الهی ضعیفان را پناهی ؛ قاصدان را بر سر راهی ؛ مومنان را گواهی ؛ چه عزیز است آنکس که تو خواهی
الهی هر که ترا شناسد ؛ کار او باریک و هر که ترا نشناسد ؛ راه او تاریک
الهی توانائی ده که در راه نیفتیم و بینائی ده که در چاه نیفتیم
الهی بر عجز خود آگاهم و بر بیچارگی خود گواهم ؛ خواست خواست توست ؛ من چه خواهم .

امام صادق عليه السلام:كسى كه در صبح 4 بار بگويدالحمدلله رب العالمين بى ترديد شكر آن روز را بجا آورده است و كسى كه در شب آن را بگويد شكر آن شب را بجا آورده است .

سند : کتاب ثواب الاعمال و عقاب الاعمال شیخ صدوق رحمه الله علیه

این شعر تقدیم به تمام متولدین دهه های چهل و پنجاه و شصت که اکنون خودساخته ترین پدران و مادران این سرزمین هستند

من پُرم از خاطرات و قصه های کودکی
این که روباهی چگونه، می فریبد زاغکی

قصه ی افتادن دندان شیری از هُما
لاک پشت و تکه چوب و فکرهای اُردکی

قصه ی گاو حسن، دارا و سارا

روز بارانی، کتاب خیس کُبری طِفلکی

تیله بازی درحیاط و کوچه و فرشِ اتاق
بر سر کبریت و سکه، یا که درب تَشتکی

چای والفجر و، سماور نفتی کنجِ اتاق
مادرم هرگز نیاورد، استکان بی نعلبکی

سکه ها و پول هایم، ثروت آن دوره ام
جمع می شد اندک اندک، در درون قُلکی

داستان نوک طلا با مخمل و مادر بزرگ
در دهی زیبا که زخمی گشته، بچه لَک لَکی

هاچ زنبور عَسل، نِل در فراق مادرش
یاد دوران اوشین و نقطه های برفکی

هشت سال از دوره شیرین، اما تلخ ما
پر ز آژیر خطر، با حمله های موشکی

آرزوها کوچک اما، در نگاه ما بزرگ
آرزویم بوده من هم، جبهه باشم اندکی

تا کجاها می برد این خاطره، امشب مرا
کاش می رفتم به آن دوران خوبم، دزدکی

یاد آن دوره همیشه با من و در قلب من
من به یاد و خاطراتت زنده ام، ای کودکی

ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﺍﻥ ﺁﺳﯿﺐ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﻋﻘﯿﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ. ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯿﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺑﺮﺍﺯﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ. ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺕ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﻭ ﺭﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺳﺎﻟﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﻧﺪ; ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺳﺘﺮ ﺍﺳﺖ.

«ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻭﻟﺪﻩ ﮐﺘﺐ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﻟﻪ ﺣﺴﻨﻪ ﻭ ﻣﻦ ﻓﺮﺣﻪ، ﻓﺮﺣﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﯾﻮﻡ ﺍﻟﻘﯿﺎﻣﻪ.»

ﺁﻥ ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺴﻨﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﻋﻤﻠﺶ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪﻭ ﻫﺮﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺷﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.

ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺒﺐ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ. ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺍﺯﻣﺤﺒﺖ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﻗﺪﺭﺕ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ; ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﮑﻮﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ; ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺩﺭ ﻭﯼ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺍﻧﻬﺎﯼ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺣﺴﺎﺳﺘﺮ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ:

«ﮐﺎﻥ ﺍﻟﻨﺒﯽ(ﺹ)ﺍﺫﺍ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﺴﺢ ﻋﻠﯽ ﺭﻭﻭﺱ ﻭﻟﺪﻩ »

ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ(ﺹ)ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺩﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﻨﺪ، ﺩﺭ ﺑﻠﻮﻍ ﻭ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪﯼ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯿﻬﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ.

ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺎﻧﻪ، ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻭ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭﺁﺯﺍﺩﯼ ﻋﻤﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ.

ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﺿﻤﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺧﺎﻃﺮ، ﺍﻣﮑﺎﻥ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﺑﯿﺎﺑﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎﺳﺖ، ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

ﺭﺳﻮﻝ ﺍﮐﺮﻡ(ﺹ)ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﺍﮐﺜﺮﻭﺍ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻭﻻﺩﮐﻢ ﻓﺎﻥ ﻟﮑﻢ، ﻟﮑﻞ ﻗﺒﻠﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﺠﻨﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﮐﻞ ﺩﺭﺟﻪ ﺧﻤﺴﻪ ﻣﺎﻩ ﻋﺎﻡ.»

ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ; ﺯﯾﺮﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ.

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺣﺲ ﮐﺮﺩ ﭘﺪﺭ ﻭﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﮐﯿﻨﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯾﻬﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭﺟﺮﻡ ﻭ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ.

ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ)ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﻟﺮﺣﻢ ﺍﻟﺮﺟﻞ ﻟﺸﺪﻩ ﺣﺒﻪ ﻟﻮﻟﺪﻩ.»

ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ.

ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﻗﻬﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﻭ ﺍﺯﻣﺴﯿﺮ ﻋﺎﺩﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺳﺘﻮﺭﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻣﮑﺮﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﻓﺎﻋﯽ ﺩﺭ ﻭﯼ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﻠﺐ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩ.

ﮔﺎﻩ ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﻫﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ، ﺑﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﺑﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ; ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﻧﺎﺧﻦ ﻣﯽ ﺟﻮﺩ، ﺷﺴﺖ ﻣﯽ ﻣﮑﺪ، ﻓﺤﺶ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺯﺩﯼ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ.

ﺍﻃﻔﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺎ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻃﻔﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺤﺮﻭﻣﻨﺪ ﯾﺎﮐﻤﺮﻭ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﯾﺎ ﺟﺴﻮﺭ. ﺭﺳﻮﻝ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺍﺳﻼﻡ(ﺹ)ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ:

ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺪﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮﻋﻄﻮﻓﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺷﺎﺩﺵ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ، ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ.

ﮐﺎﺭﻝ ﺭﺍ ﺟﺮﺯ، ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺱ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ، ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯﺗﺎﮐﯿﺪ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ: ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺜﺒﺖ ﺭﺍ ﺍﺭﺿﺎﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻄﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎﺩﺭﺗﻮﺟﻪ ﻣﺜﺒﺖ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻧﺪﻫﺪ، ﮔﺮﺍﯾﺶ ﻓﻄﺮﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﻭﺭﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺪ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺜﺒﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻨﺪ.

ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﺫﻫﻨﯽ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺤﺒﺖ ﻭﺗﻮﺟﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎﺳﺖ. ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻨﯿﻦ ﻧﻮﺯﺍﺩﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ. ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺎ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﻣﯿﺰ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﻭﻗﺖ ﺻﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ.

ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻟﺬﺗﻬﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺷﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻭ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ.

ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻭ ﺍﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺭﺱ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺘﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺧﻮﺏ ﺁﻧﻬﺎﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻟﺰﻭﻣﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﯾﻢ; ﻭﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺘﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻗﺎﺋﻠﯿﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ.

ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﺒﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻭ ﺿﺎﺑﻄﻪ ﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺑﺰﺍﺭﮐﻨﺘﺮﻝ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻪ ﻭﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﺪﻡ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭﯾﻎ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻭﻣﺤﺒﺖ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺪﻡ ﺍﺑﺮﺍﺯﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻭﺷﯽ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ; ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺗﮑﺎﻣﻞ ﺣﺲ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺣﺲ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﻭﯼ ﻧﯿﺰ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.

  ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻻﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﺳﺎﺯﯾﻢ ﯾﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﯿﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺩﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻗﺎﯾﻠﯿﻢ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺯﯾﺮﺑﻨﺎﯼ ﻣﺤﮑﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﺑﺮﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.

منبع: نرم افزار اسلام و تربیت کودک

ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

* ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﯾﮏ ﻧﯿﺎﺯ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻃﺒﻌﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻮﺩﮎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ.

* ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻮﻥ ﯾﮏ ﻧﯿﺎﺯ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺭﻭﺡ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﮔﺮﻡ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺩﻟﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﻧﺸﺎﻁ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﻭ ﺩﻟﮕﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮﺁﺷﻮﺏ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺑﯽ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ، ﺗﺎ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ. ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺤﺒﺖ ﺻﻔﺎﺕ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺁﻥ، ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺘﻌﺎﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

* ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻢ؛ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ، ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﻔﺲ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﻔﺲ ﻧﯿﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺟﺴﻢ ﻭ ﺟﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺷﺒﺎﻉ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺳﺖ، ﺭﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ.

* ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ؛ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﮔﺮﻡ ﻣﺤﺒﺖ، ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ، ﺧﻮﺵ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺧﯿﺮﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ، ﭼﻮﻥ ﻃﻌﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﭼﺸﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﯾﺜﺎﺭ ﮐﻨﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺩ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺎﺷﺮﯾﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯼ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.

* ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺣﺐ ﺫﺍﺕ ﺩﺍﺭﺩ، ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ، ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.

ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻗﺪﺭﺷﻨﺎﺱ ﻭ ﺧﯿﺮﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺻﺤﯿﺢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

* ﻣﺼﻮﻧﯿﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ؛ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ، ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻼﺀ ﺑﻪ ﻋﻘﺪﻩ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻣﺼﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺮﻋﮑﺲ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺑﻮﺩﻩ، ﯾﺎ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺷﺒﺎﻉ ﻧﺸﺪﻩ، ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺤﺮﻭﻣﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻋﻘﺪﻩ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﻓﺴﺎﺩﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﮐﺜﺮ ﺗﻨﺪﺧﻮﯾﯽ ﻫﺎ، ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎ، ﻟﺠﺒﺎﺯﯾﻬﺎ، ﺯﻭﺭﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎ، ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ ﻫﺎ، ﺍﻋﺘﯿﺎﺩﻫﺎ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻫﺎ، ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﻫﺎ، ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﻫﺎ، ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﻣﻌﻠﻮﻝ ﻋﻘﺪﻩ ﺣﻘﺎﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻣﺤﺮﻭﻣﯿﺖ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﺪﻩ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺯﺩﯼ ﯾﺎ ﻗﺘﻞ ﻧﻔﺲ ﯾﺎ ﻃﻐﯿﺎﻥ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﯿﺮﺩ. ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﺑﺪ.

ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﯾﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻢ ﻣﻬﺮﯼ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

* ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

* ﻣﺤﺒﺖ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺷﻮﺩ.

* ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﯽ، ﺭﻭﺍﻧﯽ، ﻗﺪﺭﺷﻨﺎﺳﯽ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻭ

ﻣﺼﻮﻧﯿﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ(ﺹ) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮﺩ: «ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﻨﺞ ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ:

ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﯾﺪﻩ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﮐﻠﯿﺪ ﺟﻨﺖ ﺍﺳﺖ؛

ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﮎ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ (ﻣﺘﮑﺒﺮ ﻭ ﭘﺮﻧﺨﻮﺕ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ)؛

ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺯﻭﺩ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ؛

ﺁﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﭼﻮﻥ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛

ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ.»

* ﺩﮐﺘﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﻋﻼﻗﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺯﯾﺎﺩﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﺜﻼً ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ، ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺟﺪﯾﺪﺍﻟﻌﻬﺪ ﻭ ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺪﺃ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

* ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻥ ﺷﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺍﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻥ ﺍﻣﺮﯼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻭ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻌﯿﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﻭ ﺭﺷﺪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.

ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺳﻦ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺣﺠﻢ ﮐﺎﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﻭﻗﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺳﭙﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ، ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﯿﺰ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﻌﻪ ﺻﺪﺭ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ.

* ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮﯼ، ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺍﻣﻨﯿﺖ، ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

دین و محبت 2

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ (ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ) ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻭ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺯﺷﻬﺎ، ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻨﻬﺎ، ﺗﺒﺴﻤﻬﺎ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﻣﯿﺰ

ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺷﻮﺩ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﮑﻨﻨﺪ، ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺍﺛﺮ ﻣﻨﻔﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻋﯿﻨﯿﺎﺕ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻭ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﻌﻨﯽ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.»

ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ، ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ.

ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ(ﺹ) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﻫﺮﮔﺎﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.»

ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﺳﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺳﺆﺍﻝ ﮐﺮﺩ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: «ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ، ﺯﯾﺮﺍ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﮔﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.»

ﻭ ﻧﯿﺰ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: «ﺧﺪﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.»

ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﮐﺎﻇﻢ(ﻉ) ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﺯﻧﺪ [ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺍﻟﺮﺿﺎ [ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻣﮑﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﭘﺪﺭﻡ ﻓﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ. ﭼﻪ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺷﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﺍﯼ ﻭ ﭼﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﻓﻀﻞ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺖ.

ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﻣﻬﺮ ﻭ ﻋﻄﻮﻓﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﮐﺮﻡ(ﺹ) ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺭﺳﻮﻝ ﺍﮐﺮﻡ(ﺹ) ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﯼ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻌﻀﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺮﺕ ﺁﻣﯿﺰ ﺑﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.

ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺣﺴﻦ(ﻉ)

ﻭ ﺣﺴﯿﻦ(ﻉ) ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ، ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ، ﻧﺮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:

«ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﺮﮐﺐ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﺮﮐﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ.»

ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﺪ، ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﺣﯿﺎﻧﺎ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺩﺭﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﮑﻨﯿﺪ ﻭ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺩﺭﺍﺭﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ، ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻃﻔﻞ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ، ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺷﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻣﺎﻡ

ﺧﻤﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﻣﺠﺴﻢ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺍﺳﻼﻡ(ﺹ) ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺭﺷﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﯾﺪﻧﺪ.

ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺧﺎﻧﻢ ﺯﻫﺮﺍ ﺍﺷﺮﺍﻗﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ: ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩﻡ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ، ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻮﯼ ﺣﯿﺎﻁ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ. ﺗﺎ ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩﻡ، ﮔﻔﺘﻨﺪ:

«ﺑﭽﻪ ﺍﺕ ﮐﻮ؟» ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ. ﺍﺫﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.» ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﯿﺎﯾﯽ، ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﯽ.

ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺭﻭﺡ ﻇﺮﯾﻒ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ: ﺁﻗﺎ! ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟ ﭼﻮﻥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟

ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﻪ، ﻣﻦ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ، ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ! ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺩﺳﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺣﻮﺍﺳﻢ ﭘﯿﺶ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ.

ﻋﯿﺴﯽ ﺟﻌﻔﺮﯼ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:

ﺁﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﻓﻈﺎﻥ، ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ، ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﮔﻔﺖ:

ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺍﻣﺎﻡ. ﺳﭙﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﭘﯿﺶ ﺍﻣﺎﻡ. ﻭﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:

ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻨﺸﺎﻥ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ.

ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺑﺨﻮﺭﺩ. ﻣﺎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﯾﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻪ، ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﻧﺎﻫﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ.

ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ، ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﯾﻢ. ﺍﻣﺎﻡ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺪﯾﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﻟﻔﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ. ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﻫﻤﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺷﻠﻮﻍ ﻧﮑﻨﯽ. ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺷﺪﻡ ﻭ ﭘﺴﺮﻡ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﺷﺪ. ﺩﯾﺪﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻧﮑﻨﯽ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟»

ﺍﻣﺎﻡ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: «ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ …» ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﺪﻡ. ﺩﯾﺪﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﭼﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ.

ﺩﮐﺘﺮ ﻓﺮﯾﺪﻩ ﻣﺼﻄﻔﻮﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ:

ﺍﻣﺎﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ:

«ﺩﺭ ﻧﺠﻒ ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻗﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ.»

منبع: نرم افزار اسلام و تربیت کودک

ﺩﯾﻦ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ

ﻧﯿﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﻭ، ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻨﯿﻦ ﺍﻭﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺭ ﺳﻨﯿﻦ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﯿﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺵ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﻣﺤﺒﺖ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﺳﺖ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺎﯼ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺭﯾﺰﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺩﺭ ﺳﻨﯿﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﮊﺍﻥ ﭘﯿﺎﮊﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺭﯾﺰﯼ ﺫﻫﻨﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﯾﺎ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻭﯼ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻧﻮﻉ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻮﺩ ﺗﺤﻮﻝ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻻﺧﺺ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻧﺸﻮﺩ، ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯼ ﻫﺎﺋﯽ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻟﺬﺍ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﺳﻼﻡ(ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: «ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺑﺎﻭﮔﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺪ».

ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺳﻨﯿﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﺑﺎﻻﺧﺺ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺍﺳﺖ. ﻋﻠﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﯾﺰﯼ، ﮐﻼﺱ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﺘﺮﺑﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﮐﻼﺱ ﯾﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺁﻣﻮﺯﺷﮕﺎﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﺱ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﻣﻨﺰﻝ ﯾﺎ ﻣﺘﺮﺑﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺁﻣﻮﺯﺷﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﯾﺎ ﻻﺍﻗﻞ ﺍﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺜﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﯽ ﺍﺷﺘﻬﺎﯾﯽ، ﮐﻢ ﺗﺤﺮﮐﯽ ﻭ… ﯾﺎ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺗﻮﻗﻌﯽ، ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ، ﺯﻭﺩﺭﻧﺠﯽ. ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻃﻠﺒﯽ، ﺧﯿﺎﻝ ﺑﺎﻓﯽ ﻭ… ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.

ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺭ ﻣﮑﺘﺐ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺍﺳﻼﻡ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ «ﺍﻗﺮﻉ ﺑﻦ ﺟﺎﺑﺲ» ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﺩﯾﺪﻡ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ(ﻉ) ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﺪ، ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﺩﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺭﻡ، ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﻮﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺭﺣﻢ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ».

ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺩﯾﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. «ﺍﻟﺪﯾﻦ ﻫﻮ ﺍﻟﺤﺐ ﻭﺍﻟﺤﺐ ﻫﻮ ﺍﻟﺪﯾﻦ» ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺳﺘﻔﻬﺎﻡ ﮐﻪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺍﺳﺖ، ﺑﯿﺎﻥ ﺷﺪﻩ . «ﻫﻞ ﺍﻟﺪﯾﻦ ﺍﻻ ﺍﻟﺤﺐ؟ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﯾﻘﻮﻝ: ﺍﻥ ﮐﻨﺘﻢ ﺗﺤﺒﻮﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻓﺎﺗﺒﻌﻮﻧﯽ ﯾﺤﺒﺒﮑﻢ ﺍﻟﻠﻪ».

ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻗﻠﺒﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺍﻣﺮﯼ ﻻﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﻻﺧﺺ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻼﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﺮﺩ، ﺯﯾﺮﺍ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﻄﻠﻊ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺿﻤﯿﻤﻪ ﺷﺪﻥ ﺟﻨﺒﻪ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺁﻥ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺤﮑﯿﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻗﻠﺒﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ، ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﮕﻪ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﯿﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻮﺩﺕ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﮑﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.

ﻣﺮﺣﻮﻡ ﮐﻠﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﻔﯿﺲ «ﺍﺻﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ» ﺑﺎﺑﯽ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﺑﺎﺏ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻟﺮﺟﻞ ﺍﺧﺎﻩ ﺑﺤﺒﻪ» ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺏ ﺍﺣﺎﺩﯾﺚ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﻠﻨﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺪﯾﺜﯽ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﻧﻘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: «ﺍﺫﺍ ﺣﺒﺒﺖ ﺭﺟﻼ ﻓﺎﺧﺒﺮﻩ ﺑﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻪ ﺍﺛﺒﺖ ﻟﻠﻤﻮﺩﻩ ﺑﯿﻨﮑﻤﺎ».

ﻗﺮﺁﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﺳﯽ(ﻉ) ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻡ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﺳﯽ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﻭﺍﻟﻘﯿﺖ ﻋﻠﯿﮏ ﻣﺤﺒﻪ ﻣﻨّﯽ ﻭ ﻟﺘﺼﻨﻊ ﻋﻠﯽ ﻋﯿﻨﯽ»ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﻬﺮ ﻓﺮﻋﻮﻧﯿﺎﻥ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ﺗﻮ ﻧﺸﻮﺩ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺍﮊﻩ (ﺍﻟﻘﯿﺖ) ﻣﺘﮑﻠﻢ ﻭﺣﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ، ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ، ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ، ﺍﺋﻤﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫﯿﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺯﺍﯾﺪ ﺍﻟﻮﺻﻒ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﻭ ﺍﺋﻤﻪ(ﻉ) ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺣﻖ ﻃﻠﺐ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﻧﯿﺰ ﺗﺼﺮﯾﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺗﺮﺱ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺤﺐ ﺍﻓﻀﻞ ﻣﻦ ﺍﻟﺨﻮﻑ

ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ

ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ (ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮﺩ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ) ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮﺩ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﻘﺸﯽ ﻣﺆﺛﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﮐﻮﺩﮎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ، ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﯾﮏ ﺍﻣﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ، ﮐﻤﺘﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﯼ ﺭﺷﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭﺟﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻃﯽ

  ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﯼ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﯼ ﺍﻧﺪ.

 ادامه دارد…

منبع: نرم افزار اسلام و تربیت کودک

پيامبر اکرم صلّي‌الله‌عليه‌وآله فرمودند:

✏️ مَنْ تَرَكَ ثَلاثَ جُمُعاتٍ مِنْ غَيْرِ عُذْرٍ كُتِبَ مِنَ الْمُنافِقينَ؛

  هر كسى سه نماز جمعه ـ پى در پى ـ را بدون عذر ترک نمايد در رديف منافقين ثبت خواهد شد.

  كنزالعمال، ج۷، ص۷۲۹، حديث۲۱۱۳۵