکید ؛ کجایی؟؟؟

با شِکوه ی من، چهره ی آدینه تَرَک خورد
از سوی تو اما نه تبسم ؛ نه نِدایی!!

از بس که در اندیشه ی تو شعله کشیدم
خاکسترِ حسرت شده ام ؛ نیست دوایی؟!

آمارِ تپشهای دلم را به تو گفتم
پرونده شد اندوه من از درد جدایی!!!

سوگند به آوای صمیمانه ی نامَت
از عشق فقط قصدِ من و شعر، شمایی!!

هر فصلِ دلم بی تو ببین رنگ خزان است..
آغاز کن ای گل !! سفرِ سبزِ رهایی!!

من منتظرم ! مرحمتی لطف و نگاهی
حیف است رسد مرگِ من اما تو نیایی!!!

اللهم عجل لولیک الفرج



ای که هر دم دم ز مهدی میزنی
پس چرا وقت عمل جا میزنی

ای که گویی درپناه مهدی ام
مستحق یک نگاه مهدی ام

نام مهدی جان من بازیچه نیست
عاشق مهدی خدا داند که کیست

ای که اظهار إرادت میکنی
در خفا صدها جنایت میکنی

عاشق مهدی نمودار وفاست
قلب او آیینه ی مهر و صفاست

نام مهدی ز هر نامی نکوست
دوستی با او جواز آبروست

مانه اندر عشق بازی جاهلیم
ما برای عشق حرمت قائلیم

هرکسی چشم انتظارمهدی است
بی تکلف ریزه خوار مهدی است

دل گلستان است و مهدی یاس اوست
صد میخانه زنده از انفاس اوست

الّلهُـــمَّ عَجِّــــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَــــــــرَج