بی مروت دردها دارد علی ضربت مزن
با خدایش رازها دارد علی ضربت مزن

چشمها از داغ زهرا همچنان بارانی است
توی سینه غصه ها دارد علی ضربت مزن

یاد آن سیلی و آن میخ در و سقط جنین
بهر هر یک نوحه ها دارد علی ضربت مزن

جنگ صفین و ابوموسی و مکر عمر و عاص
فتنه ها را ماجرا دارد علی ضربت مزن

از زبیر و طلحه وآن نانجیبان در جمل
صبر بنگر تا کجا دارد علی ضربت مزن

آیه آیه بر خوارج خواند اندر نهروان
خطبه اش حال و هوا دارد علی ضربت مزن

بی علی سخت است اما پرچمش افراشته
چون به خانه مجتبی دارد علی ضربت مزن

گرچه مالک کشته و عمار یاسر شد شهید
لشگری در کربلا دارد علی ضربت مزن…

کیسه های نان و خرما خواب راحت می کنند
دست های پینه دارش استراحت می کنند

نخل ها از غربت و بغض گلو راحت شدند
مردم از دستِ عدالت های او راحت شدند

ای خوارج، بهترین فرصت برای دشمنی ست
شمع بیت المال را روشن کنید، او رفتنی ست

درد را با گریه های بی صدا آزار داد
با لباس نخ نمایش، کوفه را آزار داد

مهربانی نگاهش حیف مشگل ساز بود!
روی مسکین ها درِ دارالخلافه باز بود

…دشمنانش در لباسِ دوست بسیارند و او
…بندگان کیسه های سرخ دینارند و او

ساده گی سفره اش خاری به چشم شهر بود
مرتضی با زرق و برق زندگی شان قهر بود

نیمه شب ها کوچه ها را عطرآگین می کند
درعوض، درحقِ او هر خانه نفرین می کند

حرص اهل مکر، از بنده نوازیِ علی ست
داستان بچه هاشان بی نمازی علی ست

گام در راهِ فلانی و فلان برداشتند
از اذان ها نام او را مغرضان برداشتند

جرم سنگینی ست، بر لب خنده را برجسته کرد
چاه ها دیدند مولا خستگی را خسته کرد

جرم سنگینی ست،تیغ ذوالفقاری داشتن
زخم ها از بدر و خیبر یادگاری داشتن

جرم سنگینی ست،از غم کوله باری داشتن
مثل پیغمبر عبایِ وصله داری داشتن

جرم سنگینی ست، بر تقدیر حق راضی شدن
با یتیمان روزهای گرم همبازی شدن

جرم سنگینی ست، جای زر، مقدر خواستن
در دو دنیا خیرخواهیِ برادر خواستن

جرم سنگینی ست، در دل عشق زهرا داشتن
سال ها در سینه داغ کهنه ای را داشتن

هیچ طوفانی حریف عزم سکانش نبود
تیغ تیز ابن ملجم قاتل جانش نبود

پشت در، آیینه اش را سنگ غافلگیر کرد
زخم بازویی، امیرالمومنین را پیرکرد

مرگ سی سال است بر او، خنجر از رو می کشد
هرچه مولا می کشد، از درد پهلو می کشد

دلا باید که هردم یا علی گفت

نه هر دم بل دمادم یا علی گفت

به صدق دل همیشه یاد او کرد

به هرپیچ و به هر خم یا علی گفت

دمی که روح در آدم دمیدند

زجا برخاست آدم یا علی گفت

چونوح از موج طوفان ایمنی خواست

توکل کرد و هردم یاعلی گفت

عصا در دست موسی اژدها شد

کلیم آنجا مسلم یا علی گفت

نمی شد زنده جان مرده , هرگز

یقین عیسی بن مریم یا علی گفت

رسول اله شنید از پرده غیب

ندایی آمد, آن هم یا علی گفت

نزول وحی چون فرمود سبحان

ملک در اولین دم یا علی گفت

علی در کعبه بر دوش پیمبر

قدم بنهاد اول یا علی گفت

علي را ضربتي كاري نمي شد

گمانم ابن ملجم يا علي گفت

طبيب آمد خبر بر كودكان داد
خبـر از حال شاه بيكسان داد
بـه چشمـان پـر از اشك يتيمي
نظر كردو سرخود راتكان داد
منم شاهي كه بر رعْيت دعا كرد
سفـارش بـر يتيمـان شمـا كـرد
يتيمي رابه خواب خويش ديدم
كه سيلي خورد و زهراراصداكرد
الا اي كـوفـه بـا اين ناله هايت
بگوش آيـد صداي خنده هايت
توگويي پيش چشمانم عيان است
سري افتد ز ني در كوچه هايت
حسين خويش راياري كن عباس
بـراي او علمـداري كن عباس
مبـادا مشـك آبـت پـاره گـردد
بـرايـم آبـرو داري كن عباس
ســر افـرازم نمــا نـزد پـيـمبـر
بـراي اصـغــرم آبـي بـيـاور
اگـر دستت بـريـد و تير در چشم
بـه زانو تير از چشمت در آور
غمم را ظلم ، بي انـدازه كرده
كتاب هستي ام شيرازه كرده
الهي خير نـبـيـنـه “ابن ملجم”
كه داغ مـادرم را تازه كرده
بـه دل آمـد عـزاي عـالمينـم
كفن مي خواهدازمن نورعينم
يكـي مـانـده بـراي مجتبـايـم
بميرم بي كفن مانده حسينم
شـدي عـازم براي ديدن يـاس
خزان مي گردد ازداغ تو احساس
دلـم لرزيـد وقتي پيش چشمـم
سخن آهسته مي گفتي به عباس
زكـوفـه بـوي مكر و ننگ آيـد
بـلا از مردمي صد رنگ آيد
بسـا طفلي كـه احسانش نمودي
بـه استقبال من با سنگ آيد

كوفه امشب التهاب محشر است

كوفه امشب كربلايی ديگر است

جبرييل آوای غم سر داده است

در فلك شوری دگر افتاده است

تير غصه بر دل زارم نشست

تيغ دشمن فرق مولايم شكست

قلب مجنون سوی صحرا می رود

حيدر(ع) امشب سوی زهرا(س) می رود

وقتی که با نان و نمک افطار می کرد

انگار که با فاطمه دیدار می کرد

هی شیر را از پیش خود می زد کنار و

هی دخترش با چشم تر اصرار می کرد

در آسمان انگار چیزی تازه می دید

با اشک دیده چشم را خونبار می کرد

در خاطرش پیراهنی پر ماجرا داشت

که این جهان را بر سرش آوار می کرد

امشب ز شب های دگر مظلوم تر بود

این را اذان، وقت سحر اقرار می کرد

دنیا برایش صحنه های پر زغم داشت

که هر سحر را مثل شام تار می کرد

این پیر مردی که غرورش را شکستند

انا الیه راجعون تکرار می کرد

دلتنگ محسن بود این شب های آخر

گریه به پهلو و در و دیوار می کرد

قلابِ در وقتی که بوسه زد به شالش

یاد غلاف و زخم دست یار می کرد

از بسکه دلتنگ نگاه همسرش بود

او ابن ملجم را خودش بیدار می کرد

همراه زینب دخترش محراب کوفه

گریه برای حیدر کرار می کرد

دل را ز شرار عشق سوزاند علی(ع)

یک عمر غریب شهر خود ماند علی(ع)

وقتی که شکافت فرق او در محراب

گفتند مگر نماز می خواند علی(ع)

آنچه براى مردان خدا حائز اهمیت است، خشنودى ذات پاك اوست، و امیرمومنان امام على علیه السلام مردى كه براى رضاى خدا چنان در جبهه جنگ شمشیر مى ‏زند و پایمردى نشان مى ‏دهد كه هیچ پهلوانى را یاراى مقاومتش نیست،
در نیمه ‏هاى شب چنان اشك مى ‏ریزد و بدرگاه خداوند زارى و سرانجام به حالت اغماء مى ‏افتد، گوئى كه ترسوتر از او یافت نمى ‏شود و به گفته شاعر عرب: «جمعت فى صفاتك الاضداد»؛
یعنى: صفات متضاد در شخص تو ـ امیرالمۆمنین على علیه السلام ـ جمع شده.

آرى او به هنگام خشم بر دشمنان خدا قاطع ولى در مقابل كودك یتیم آنقدر متواضع و مهربان بود كه در برابر طفل یتیم روى خاك مى ‏نشست، دست مرحمت بر سر او گذاشته و آه مى‏ كشید و مى‏ فرمود:

بر هیچ چیزى مثل كودكان یتیم آه نكشیده ‏ام. چنانکه در وصیتنامه باشکوه خود فرمود:

«اللَّهَ اللَّهَ فِی الْأَیْتَامِ فَلَا تُغَیِّرُوا أَفْوَاهَهُمْ وَ لَا تضیعوا [یَضِیعُوا] بِحَضْرَتِكُمْ فَقَدْ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ یَقُولُ مَنْ عَالَ یَتِیماً حَتَّى یَسْتَغْنِیَ أَوْجَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ بِذَلِكَ الْجَنَّةَ كَمَا أَوْجَبَ اللَّهُ لِآكِلِ مَالِ الْیَتِیمِ النَّار؛ (بحارالأنوار، ج ‏42، ص 199)

درباره یتیمان از خدا بترسید. مبادا كه گرسنه بمانند و در جمع و جامعه شما تباه شوند من از پیامبر خدا شنیدم كه مى فرمود: اگر كسى یتیمى را، تا آنجا كه بى نیاز شود، سرپرستى كند خداوند به پاداش این كار، بهشت را بر او واجب مى كند. چنانچه اگر كسى مال یتیم را بخورد، خداوند- سوختن در- آتش را بر او واجب مى فرماید.

و در جای دیگری فرمود:

«مـا مِنْ مُۆْمِنِ وَ لا مُۆْمِنَةٍ یَضَعُ یَدَهُ عَلى رَاءْسِ یَتیمٍ تَرَحُّماً لَهُ اِلاّ كَتَبَ اللّهُ لَهُ بِكُلِّ شَعْرَةٍ مَرَّتْ یَدُهُ عَلَیْها حَسَنَةً؛ (بحارالانوار، ج 72، ص 4)

هـر مـرد و زن با ایمانى كه از دلسوزى و مهر دست نوازش بر سر یتیمى بكشد، خداوند رحمان به هر تار مویى كه از زیر دست او بگذرد برایش ثواب مى نویسد.