اللهم رب شهر رمضان الذی انزلت فیه القرآن و فترضت علی عبادک‌ فیه صیام صل علی محمد و آل محمد و الرزقنی حج بیتک الحرام فی عامی هذا و فی کل عام وغفرلی تلک ذنوب العظام و انه لا یغفرها غیرک یا رحمن و یا علام

الهی العفو الهی العفو الهی العفو

آغاز می کنم سخنم را به یا حسین

در می زنم به خانه ی معبود با حسین

کاری به خاطر رمضانم نکرده ام

اما گرفت دست تهیِ مرا حسین

ما روزه دارها همه یاد لب توییم

ای تشنه لب تر از همه ی تشنه ها حسین

آخر مرا برای خودش می خرد شبی

من می شوم مسافر کرب و بلا حسین

دوباره سفره ی شب زنده دارها وا شد

دوباره خانه ی دلدار ، خانه ی ما شد

دوباره زمزمه ی دانه های تسبیحم

دوباره دست دعای من و مفاتیحم

دوباره با شهدا افتتاح می خوانم

و پای دِین خدا با امام می مانم

دوباره بال گشایم دو دست خالی را

فرازهای ابوحمزه ی ثمالی را

ببار ابر خطاپوش ، ماه رحمت شد

ببخش صاحبِ خانه دوباره زحمت شد

دلا بیا که خطا را به آه می بخشند

بیا که کوه گناه را به کاه می بخشند

بیا به خاطر زهرا گناه را می بخشند

صدای دعوت و این سفره های نورانی

منی که بی سر و پایم کجا و مهمانی

کنار سفره من آداب را نمی دانم

فقط رسیده ام خواب را نمی دانم

به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست

هزار توبه شکستی بیا غفور اینجاست

کنار یار نشستن چه لذتی دارد

گناهکار هم انگار عزتی دارد

به جز کنار دعاخوان دلم نمی ماند

دلم گرفته چرا روضه ای نمی خواند

خوشا به حال هر آن کس که ناله ای دارد

و التماس به دخت سه ساله ای دارد

چرا در زمان قدیم رویت ماه اول رمضان و آخر آن ساده بود و این حرفها که امروزه درست شده است را نداشت ؟
پاسخ این پرسش را در کلامی از حضرت علی علیه السلام میابیم
حضرت علي عليه السلام فرمود:
زماني بر مردم خواهد آمد كه چند گناه بزرگ و عمل زشت در بين آنها پديد مي آيد .
1- كارهاي زشت آشكار مي گردد و معمولي مي شود .
2- پرده هاي عفت و شرم پاره مي گردد .
3- زنا كاري و تجاوزهاي ناموسي علني مي شود .
4- مالهاي يتيمان را حلال مي شمارند و مي خورند .
5- رباخواري شيوع پيدا مي كند .
6- در كيل و وزنها ، كم و كاست مي كنند .
7- شراب را به اسم نبيذ حلال شمرده و مي خورند .
8- رشوه را به عنوان هديه و شيريني مي گيرند .
9- به نام امانت داري خيانت مي نمايند .
10-مردها خود را به شكل زنان و زنان خويش را به صورت مردها درمي آورند.
11- به احكام و دستورات نماز بي اعتنائي مي كنند .
12- حج خانه خدا را براي غير خدا (براي ريا و يا تجارت ( بجا مي آوردند .
سپس ادامه داد: كيفراين زشتي ها اين است كه خداوند آنها را از فيوضات خود محروم مي كند، تا جائي كه ماه (شوال) براي آنها مخفي مي شود به طوري كه گاهي دو شبه ديده مي شود (كه معلوم مي شود روز عيد فطر را به عنوان ماه رمضان روزه گرفته اند با اينكه روزه آن حرام بوده است) و زماني شب اول رمضان مخفي مي شود، كه دو روز آن را روزه نگرفته و به عنوان آخر ماه شعبان مي خورند و روزعيد فطر را به خيال آخر ماه رمضان روزه مي گيرند .
در اين وقت بايد ترسيد از اينكه خداوند به طور ناگهاني آنها را كيفر كند (مانند زلزله و طوفان و سيل ).
چرا كه به دنبال آن كارها، بلاها مردم را فرا مي گيرد، تا جائي كه كساني صبح سالم هستند ولي شب در دل خاك و قبر آرميده اند و گاهي شب سالمند و بامدادان جزء مردگان هستند.
وقتي چنين روزگاري پيش آمد، لازم است انسان هميشه وصيت كرده باشد كه مبادا بلائي بر او فرود آمده و بدون وصيت بميرد و واجب است نماز را در اول وقت آن بخواند چون ممكن است تا آخر وقت زنده نباشد.هر يك از شما آن زمان را درك كرد بدون وضو نخوابد و اگر برايش امكان دارد هميشه با وضو باشد چه ترس آن است كه مرگ ناگهاني برسد، لذا خوب است با وضو باشد كه روح با طهارت خدا را ملاقات نمايد. من شما را ترساندم اگر بترسيد و آگاه نمودم،اگر آگاه گرديد و شما را پند دادم چنانچه پند گيريد پس در پنهاني و آشكار، از خدا بترسيد و نبايد كسي از شما بميرد، مگر اينكه مسلمان باشد،زيرا هر كس به جزاسلام آئيني داشته باشد ازاو پذيرفته نيست و در آخرت زيان كاراست.
منبع :بحارالانوار؛ جلد 96 ؛ صفحه 303 ؛ باب 37 ؛ ما يثبت به الهلال و أن شهر رمضان ينقص أم لا و حكم صوم يوم الشك

من شدم دعوت به شیدایی؛ شماهم دعوتی
می روم سمت شکوفایی، شما هم دعوتی

می روم تا میهمان خانه ی باران شوم ؛
در سحرگاهی اهورایی، شما هم دعوتی

هست برپا با حضور روشن آیینه ها ،
محفلی گرم وتماشایی؛ شما هم دعوتی

میزبان، عشق است ومهمانان ، بلا گردان عشق
یک جهان شور است وزیبایی ؛ شما هم دعوتی

می پرستان جان فدای چشم ساقی می کنند ؛
سرخوش از جامی طهورایی، شما هم دعوتی

پشت دریا هاست شهری، قایقی آماده کن!
چون به امر عشق می آیی، شما هم دعوتی

ای پر از حس شکفتن، ای پر از حس حضور
ای پر از احساس تنهایی؛ شما هم دعوتی…

التماس دعا

دعای روز اول

بسم الله الرحمن الرحیم�

اللَّهُمَّ اجْعَلْ صِيَامِي فِيهِ صِيَامَ الصَّائِمِينَ وَ قِيَامِي فِيهِ قِيَامَ الْقَائِمِينَ وَ نَبِّهْنِي فِيهِ عَنْ نَوْمَةِ الْغَافِلِينَ وَ هَبْ لِي جُرْمِي فِيهِ يَا إِلَهَ الْعَالَمِينَ وَ اعْفُ عَنِّي يَا عَافِيا عَنِ الْمُجْرِمِينَ 

***خدايا روزه‏ام را در اين ماه روزه روزه‏داران قرار ده،و شب‏زنده‏دارى‏ام را شب‏زنده‏دارى شب‏زنده‏داران،و بيدارم كن در آن از خواب بى‏خبران،و ببخش گناهم را در آن اى معبود جهانيان،و از من درگذر، اى درگذرنده از گنهكاران.

( دعاي رويت هلال ماه رمضان )
مى دانى از امشب ميهمان چه كسى هستى؟
از امشب ميهمان کسي هستي که معبود جهانيان است و عفوكننده گنهكاران.
از امشب سر سفره ضيافت الهى نشسته اى.
**سحرهاى دلنشين و
دعاي سحر
**افطارهاى پر از معنويت و دعاي ربنا
**سجاده ستايش با
دعاى افتتاح
*حالات روحاني انس با
قرآن
**روزهاي پر بركت و دعاهاى روزانه
همه و همه مائده هاى آسمانى اين «شهرالله » است و تو مهمان اين بزم معنوي هستى،
اين مجال گذرا را بايد مغتنم شمرد چرا که تو را فرا خوانده اند تا به قدر تشنگى و توان و در حد ظرفيت وجودى از اين «چشمه رحمت » بنوشى
و جامه تقوا بپوشى و در راه عبوديت خدا بكوشى.
بايد انديشيد که با چه آمده اى و با چه بازمى گردى؟
و كدام تغيير حالت و خصلت و عادت را از اين «ماه خودسازى » به ارمغان خواهى برد؟
كمى در كوچه پس كوچه هاى روح خويش بگرد… خودمانى بودن با خدا هم موهبتى است.
كسى نيست كه بشنود، خودت هستى و خدايت.
ماهها انتظار مى كشيدى كه باز هم «ماه خدا» فرا رسد و دست نياز و پاى طلب، به اين آستان و اين سوى ، برآورى و بكشى.
براى فرا رسيدن دوباره «شبهاى قدر» لحظه شمارى مى كردى.
هنوز لذت اشك ريختن ها و تضرعهاى شبهاى «احياء» در كام جانت باقى است و طراوت معنويت بار آن همخوانى و همنالى با انبوه خداجويان عاشق و صادق، هنوز هم چون نسيمى خوشبو، فضاى جانت را معطر ساخته است.

امسال نيز رمضان همان حال و هواى معنوى را دارد زيرا رحمت الهى هميشه جارى ست ، امسال هم، اين فرصت به تو داده شده است كه از تاملات رمضان، شبهاى سرنوشت ساز قدر، لحظات نورانى و عرفانى سحر، حالات خوش جلسات دعا و قرآن ، حضور قلب نماز شب و ديگر برکات اين ماه بزرگ استفاده کني و در عيد فطر عيدى بگيري. پس قدرش را بدان که به فرموده مولاي متقين حضرت علي(ع) :
روزه ماه رمضان، نگهدارنده از عقاب است و بازدارنده از عذاب .
( خطبه 110 نهج الابلاغه )

پيامبر اکرم (ص) :
ماه رمضان، ماه خداى عزوجل است كه در آن پاداش كارهاى نيك دو برابر مى شود و گناهان زدوده مى شود .ماه رمضان، ماه بركت و افزايش است. ماه رمضان، ماه بازگشت و ماه توبه است، ماه آمرزش گناهان و مغفرت است، ماه آزادى و رهايى از جهنم و دستيابى به بهشت است. (فضائل الاشهر الثلاثه، ص95 )

کوله بارت بربند
شاید این چند سحر فرصت آخر باشد
که به مقصد برسیم
بشناسیم خدا
و بفهمیم که یک عمر چه غافل بودیم
می شود آسان رفت
می شود کاری کرد که رضا باشد او
ای سبکبال
در این راه شگرف
در دعای سحرت
در مناجات خدایی شدنت
هرگز از یاد مبر
من جا مانده بسی محتاجم

کارهای قبل از مهمانی :
شستوشوی دل : از غبار کینه ،حسد ،غبیت ،تهمت ،سخن چینی ،
ترک همراهی : شیطان و وسوسه ها و دوستهایش،
همراهای : امام زمان عج و دوستان خدا ج ،
وسیله سفر : صبر و حوصله و نرم خو بودن،
پوشیدن لباس پاک و تمیز تقوا،
ساز و سرود محفل : خوشی حلالیت و بخشیدن همدگر حتی دشمن،
فرش زیر انداز : سجاده نماز،
صحبت با میزبان: خواندن نماز و دعا تلاوت قرآن ،
ابراز محبت به میزبان:اشک ندامت و تضرع و نیایش ،
اثبات دوستی : توبه و ترک گناه ،
غذای مهمانی :دورد بر پیامبرص و آلش.
لذت مهمانی: مورد قبول میزبان واقع شدن،

استقبال از ماه مبارک رمضان با دستورالعمل ده گانه امام رضا(ع)

در روایتی که مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار، جلد ‏94، صفحه 73 آورده است، امام رضا (ع) در جمعه آخر ماه مبارک شعبان خطاب به اباصلت اعمالی را که برای ﺁﻣﺎﺩﻩ شدن و استقبال از ماه مبارک رمضان شایسته است انسان آن را انجام دهد، چنین برشمرده است:
****
1. زیاد دعا کردن َ (أَکْثِرْ مِنَ الدُّعَاءِ).

2. زیاد استغفار کردن (وَ الِاسْتِغْفَارِ).

3. زیاد تلاوت قرآن کردن (فَاسْتَقْبِلِ الشَّهْرَ بِالْقُرْآن‏).

4. توبه از گناهان (وَ تُبْ إِلَى اللَّهِ مِنْ ذُنُوبِکَ).
طبق روایت امام رضا(ع) چهار عمل مذکور باعث می شود انسان با اخلاص وارد ماه مبارک رمضان شود.

5. ادای ﺗﻤﺎﻡ
امانت¬هایی که به گردن انسان است (َ لَا تَدَعَنَّ أَمَانَةً فِی عُنُقِکَ إِلَّا أَدَّیْتَهَا)

6. بیرون ریختن تمام کینه هایی که از مومنین در قلب انسان وجود دارد (وَ لَا فِی قَلْبِکَ حِقْداً عَلَى مُؤْمِنٍ إِلَّا نَزَعْتَه‏)

7. ریشه کن کردن گناهان از دل (وَ لَا ذَنْباً أَنْتَ مُرْتَکِبُهُ إِلَّا قَلَعْتَ عَنْهُ)

8. تقوای الهی پیشه کردن (وَ اتَّقِ اللَّهَ)