اللهم رب شهر رمضان الذی انزلت فیه القرآن و فترضت علی عبادک‌ فیه صیام صل علی محمد و آل محمد و الرزقنی حج بیتک الحرام فی عامی هذا و فی کل عام وغفرلی تلک ذنوب العظام و انه لا یغفرها غیرک یا رحمن و یا علام

الهی العفو الهی العفو الهی العفو

آغاز می کنم سخنم را به یا حسین

در می زنم به خانه ی معبود با حسین

کاری به خاطر رمضانم نکرده ام

اما گرفت دست تهیِ مرا حسین

ما روزه دارها همه یاد لب توییم

ای تشنه لب تر از همه ی تشنه ها حسین

آخر مرا برای خودش می خرد شبی

من می شوم مسافر کرب و بلا حسین

دوباره سفره ی شب زنده دارها وا شد

دوباره خانه ی دلدار ، خانه ی ما شد

دوباره زمزمه ی دانه های تسبیحم

دوباره دست دعای من و مفاتیحم

دوباره با شهدا افتتاح می خوانم

و پای دِین خدا با امام می مانم

دوباره بال گشایم دو دست خالی را

فرازهای ابوحمزه ی ثمالی را

ببار ابر خطاپوش ، ماه رحمت شد

ببخش صاحبِ خانه دوباره زحمت شد

دلا بیا که خطا را به آه می بخشند

بیا که کوه گناه را به کاه می بخشند

بیا به خاطر زهرا گناه را می بخشند

صدای دعوت و این سفره های نورانی

منی که بی سر و پایم کجا و مهمانی

کنار سفره من آداب را نمی دانم

فقط رسیده ام خواب را نمی دانم

به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست

هزار توبه شکستی بیا غفور اینجاست

کنار یار نشستن چه لذتی دارد

گناهکار هم انگار عزتی دارد

به جز کنار دعاخوان دلم نمی ماند

دلم گرفته چرا روضه ای نمی خواند

خوشا به حال هر آن کس که ناله ای دارد

و التماس به دخت سه ساله ای دارد

1- امام صادق عليه السلام:

قالَ لُقمانُ لاِبنِه ِ: …. وَ لِلْحَاسِد ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ يَغْتَابُ إِذَا غَابَ وَ يَتَمَلَّقُ إِذَا شَهِدَ وَ يَشْمَتُ بِالْمُصِيبَة

لقمان به فرزندش گفت: حسود را سه نشانه است: پشت سر غيبت مى كند، روبه رو تملّق مى گويد و از گرفتارى ديگران شاد مى شود.

خصال ص 121
2- امام على عليه السلام:

اَلحَسَدُ عَيبٌ فاضِحٌ وَشُحٌّ فادِحٌ لايَشفى صاحِبَهُ إِلاّ بُلوغُ آمالِهِ فيمَن يَحسِدُهُ؛

حسادت عيبى رسوا و بخلى سهمگين است و حسود تا به آرزوى خود درباره محسودش نرسد آرام نمى گيرد.

غررالحکم و دررالکلم ص 128 ، ح 2229
3- امام على عليه السلام:

اَلحَسودُ سَريعُ الوَثبَةِ، بَطى ءُ العَطفَةِ؛

حسود زود خشمگين مى شود و دير كينه از دلش مى رود.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 70، ص256، ح29
4- امام على عليه السلام:

الْحَسَدُ لَا يَجْلِبُ إِلَّا مَضَرَّةً وَ غَيْظاً يُوهِنُ قَلْبَكَ وَ يُمْرِضُ جِسْمَك‏

حسادت نتيجه اى جز زيان و ناراحتى كه دلت را سست و تنت را بيمار مى گرداند به بار نمى آورد.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 70، ص256، ح29
5- امام صادق عليه السلام:

يَقُولُ إِبْلِيسُ لِجُنُودِهِ أَلْقُوا بَيْنَهُمُ الْحَسَدَ وَ الْبَغْيَ فَإِنَّهُمَا يَعْدِلَانِ عِنْدَ اللَّهِ الشِّرْك‏

شيطان به سپاهيانش مى گويد: ميان مردم حسد و تجاوزگرى بياندازيد چون اين دو، نزد خدا برابر با شرك است.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 327، ح 2
6- امام صادق عليه السلام:

اَلنَّصيحَةُ مِنَ الحاسِدِ مُحالٌ؛

نصيحت و خيرخواهى از حسود محال است.

من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 58 ، ح 5092 - خصال ص 269
7- پيامبر صلى الله عليه و آله:

اِستَعينوا عَلى قَضاءِ حَوائِجِكُم بِالكِتمانِ، فَإِنَّ كُلَّ ذى نِعمَةٍ مَحسودٌ؛

در برآوردن نيازهاى خود از پنهان كارى كمك بگيريد، زيرا هر صاحب نعمتى مورد حسد واقع مى شود.

شرح نهج البلاغه(ابن ابی الحدید) ج 1 ، ص 316
8- پيامبر صلى الله عليه و آله:

إِيَّاكُمْ وَ الْحَسَدَ فَإِنَّهُ يَأْكُلُ الْحَسَنَاتِ كَمَا تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَب‏

از حسادت بپرهيزيد، زيرا حسد نيكى ها را مى خورد چنان كه آتش هيزم را مى خورد.

جامع الأخبار(شعیری) ص 159
9- امام على عليه السلام:

لِلّهِ دَرُّ الحَسَدِ ما اَعدَلَهُ ! بَداَ بِصاحِبِهِ فَقَتلَهُ؛

آفرين بر حسادت ! چه عدالت پيشه است ! پيش از همه صاحب خود را مى كشد.

شرح نهج البلاغه(ابن ابی الحدید) ج 1 ، ص 316 - ارشاد القلوب(دیلمی) ج 1 ، ص 129
10- امام صادق عليه السلام:

سِتَّةٌ لا تَكونُ فِى مُؤمِنِ : اَلعُسرُ وَ النَّكَدُ وَ الحَسَدُ وَ اللَّجاجَةُ وَ الكَذِبُ وَ البَغىُ؛

شش (صفت) در مؤمن نيست: سخت گيرى، بى خيرى، حسادت، لجاجت، دروغگويى و تجاوز.

تحف العقول ص 377
11- امام على عليه السلام:

اَلحَسَدُ يُضنِى الجَسَدَ ؛

حسد، بدن را فرسوده و عليل مى كند.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 301 ، ح 6833
12- امام على عليه السلام:

الثَّنَاءُ بِأَكْثَرَ مِنَ الِاسْتِحْقَاقِ مَلَقٌ وَ التَّقْصِيرُ عَنِ الِاسْتِحْقَاقِ عِيٌّ أَوْ حَسَد

تعريف بيش از استحقاق، چاپلوسى و كمتر از استحقاق، از ناتوانى در سخن و يا حسد است.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 535 ، ح 347
13- امام صادق عليه السلام:

إِنَّ المُؤمِنَ يَغبِطُ وَ لا يَحسُدُ وَ المُنافِقُ يَحسُدُ وَ لا يَغبِطُ؛

مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.

(غبطه آن است كه آرزو كنى آنچه ديگرى دارد، داشته باشى بدون اينكه آرزوى نابودى نعمت ديگرى را داشته باشى و حسد آن است كه بخواهى نعمتى را كه ديگرى دارد، نداشته باشد).

كافى(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 307، ح 7
14- پيامبر صلى الله عليه و آله:

رَأَى مُوسَى علیه السلام رَجُلًا عِنْدَ الْعَرْشِ فَغَبَطَهُ بِمَكَانِهِ فَسَأَلَ عَنْهُ فَقَالَ كَانَ لَا يَحْسُدُ النَّاسَ عَلى‏ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِه‏

حضرت موسى عليه السلام مردى را نزد عرش ديد و به جايگاه او غبطه خورد و در مورد او سؤال كرد. به او گفته شد كه او به آنچه خداوند از فضل خود به مردم داده است حسد نمى برد.

روضة الواعظين(ط-القدیمة) ص 424
15- امام على عليه السلام:

الْحِرْصُ وَ الْكِبْرُ وَ الْحَسَدُ دَوَاعٍ إِلَى التَّقَحُّمِ فِي الذُّنُوب‏

حرص و تكبّر و حسادت، انگيزه هاى فرورفتن در گناهانند.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 541 ، ح 377
16- امام حسن عسکری علیه السلام:

التَّواضُعُ نِعمَةٌ لا یُحسَدُ عَلیها؛

تواضع و فروتنی نعمتی است که بر آن حسد نبرند.

تحف العقول ص489

17- امام صادق عليه السلام:

اِنَّ صاحِبَ الدّينِ فَكَّرَ فَـعَـلَـتهُ السَّكينَةُ وَ استَـكانَ فَـتَواضَعَ وَ قَنِعَ فَاستَغنى وَ رَضىَ بِما اُعطىَ وَ انفَرَدَ فَكُفىَ الخوانَ وَ رَفَضَ الشَّهَواتِ فَصارَ حُرّا وَ خَلَعَ الدُّنيا فَتَحامَى الشُّرورَ وَ اطَّرَحَ الحَسَدَ فَظَهَرتِ المَحَبَّةُ وَ لَم يُخِفِ النّاسَ فَـلَـم يَخَفهُم وَ لَم يُذنِب اِلَيهِم فَسَلِمَ مِنهُم وَ سَخَت نَفسُهُ عَن كُلِّ شَى‏ءٍ ففازَ وَ استَكمَلَ الفَضلَ وَ اَبصَرَ العافيَةَ فَاَمِنَ النَّدامَةَ؛

آدم دين‏دار چون مى ‏انديشد، آرامش بر جان او حاكم است. چون خضوع مى‏ كند متواضع است. چون قناعت مى‏ كند، بى‏ نياز است. به آنچه داده شده خشنود است. چون تنهايى را برگزيده از دوستان بى ‏نياز است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است. چون دنيا را فرو گذارده از بدى‏ ها و گزندهاى آن در امان است. چون حسادت را دور افكنده محبتش آشكار است.مردم را نمى ‏ترساند پس از آنان نمى‏ هراسد و به آنان تجاوز نمى‏ كند پس از گزندشان در امان است. به هيچ چيز دل نمى‏ بندد پس به رستگارى و كمال فضيلت دست مى ‏يابد و عافيت را به ديده بصيرت مى‏ نگرد پس كارش به پشيمانى نمى‏ کشد.

امالى (مفيد) ص 52، ح 14

18-پيامبر صلى الله عليه و آله:

أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِأَبْعَدِكُمْ مِنِّي شَبَهاً قَالُوا بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ الْفَاحِشُ الْمُتَفَحِّشُ الْبَذِي‏ءُ الْبَخِيلُ الْمُخْتَالُ الْحَقُودُ الْحَسُودُ الْقَاسِي الْقَلْبِ الْبَعِيدُ مِنْ كُلِّ خَيْرٍ يُرْجَى غَيْرُ الْمَأْمُونِ مِنْ كُلِّ شَرٍّ يُتَّقَى.

آيا شما را از كم شباهت‏ترينتان به خودم آگاه نسازم؟ عرض كردند: چرا، اى رسول خدا! فرمودند: زشتگوىِ بى آبروىِ بى شرم، بخيل، متكبر، كينه توز، حسود، سنگدل، كسى كه هيچ اميدى به خيرش و امانى از شرش نيست.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 2، ص 291، ح 9

19- امام صادق عليه السلام:

إِيَّاكُمْ أَنْ يَحْسُدَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً فَإِنَّ الْكُفْرَ أَصْلُهُ الْحَسَد

از حسـد ورزى به یکـدیگـر بپـرهیزیـد، زیـرا ریشه کفـر، حسـد است.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 8، ص 8 - تحف العقول ص 315

20- امام صادق عليه السلام:

اصولُ الکُفرِ ثَلاثَهٌ الحِرصُ وَ الاِستِکبارُ وَ الحَسَدُ؛

ریشه های کفر سه چیز است:حرص و بزرگ منشی نمودن و حسد ورزیدن.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 289 ، ح 1- امالی(صدوق) ص 419 ، ح 7 - خصال ص 90 ، ح 28

21- امام صادق عليه السلام:

آفَةُ الدِّینِ الحَسَدُ وَ العُجبُ وَ الفَخرُ؛

آفت دینداری حسد و خودبینی و فخر فروشی است.

دعوا شده بود
آقا امیرالمومنین(ع) رسید
گفت:آقای قصاب بذار بره!
قصاب گفت به تو ربطی نداره ودستشو برد بالا محکم گذاشت تو صورت حضرت علی(ع)
آقا سرشو انداخت پایین و رفت
(زمان خلافت)
مردم ریختند و گفتند فهمیدی کیو زدی؟!
قصاب گفت نه فضولی میکرد زدمش
گفتند زدی تو گوش حضرت علی(ع)خلیفه مسلمین
قصاب ساتور رو برداشت ودستشو قطع کرد
گفت دستی که بخوره توی صورت حضرت علی (ع) مال من نیست…
جیگرشو داری یه چیزی بهت بگم؟؟؟
امام زمان(ع)فرمودند:
باهرگناهی که میکنی یه سیلی تو صورت من میزنی!!!!
….

حضرت علی” فرمودند: وقتی یک انسان جوان توبه می کند از مشرق تا مغرب قبرستان ها برای چهل روز از عذاب قبر نجات داده میشوند.
حضرت علی می‌فرمایند: نورانی شود چهره کسی که این حدیث را به دیگران می‌رساند.

از حضرت علی (ع) سوال کردند:

1) سنگین‌تر از آسمان چیست؟ فرمود: تهمت به انسان بی‌گناه.

2) از زمین پهناورتر چیست؟ فرمود: دامنه حق که خدا همه جا هست و بر همه چیز مسلط است.

3) از دریا پهناورتر چیست؟ فرمود: قلب انسان قانع.

4) از سنگ سخت‌تر چیست؟ فرمود: قلب مردم منافق.

5) از آتش سوزان‌تر چیست؟ فرمود: رؤسای ستمکاری که ملت را به خود وامی‌گذارند و هیچ فکر تربیت آنها نیستند.

6) از زمهریر سردتر چیست؟ فرمود: حاجت بردن پیش مردم بخیل.

7) از زهر تلخ‌تر چیست؟ فرمود: صبر در برابر نادان‌ها.

سوال و جواب مرد اعرابی با رسول اکرم «صلی الله علیه وآله وسلم»

میخواهم گناه نکنم . . . .
فرمود دروغ نگو

میخواهم داناترین مردم باشم
فرمود ازخدا بترس

میخواهم از خالصان باشم  فرمود
شب و روز قرآن بخوان

میخواهم همیشه دلم زنده باشد
فرمود
مرگ را فراموش نکن

میخواهم همیشه در رحمت حق باشم
فرمود
به خلق خدا نیکی کن

میخواهم از دشمن به من آفتی نرسد
فرمودهمیشه
توکل به خدا کن

میخواهم در جمع مردم خوار نباشم
فرمود
پرهیز کار باش

میخواهم عمرم طولانی باشد
فرمود
صله رحم کن

میخواهم روزی من وسیع باشد
فرمود همیشه
با وضو باش

میخواهم به آتش دوزخ نسوزم
فرمود
چشم و زبان خود را ببند

میخواهم سنگین ترین مردم باشم

امام سجاد عليه السلام :
لَوْ يَعْلَمُ النّاسُ ما فى طَـلَبِ الْعِلْمِ لَطَـلَبوهُ وَ لَو بِسَفْكِ الْمُهَجِ وَ خَوْضِ اللُّجَجِ. اِنَّ اللّه َ تَبارَكَ وَ تَعالى، اَوْحى اِلى دانيالَ: اِنَّ اَمْقَتَ عَبيدى اِلَىَّ، الْجاهِلُ الْمُسْتَخِفُّ بِحَقِّ اَهْلِ الْعِلْمِ، التّارِكُ لِلاِْقْتِداءِ بِهِمْ. وَ اِنَّ اَحَبَّ عَبيدى اِلَىَّ، التَّقىُّ الطّالِبُ لِلثَّوابِ الْجَزيلِ، اَللاّزِمُ لِلْعُلَماءِ، التّابِـعُ لِلْحُلَماءِ، القابِلُ عَنِ الْحُـكَماءِ؛
كافى، ج 1، ص 35، ح 5.
امام سجاد عليه السلام :
اگر مردم مى دانستند كه در جستجوى دانش، چه چيزى [ نهفته ] است، بى گمان در پى آن مى رفتند، حتّى اگر با ريخته شدن خون و فرو رفتن در اعماق دريا باشد. خداى تبارك و تعالى، به دانيال وحى كرد: منفورترين بندگانم نزد من، نادانى است كه حقّ اهل علم را سبك بشمارد و پيروى از ايشان را رها كند و محبوب ترين بندگانم نزد من، تقواپيشه اى است كه جوياى پاداش فراوان، همراه دانشمندان، پيرو بردباران و پذيراى حكيمان باشد.

بهترین رنگها در جامه سفید است و بعد از آن زرد و بعد از آن سبز و بعد از آن سرخ نیمرنگ و کبود وعدسی ، مکروه است سرخ تیره خصوصا در نماز و پوشیدن جامه سیاه کراهت شدید دارد در همه حال ، مگر در عمامه و عبا و موزه و اگر عمامه و عبا هم سیاه نباشد بهتر است .
در چند حدیث معتبر از حضرت رسول صلّی اللّه علیه وآله وسلّم منقول است که بپوشید جامه سفید که آن نیکوتر و پاکیزه ترین رنگها است ، و مرده های خود را در آن کفن کنید.
از حضرت صادق علیه السلام مرویست که حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام در اکثر اوقات جامه سفید میپوشیدند. و حفص مؤ ذن روایت کرده است که دیدم حضرت امام جعفرصادق علیه السلام را در میان قبر و منبر نماز میکردند، و جامه زردی برنگ بِهْ پوشیده بود.
در حدیث حسن از زراره منقول است که حضرت امام محمد باقر علیه السلام بیرون آمدند جبِه خزِ زرد و عمامهِء زرد و رادء خزِ زرد پوشیده بودند.
در حدیث معتبر منقول است که حکم بن عتبه بخدمت حضرت امام محمد باقر علیه السلام رفت ، دید که جامه سرخ تیره که بگل کافشه رنگ کرده بودند پوشیده است ، حضرت فرمودند که در این جامه چه میگوئی ؟ حکم گفت که : چه گویم در چیزی که شما پوشیده باشید اما جوانان شوخ که درمیان ما این جامه را میپوشند، ما ایشانرا عیب میکنیم . حضرت فرمود که زینت خدا را کی حرام کرده است ، بعد از آن فرمود که باین سبب این جامه راپوشیده ام که تازه داماد شده ام .
در حدیث حسن از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام منقول است که جامه سرخ تیره پوشیدن کراهت دارد مگر برای نوداماد.
در حدیث معتبر از یونس منقول است که حضرت امام رضا علیه السلام را دیدم که طیلسان کبود پوشیده بودند. و از حسن زیّات منقول است که دیدم حضرت ابیجعفر علیه السلام را که جامه برنگ گل سرخ پوشیده بودند. و محمد بن علی روایت کرده است که حضرت امام موسی علیه السلام را دیدم که جامه عدسی پوشیده بودند. واز ابی العلا منقول است که حضرت صادق علیه السلام را دیدم که در حال احرام برد یمنی سبزی پوشیده بودند.
از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام منقول است که جبرئیل در روز آخر ماه مبارک رمضان بر حضرت رسول صلّی اللّه علیه وآله وسلّم نازل شد بعد از نماز عصر چون به آسمان رفت حضرت رسول صلّی اللّه علیه وآله وسلّم فاطمه را طلب فرمود که شوهر خود علی را بطلب ، پس چون حاضر شدند حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام را در جانب راست نشانید و دستش را گرفت و بردامن خود گذاشت و حضرت فاطمه را در جانب چپ نشانید را گرفت و بر دامن خود گذاشت پس فرمود که : میخواهید شما را خبردهم به آنچه جبرئیل مرا به آن خبر داد؟ گفنتد:بلی یا رسول اللّه ، فرمود که : جبرئیل گفت که در قیامت من در جانب راست عرش خواهم بود و خدای تعالی دو جامه بمن پوشاند.

دو جامه بمن پوشاند یکی سبز و دیگری سرخ برنگ گل ، تو یا علی در جانب راست عرش باشی و دو جامه چنین در تو پوشانند پس راوی عرض کرد که مردم رنگ سرخ چنین را مکروه میدانند حضرت فرمود که چون خدا حضرت عیسی را بآسمان برد دو جامه چنین بر او پوشانید.
و بسند معتبر از حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام منقول است که ش خصی از حضرت صادق علیه السلام پرسید که در کلاه سیاه نماز بکنم ؟ فرمود که درآن نماز مکن که لباس اهل جهنم است .
از حضرت رسول منقول است که مکروه است سیاه مگر در سه چیز در موزه و عمامه وعبا.

امام سجاد عليه السلام : لَوْ يَعْلَمُ النّاسُ ما فى طَـلَبِ الْعِلْمِ لَطَـلَبوهُ وَ لَو بِسَفْكِ الْمُهَجِ وَ خَوْضِ اللُّجَجِ. اِنَّ اللّه َ تَبارَكَ وَ تَعالى، اَوْحى اِلى دانيالَ: اِنَّ اَمْقَتَ عَبيدى اِلَىَّ، الْجاهِلُ الْمُسْتَخِفُّ بِحَقِّ اَهْلِ الْعِلْمِ، التّارِكُ لِلاِْقْتِداءِ بِهِمْ. وَ اِنَّ اَحَبَّ عَبيدى اِلَىَّ، التَّقىُّ الطّالِبُ لِلثَّوابِ الْجَزيلِ، اَللاّزِمُ لِلْعُلَماءِ، التّابِـعُ لِلْحُلَماءِ، القابِلُ عَنِ الْحُـكَماءِ؛

كافى، ج 1، ص 35، ح 5.

امام سجاد عليه السلام : اگر مردم مى دانستند كه در جستجوى دانش، چه چيزى [ نهفته ] است، بى گمان در پى آن مى رفتند، حتّى اگر با ريخته شدن خون و فرو رفتن در اعماق دريا باشد. خداى تبارك و تعالى، به دانيال وحى كرد: منفورترين بندگانم نزد من، نادانى است كه حقّ اهل علم را سبك بشمارد و پيروى از ايشان را رها كند و محبوب ترين بندگانم نزد من، تقواپيشه اى است كه جوياى پاداش فراوان، همراه دانشمندان، پيرو بردباران و پذيراى حكيمان باشد.