من کیم؟ عبد گنه کار ، الهی العفو
من کیم؟ بنده ی سربار ، الهی العفو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست
نه که یک بار، چه بسیار ، الهی العفو

نفس من ول کُنِ من نیست! خدایا چه کنم؟
خسته ام زین همه آزار، الهی العفو

با گناهی که ز من سر زده، بین من و تو
چیده شد این همه دیوار ، الهی العفو

من زمین خورده ام و آمده ام توبه کنم
با چنین وضع اسفبار ، الهی العفو

بزنی یا نزنی، مال تواَم جان علی
پس بیا رحم کن این بار الهی العفو

چیزی از سوختن من که نصیبت نشود
پس نجاتم بده از نار، الهی العفو

مهربانی کن و این بار مرا نیز ببخش
ذوالکرم…حضرت غفّار…الهی العفو

زیر چتر کرمت آمده ام ربّ کریم
با علی ـ حیدر کرّار ـ الهی العفو

ای خدای علی و فاطمه! ای رحمت محض!
می زنم در همه جا جار ، الهی العفو

ذکر من بعد سلامی به حسین بن علی
می شود لحظه ی افطار… الهی العفو

الهی…بحق علی بن ابی طالب علیه السلام، العفو…

بارالها!
چگونه سر بالا بگیرم و به درگاهت بیایم و بگویم :
الهی العفو … که عفو و بخششت را می طلبم
اما باز هم جلوی نفسم را نمی گیرم؟
چگونه شرمسارت نباشم در حالی که هر چه جور و جفا از من می بینی
باز هم رشته ی مهر و دوستی ات را نمی گسلی و رهایم نمی کنی؟

چگونه ادعای بندگی کنم در حالی که خود می دانم عبد تو نبودم و بنده ی نفس بودم؟
اما مهربان خالقم!
تنها چیزی که می توانم بگویم این است که با همه ی شرمندگی هایم ادعا می کنم که بنده ی تو هستم
و تنها کلامی برایت بگویم که نکند عمر به سر آید و این کلام را نگفته باشم
خدایا! ساده بگویم … دوستت دارم
خدایا قلبم تشنه نور و عشق توست
هر روز به افکار و آرزوهایم بیا
به رویاهایم، در خنده هایم و اشک هایم
از سر رحمتت در فراموشی هایم پدیدار شو
به عبادتم، به کارم، زندگی و مرگم بیا

خدایا … یاریم کن تا به این مقام برسم که احساس کنم که کسی از من غنی تر نیست
زیرا از عشق و شادی برخوردارم
یاریم کن تا به این مقام برسم که فقط تو را داشته باشم و لطف و حب الهی تو مرا لبریز کند

به این مقام برسم که بگویم
بیا فقر، بیا درد
وقتی که الله مهربانم شهریار قلب من است
هیچ گزندی به من نمی رسد
همه چیز می گذرد
مانند رویا می آیند و می روند
من در شادی بی مرگی هستم و ترسی ندارم
زیرا که او در من ساکن است
و سایه جاودانه او بر روح من حکمــفرماست
و اینک دستم را بر آستانت بلند می کنم که دستگیرم باشی
تو همانی که من می خواهم، پس مرا همان کن که تو می خواهی
آه پروردگارا…

کوله بار گناهانم بر دوشم سنگینی میکرد…
ندا آمد بر در خانه ام بیا، آنقدر بر در بکوب تا در به رویت وا کنم…
وقتی بر در خانه اش رسیدم
هر چه گشتم در بسته ای ندیدم!!
هر چه بود باز بود…
گفتم: خدایا بر کدامین در بکوبم؟؟؟؟
ندا آمد: این را گفتم که بیایی…
وگرنه من هیچوقت درهای رحمتم را به روی تو نبسته بودم!
کوله بارم بر زمین افتاد و پیشانیم بر خاک…
“مهربان خدایم دوستت دارم".

دلم را خبر میکنم
ماه سرمه به چشم می کشد
پیشانی ها بوی تو را می دهند
و حالا سحر هست
با دل دوانی ها
پچ پچه های
راز و نیاز با یار
سحر دلها شبیه هم می شوند
و چنان لطف خاصیش با هر تَن است
که هر بنده گوید خدای من است
یاد تو مهتاب من است
و خوشا به حال دلی که دریا دارد.

خدایا قمار زندگی را لحظه لحظه باختم

دود وآه شد هر آنچه که ساختم

زکرم کن نظری سوی همه خسته دلان

ما که جز این درگه نکنیم روی به سمت دگران….

نمی دانم چه می شود بر من …

که از تو کَنده می شوم …

صبرم تمام شد ، که شده

دوباره بنده می شوم …

توکلم به سوی توست …

تویی امید و روشنی …

نگو دگر به خانه ام …

رنگ خودت نمی زنی …

صبر تمام شده خدا …

نه ، تو تمام نمی شوی …

امید من باز تویی …

تو که تمام نمی شوی …

هر چه شود بر سر تو ، می شکنم …

خیالی نیست …

غافل از اینکه آن دم هم

جز کمکت مجالی نیست …

هیچ ندارم که دگر …

ناله زنم برای آن …

خدا فقط تو مانده ای …

خدا کنارمن بمان

راهی به خدا دارد خلوتـگه تنـهایی
آنجا که روی از خود آنجا که به خود آیی
هر جا که سری بردم دراهی به خدا دارد خلوتـگه تنـهایی
آنجا که روی از خود آنجا که به خود آیی
هر جا که سری بردم در پــرده تو را دیدم
تو پرده نشینی و من هـرزه ی هر جایی
بیدار تو تا بـــــودم رویای تو می دیدم
بیدار کن از خوابم ای شاهد رویایی
از چشم تو می خیزد هنگامه ی سر مستی
وز زلف تو می زایـد انگیزه ی شیدایی
هر نقش نگارینــت چــون منظره ی خورشید
مجموعه ی لطف است و منظومه ی زیبایی
چشمی که تماشاگر در حسن تو باشد نیست
در عشق نمی گنجد این حسن تماشـاییر پــرده تو را دیدم
تو پرده نشینی و من هـرزه ی هر جایی
بیدار تو تا بـــــودم رویای تو می دیدم
بیدار کن از خوابم ای شاهد رویایی
از چشم تو می خیزد هنگامه ی سر مستی
وز زلف تو می زایـد انگیزه ی شیدایی
هر نقش نگارینــت چــون منظره ی خورشید
مجموعه ی لطف است و منظومه ی زیبایی
چشمی که تماشاگر در حسن تو باشد نیست
در عشق نمی گنجد این حسن تماشـایی

در مقام بندگی اقرارها تکرار نیست
اصلا از این توبه ها مقصود ما انکار نیست

من خود از اعمال خود این روزها آگه ترم
این گدایت آنقَدَر هم پست و بدکردار نیست

حرفهایم را فقط با مالک خود میزنم
غیر این معبود کس، بر کرده ام ستار نیست

من به آغوشِ پر از مِهرت پناه آورده ام
گفته ای ( لاتَقْنُطوا ) جز من کسی غفار نیست

من خودم با پای خود در پیشگاهت آمدم
غیر خجلت در نگاه بنده فَراّر نیست

جهل و نادانی مرا اینگونه دور از خانه کرد
ورنه با نام حسین این راه که دشوار نیست

بین سوز و اشک و آهم، روضه میخواهد دلم
روضه ای جانسوز تر، از کودک تبدار نیست

منکه از دیروز، چشمانم کمی کم سو شده
مادرم، زینب، ببین بین در و دیوار نیست؟