امام رضا عليه السلام به ابن رامين (فقيه)فرمود:
ابن رامين ! آن وقت كه پيامبر صلى الله عليه و آله از مدينه خارج شد، كسى را جاى خود نگذاشت؟

ابن رامين : چرا على را جاى خود گذاشت .

✔️امام رضا عليه السلام : پس چرا به اهل مدينه نفرمود خودتان كسى را انتخاب كنيد، چون انتخاب شما خطا نمى شود.

ابن رامين : حضرت پيامبر چون نگران بود اختلاف و درگيرى در ميان مردم بيفتد.

✔️امام : خوب چه عيبى داشت ، اگر هم اختلافى رخ مى داد، هنگامى كه از مسافرت به مدينه بر مى گشت آن را اصلاح مى نمود.

ابن رامين : البته عمل آن حضرت كه خود جانشين تعيين فرمود، با محكم كارى مناسب تر و منطقى تر بود.

✔️امام : بنابراين براى پس از مرگ خود نيز حتما كسى را جاى خود قرار داده است ؟

ابن رامين : نه !

امام : آيا مرگ پيامبر صلى الله عليه و آله از مسافرتش مهم تر نبود؟
سفر دنيا كوتاه است و سفر مرگ طولانى و ابدى . پس چگونه شد كه هنگام مرگ از اختلاف امت خاطر جمع بود - جانشين تعيين نكرد - اما در مسافرت چند روزه دنيا خاطر جمع نبود - جانشين تعيين كرد - با اين كه خود آن حضرت زنده بود و مى توانست اختلافات را اصلاح نمايد.

ابن رامين در مقابل سخنان منطقى امام عليه السلام نتوانست حرفى بگويد و ساكت شد.

منبع:
بحارالانوار،جلد۲۳،صفحه۷۵

امام علي عليه السّلام فرمودند:
ايها الناس ان الموت لا يفوته المقيم و لايعجزه الهارب ليس عن الموت محيص و من لم يمت يقتل و ان افضل الموت القتل، والذي نفسيبيده لالف ضربه بالسيف اهون علي من ميته علي فراش.
اي مردم همانا ايستادگان و فراريان را از مرگ گريزي نيست و هر کس به مرگ طبيعي نميرد، کشته مي شود و كشته شدن (شهادت) بهترين مرگ است و سوگند به خدائي که جانم در دست اوست، هزار ضربه شمشير براي من آسانتر است از مرگ در بستر.
وسائل الشيعه، ج 11، ص 8

پرچم و گنبد و گلدسته برای زوّار

به خوش آمد، همه سر را حرکت می دادند

صبح خدّام تو بودند که با جاروشان

از کف صحن، سحر را حرکت می دادند

مقصد اصلی شان پنجره فولاد تو بود

کودکانی که پدر را حرکت می دادند

نوبت عصر شفایت به سرِ شانه ی صحن

دست ها، چند نفر را حرکت می دادند

آن حریمی که در آن دلها کبوتر می شود
پر زدن تا محضر زهرا میسر می شود
..
..
عشوه معشوق و ابراز نیاز عاشقان
به وصال عاشق و معشوق منجر می شود
..
..
این نسیم عفو از آب و هوای گنبد است
هر سحر کل حرم از آن معطر می شود
..
..
در کنار دست صاحبخانه منزل می کند
زائری که وارد صحن مطهر می شود
..
..
آب سقاخانه اینجا طعم کوثر می دهد
عطر و طعمش موجب ایمان کافر می شود
..
..
هر دلی اینجا توسل کرد عرشی می شود
هر سری اینجا به خاک افتد سرور می شود
..
..
با تمام غصه ها هر طور می شد آمدم
گفتم از مشهد به بعد اوضاع بهتر می شود
..
..
من هو یعطی الکثیر بالقلیل آقای ماست
پاسخ یک خواهش اینجا صد برابر می شود
..
..
خوش به حال زائری که بعد مشهد آمدن
دل پسند زاده موسی بن جعفر می شود
..
..
عطر و بوی کربلا دارد حریمت،این گدا
کی دوباره زائر ارباب بی سر می شود
..
..
از حرم تا قتلگه،از قتلگه تا به حرم
این مسیر از اشکهای فاطمه تر می شود

دیده فروبسته ام از خاکیان
تا نگرم جلوه افلاکیان

شاید از این پرده ندایی دهند
یک نفسم را بجایی دهند

ای که بر این پرده خاطرفریب
دوخته ای دیده ی حسرت نصیب

آب بزن چشم هوسناک را
با نظر پاک ببین پاک را

آن که در این پرده گذر یافته است
چون سحر از فیض نظر یافته است

خوی سحر گیر و نظر پاک باش
راز گشاینده افلاک باش

خانه تن جایگه زیست٬ نیست
در خور جان فلکی نیست٬ نیست

آن که تو داری سر سودای او
برتر از این پایه بود جای او

چشمه مسکین نه گهر پرور است
گوهر نایاب به دریا در است

ما که بدان دریا پیوسته ایم
چشم ز هر چشمه فروبسته ایم

پهنه دریا چو نظرگاه ماست
چشمه ناچیز نه دلخواه ماست

پرتو این کوکب رخشان نگر
کوکبه ی شاه خراسان نگر

آینه غیب نما را ببین
ترک خودی گوی و خدا را ببین

هر که بر او نور “رضا” تافته است
در دل خود گنج رضا یافته است

سایه شه مایه خرسندی است
ملک “رضا” ملک رضامندی است

کعبه کجا؟ طوف حریمش کجا؟
نافه کجا٬ بوی نسیمش کجا؟

خاک ز فیض قدمش٬ زر شده
و از نفسش نافه معطر شده

من کیم؟ از خیل غلامان او
دست طلب سوده به دامان او

ذره سرگشته خورشید عشق
مرده٬ ولی زنده جاوید عشق

شاه خراسان را ٬ دربان منم
خاک در شاه خراسان منم

چون فلک آیین کهن ساز کرد
شیوه نامردمی آغاز کرد

چاره گر از چاره گری بازماند
طایر اندیشه ز پرواز ماند

با تن رنجور و دل ناصبور
چاره از او خواستم از راه دور

نیمشب از طالع خندان من
صبح برآمد ز گریبان من

رحمت شه درد مرا چاره کرد
زنده ام از لطف دگرباره کرد

باده ی باقی به سبو یافتم
و این همه از دولت او یافتم

امام رضا(ع)…
میرسم از صحن جمهوری چشمان دلت
تا ضریح سبز گیسوی پریشان دلت

میرسم از غربت چشمان باران خورده ام
کوه بکوه منزل به منزل تا خراسان دلت

بی پناهم خسته ام مولای من
کم از اهو نیستم آقا به قربان دلت

کاش نام ما هم ثبت می کردید عاقبت
در میان دفتر سرخ شهیدان دلت

باز می لرزد درون سینه آهوی دلم
ضامن آهو دو دست ما به دامان دلت

فرمود كه هر زمان گرفتار شدید
بردامن ما دست توسل بزنید

کاش من یک بچه آهو می شدم
می دویدم روز و شب در دشتها

توی کوه و دشت و صحرا روز و شب
می دویدم تا که می دیدم تو را

بهترین رهبر ابناء بشر کیست علیست

به یتیمان ستم دیده پدر کیست علیست

داشت ایزدبه صدف یک دُر یک گوهر ناب

دُر یکدانه نبی هست و گهر کیست علیست

آنکه بر دوش رسول مدنی پای نهاد

تا کند بتکده ها زیر و زبر کیست علیست

کس نگفته است سلونی بجهان بهر بشر

انکه فرمود و به ما داد خبر کیست علیست

آنکه بر جای نبی خفت که از راه وفا

کند از جان نبی دفع خطر کیست علیست

آنکه با دیدن رخسار غم آلود یتیم

اشک می ریخت به دامن چو گهر کیست علیست

آنکه می برد غذای فقرا بر سر دوش

نیمه شب بر سر هر کوی و گذر کیست علیست

آنکه در خانه حق آمد و از خانه حق

بست از دار جهان بار سفر کیست علیست

آنکه شق القمر از تیغ عدو گشت سرش

بر سر سجده بهنگام سحر کیست علیست

نه لوح و نه قلم بود نه ارض و نه سما بود
خدا بود و علی (ع) بود علی (ع) بود و خدا بود

نه حرف از من و ما بود نه ذکر تو و من بود
علی (ع) بود علی (ع) بود که پیش از من و ما بود

علی بود (ع) و قدم بود علی (ع) بود و عدم بود
علی (ع) بود و ولایت علی (ع) بود و ولا بود

نه چرخ و نه فلک بود نو حور و نه ملک بود
علی (ع) حمد به لب داشت علی (ع) گرم ثنا بود

نه جبریل امین بود نه گردون نه زمین بود
نه این چار عناصر نه این هفت بنا بود

علی (ع) سر نهان بود علی نور عیان بود
علی (ع) پرده نشین بود علی (ع) چهره گشا بود

علی (ع) پیر سرافیل علی (ع) مرشد جبریل
از او عقده گشا بود و بر این راهنما بود

علی (ع) اول و آخر علی (ع) باطن و ظاهر
علی (ع) روح و روان بود علی (ع)نور و ضیا بود

علی (ع) روح ولایت علی (ع) نور هدایت
علی (ع) بحر عنایت علی (ع) کان عطا بود

علی (ع) مقصد عالم علی (ع) منجی آدم
علی (ع) راهبر نوح به طوفان بلا بود

علی (ع) همدم عیسی بهنگام دمیدن
علی (ع) یاور موسی به عجاز عصا بود

علی (ع) بدر زمانها علی (ع) صدر مکانها
علی (ع) در همه دم بود و علی (ع) در همه جا بود