علي بن ابي رافع مي گويد:
من نگهبان خزينه بيت المال حضرت علي بن ابي طالب عليه السلام بودم. در ميان بيت المال گردنبند مرواريد گران قيمتي وجود داشت كه در جنگ بصره به غنيمت گرفته شده بود. دختر امير المؤمنين كسي را نزد من فرستاد و پيغام داد كه شنيده ام در بيت المال گردنبند مرواريدي هست. من ميل دارم آن را به عنوان امانت، چند روزي به من بدهي تا در روز عيد قربان خود را با آن آرايش دهم و پس از آن باز گردانم. من پيغام دادم به صورت مضمونه (كه در صورت تلف به عهده گيرنده باشد) مي توانم به او بدهم. دختر آن حضرت نيز پذيرفت. من با اين شرط به مدت سه روز گردنبند را به آن بانوي گرامي دادم.
اتفاقا علي عليه السلام گردنبند را در گردن دخترش ديده و شناخته بود و از وي مي پرسيد: اين گردنبند از كجا به دست تو رسيده است؟
او اظهار مي كند: از علي بن ابي رافع، خزينه دار شما به مدت سه روز امانت گرفته ام تا در روز عيد قربان خود را زينت دهم و سپس باز گردانم. علي ابن ابي رافع مي گويد:
- امير المؤمنين عليه السلام مرا نزد خود احضار كرد و من خدمت آن حضرت رفتم. چون چشمش به من افتاد فرمود:
- (اتخون المسلمين يابن ابي رافع؟)
(اي پسر ابي رافع! آيا به مسلمانان خيانت مي كني؟!)
گفتم: پناه مي برم به خدا از اينكه به مسلمانان خيانت كنم.
حضرت فرمود: پس چگونه گردنبندي را كه در بيت المال مسلمانان بود بدون اجازه من و مسلمانان به دخترم دادي؟
عرض كردم: اي امير المؤمنين! او دختر شماست و از من خواست كه گردنبند را به صورت عاريه كه بازگردانده شود به او دهم تا در عيد با آن خود بيارايد. من نيز آن را به عنوان عاريه به مدت سه روز به ايشان دادم و ضمانت آن را به عهده گرفتي كه صحيح و سالم به جاي اصلي خود باز گردانم. حضرت علي عليه السلام فرمود:
- همين امروز بايد آن را پس گرفته و به جاي خود بگذاري و اگر بعد از اين چنين كاري از تو ديده شود كيفر سختي خواهي ديد.
سپس فرمود: اگر دختر من اين گردنبند را به عاريه مضمونه نمي گرفت نخستين زن هاشميه اي بود كه دست او را به عنوان دزد مي بريدم. اين سخن به گوش دختر آن حضرت رسيد به نزد پدر آمده و گفت:
- يا امير المؤمنين! من دختر شما و پاره تن شما هستم. چه كسي از من شايسته تر به استفاده از اين گردنبند بود؟
حضرت فرمود: دخترم! انسان نبايد به واسطه خواسته هاي نفس و خواهشهاي دل، پاي از دايره حق بيرون بگذارد. آيا همه زنان مهاجر كه با تو يكسانند، در اين عيد به مانند چنين گردنبند خود را زينت داده اند تا تو هم خواسته باشي در رديف آنها قرار گرفته و از ايشان كمتر نباشي؟

مادرم همیشه از من می‌پرسید: «مهمترین عضو بدنت چیست؟»
طی سال‌های متمادی، با توجه به دیدگاه و شناختی که از دنیای پیرامونم کسب می‌کردم، پاسخی را حدس می‌زدم و با خودم فکر می‌کردم که باید پاسخ صحیح باشد. وقتی کوچکتر بودم، با خودم فکر کردم که صدا و اصوات برای ما انسان‌ها بسیار اهمیت دارند، بنابراین در پاسخ سوال مادرم می‌گفتم: «مادر، گوش‌هایم.»
او گفت: «نه، خیلی از مردم ناشنوا هستند. اما تو در این مورد باز هم فکر کن، چون من باز هم از تو سوال خواهم کرد.»
چندین سال سپری شد تا او بار دیگر سوالش را تکرار کند. من که بارها در این مورد فکر کرده بودم، به نظر خودم، پاسخ صحیح را در ذهن داشتم. برای همین، در پاسخش گفتم: «مادر، قدرت بینایی برای هر انسانی بسیار اهمیت دارد. پس فکر می‌کنم چشم‌ها مهمترین عضو بدن هستند.»
او نگاهی به من انداخت و گفت: «تو خیلی چیزها یاد گرفته‌ای، اما پاسخ صحیح این نیست، چرا که خیلی از آدم‌ها نابینا هستند.»
من که مات و مبهوت مانده بودم، برای یافتن پاسخ صحیح به تکاپو افتادم. چند سال دیگر هم سپری شد. مادرم بارها و بارها این سوال را تکرار کرد و هر بار پس از شنیدن جوابم می‌گفت: «نه، این نیست. اما تو با گذشت هر سال عاقل تر می‌شوی، پسرم.»
سال قبل پدر بزرگم از دنیا رفت. همه غمگین و دل‌شکسته شدند. همه در غم از دست رفتنش گریستند، حتی پدرم گریه می‌کرد. من آن روز به خصوص را به یاد می‌آورم که برای دومین بار در زندگی‌ام، گریه پدرم را دیدم. وقتی نوبت آخرین وداع با پدر بزرگ رسید، مادرم نگاهی به من انداخت و پرسید: «عزیزم، آیا تا به حال دریافته‌ای که مهمترین عضو بدن چیست؟»
از طرح سوالی، آن هم در چنان لحظاتی، بهت زده شدم. همیشه با خودم فکر می‌کردم که این، یک بازی بین ما است. او سردرگمی را در چهره‌ام تشخیص داد و گفت: «این سوال خیلی مهم است. پاسخ آن به تو نشان می‌دهد که آیا یک زندگی واقعی داشته‌ای یا نه. برای هر عضوی که قبلاً در پاسخ من گفتی، جواب دادم که غلط است و برایشان یک نمونه هم به عنوان دلیل آوردم. اما امروز، روزی است که لازم است این درس زندگی را بیاموزی.»
او نگاهی به من انداخت که تنها از عهده یک مادر بر می‌آید. من نیز به چشمان پر از اشکش چشم دوخته بودم. او گفت: «عزیزم، مهمترین عضو بدنت، شانه‌هایت هستند.»
پرسیدم: «به خاطر اینکه سرم را نگه می‌دارند؟»
جواب داد: «نه، از این جهت که تو می‌توانی سر یک دوست یا یک عزیز را، در حالی که او گریه می‌کند، روی آن نگه داری. عزیزم، گاهی اوقات در زندگی همه ما انسان‌ها، لحظاتی فرا می‌رسد که به شانه‌ای برای گریستن نیاز پیدا می‌کنیم. من دعا می‌کنم که تو به حد کافی عشق و دوستانی داشته باشی، که در وقت لازم، سرت را روی شانه‌هایشان بگذاری و گریه کنی.»
از آن به بعد، دانستم که مهمترین عضو بدن انسان، یک عضو خودخواه نیست. بلکه عضو دلسوزی برای خالی شدن دردهای دیگران بر روی خودش است.
مردم گفته هایت را فراموش خواهند کرد، مردم اعمالت را فراموش خواهند کرد، اما آنها هرگز احساسی را که به واسطه تو به آن دست یافته‌اند، از یاد نخواهند برد، خوب یا بد.

تجربه، مطلقاً به کار عاشق نمی آید.
کسی که تجربه دارد قبل از هر چیز می داند که نباید عاشق بشود.
تجربه، عشق را باطل می کند.
بنابراین، تجربه،
کل زندگی را باطل می کند.
عشق، چیزیست یگانه و یکباره،اما تجربه یعنی تکرار،
یعنی بیش از یک بار.
عاشق شدن،
شرط اولش بی تجربگی است…

میخواهم از کسی بنویسم که حسابی دلم هوایش را کرده،
از کسی که زندگی بدون او یعنی تباهی و پوچی…
از خدایی که فراموشیش کار هر روزمان شده، خدایی که با تمام نشانه های زیبای وجودیش خیلی غریبانه در دل ها نشسته است. آنقدر غریب که انسان ها خود را قادر به انجام هر کاری میدانند بی آنکه ذره ای به این فکر کنند، دست و عقل و تمام اعضای بدن را خدا در اختیارمان قرار داده است.
آری خدای من، خدای مهربان من، به خودت قسم من نیز گاهی سخت دلم می گیرد از اینکه چگونه به این دنیایی که تو آفریدی بد وابسته می شویم و دیگر هیچ چیزی جز خودمان ارزشی پیدا نمی کند!
آنقدر وابسته زیبایی هایش می شویم که تک زیبای عالم را به باد فراموشی می سپاریم.
خدایا خودت میدانی در سخت ترین لحظه هایم نیز از یادت غافل نبودم، حتی در لحظه های از دست دادن عزیزانم، چرا که میدانم مقصد تو هستی و همه چیز بسوی تو باز آید…
خدایا باز تو میدانی برای هیچ چیزی طمع نکردم و از داشته هایم گذشتم که همگان نیز بهره ببرند تا شادی ها را با هم شریک شویم…
اما !
بسیار تاسف خوردم از غرورهای بی جا، از درویی ها و دروغ ها و از دست کسانی که زندگی دیگران را به ازای خوشنودی خود سیاه و تباه می کنند تا به داشته های خود بیفزایند و افتخار کنند، بی آنکه بدانند همه مسافریم و هیچ چیزی جز خوبی ماندگار نیست…
خدایا نگذار شیطان درونمان یاد تو را از ما بگیرد که هیچ چیز تو نمی شود و خدایا از من نگیر شانه های پر محبتت را در این روزهایی که بغضم هوای شکستن دارد و چشمانم میل باریدن…

حاصلضرب توان در ادعا مقداری ثابت است ،

هرچه توان انسان کمتر باشد ادعای او بیشتر است

و هرچه توان انسان بیشتر شود ادعایش کمتر میگردد .

نویسنده : دکتر حسابی

بسیار دویدن ها
که فقط پاهایم را از من گرفت
در حالی که گویی ایستاده بودم ،
چه بسیار غصه ها
که فقط باعث سپیدی موهایم شد
در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود ،
دریافتم
کسی هست که اگر بخواهد “می شود”
و اگر نخواهند “نمی شود”
به همین سادگی …
کاش نه میدویدم و نه غصه می خوردم
فقط او را می خواندم و بس…

شايد مرا ديگر نشناسی
شايد مرا به ياد نياوری
اما من تو را خوب می شناسم
ما همسایه ی شما بودیم
و شما همسایه ی ما
و همه مان همسایه ی خدا
تو شلوغ بودی ، آرام و قرار نداشتی
آسمان را روی سرت می گذاشتی
شب تا صبح
از اين ستاره به آن ستاره می پريدی
و صبح كه می شد در آغوش نور به خواب می رفتي
اما هميشه خواب زمين را ميديدی دلت میخواست به دنیا بیایی
و همیشه این را به خدا می گفتی
و آنقدر گفتی و گفتی تا خدا به دنیایت آورد
من هم همین کار را کردم
بچه های دیگر هم
ما به دنیا آمدیم و همه چیز تمام شد
تو اسم مرا از یاد بردی و من اسم تو را
ما دیگر نه همسایه ی هم بودیم نه همسایه ی خدا
ما گم شدیم و خدا را گم کردیم
دوست ِ من همبازی ِ بهشتی ام !
” نمیدانی چقدر دلم برایت تنگ شده “
هنوز آخرین جمله ی خدا توی گوشم زنگ می زند
از قلب کوچک من تا تو یک راه مستقیم هست
اگر گم شدی از این راه بیا
بلند شو از دلت شروع کن
شاید دوباره همدیگر را پیدا کنیم

ای حجت زمانه!‏ دارم سؤالی از تو:
آیا توان که یک روز آن روی ماه دیدن؟

کی می‏شود ظهورت؟ تا فصل شادی آید
با دیدن رخ تو از غصه‏ها رهیدن

عمری است این امیدم: روزی تو را ببینم
بوسه زنم به پایت، وز تو دعاشنیدن

دشمن ره صفا را بر روی شیعه بسته
خم گشت قامت ما از پیش و پس خمیدن

خوش باد گر که ما را یک شب دهی اجازه
در زیر سایه‏ی تو یک لحظه آرمیدن!

گوید «بنیسی» زار با اشک و آه و ناله:
«از تو به یک اشاره، از ما به سر دویدن»