ماشینی که بدون سوخت حرکت کرد(کرامتی از مرحوم حضرت آیت الله نجابت شیرازی ره)

حضرت آیت الله شیخ عبدالقائم شوشتری حفظه الله فرمودند:

روزی مرحوم حضرت آیت الله نجابت شیرازی_رضوان الله علیه_ با یک خودرو به همراه اصحاب خاص خودشان حرکت می کنند که به اصفهان بروند.

در بین راه،ماشین سوخت تمام می کند و می مانند،تمام مسافرین زبان به سرزنش راننده باز می کنند و از این واقعه ناراحت می شوند.

مرحوم حضرت آیت الله نجابت شیرازی_علیه الرحمه_ به افراد می فرمایند:

ناراحت نباشید،الان می گویم برود! بعضی از شاگردان که مبتدی بودند تعجب می کنند که چگونه ماشین بدون سوخت حرکت می کند؟

ایشان می فرمایند:بنشینید تا حرکت کند…

سپس به ماشین می فرماید:برو

ماشین بدون سوخت تا مقصد حرکت می کند و همه از این کار آن مرحوم هیجان زده می شوند.

مولف گوید:
در حدیث قدسی وارد شده : عبدی اطعنی حتی اجعلک مثلی،انا اقول لشی کن فیکون و انت تقول لشی کن فیکون
(ای بنده من! مرا اطاعت کن تا تو را همانند خود گردانم،من وقتی به چیزی می گویم باش می شود،تو نیز به گونه ای می شوی که اگر به چیزی گفتی باش ،می شود)

منبع:کرامات معنوی ص 53 و 54
نویسنده:استاد موسوی مطلق
#کرامات

السلام علیک یا صاحب الزمان
با تو سكوت، غرق معمّا نمي شود
مي خواستم ببينمت، امّا نمي شود
اينجا ميانِ مردم نامردِ شهر ما
يك مرد هم براي تو پيدا نمي شود

داريم ادّعا كه گل نرگس علي
با اين همه حبيب كه تنها نمي شود
امّا ميانِ ذكرِ قنوت و گهِ دعا
يك دست هم براي تو بالا نمي شود

در بين لحظه ها و مكان ها و يادها
جايي براي بودنتان وا نمي شود
اينجا تمام بود و شد و هست هايمان
نابود و نيست شد همگي با نمي شود

اين است حرفِ آخر اين قوم بی وفا
وقتي دگر بيا كه حالا نمي شود

استادی با شاگرد خود از میان جنگلی می گذشت. استاد به شاگرد جوان دستور داد نهال نورسته و تازه بار امده ای را از میان زمین برکند.

جوان دست انداخت و براحتی ان رااز ریشه خارج کرد.پس از چندقدمی که گذشتند٬ به درخت بزرگی رسیدند که شاخه های فراوان داشت .استاد گفت:این درخت راهم از جای بر کن.

جوان هرچه کوشید ٬نتوانست.استاد گفت:

بدان که تخم زشتی ها مثل کینه ٬حسدو هرگناه دیگر هنگامی که در دل اثر گذاشت٬ مانند ان نهال نورسته است ٬ که براحتی می توانی ریشه ان رادر خود برکنی٬ولی اگر ان را واگذاری٬بزرگ و محکم شودو همچون ان درخت در اعماق جانت ریشه زند.پس هرگز نمی توانی انرا برکنی و ازخود دور سازی.

رضا (عليه السلام) مى ‏فرمايد:

 خرد مرد مسلمان كامل نيست مگر اينكه ده خصلت در او باشد:

 1-  از او اميد خیر رود.

2-  مردم از شرّش ايمن باشند.

3-  خير اندك را از ديگران زياد شمارد.

4-  خير بسيار را از سوى خود اندك شمارد.

5-  از حاجت هايى كه از او مى‏ طلبند به ستوه نيايد.

6-  در طول عمرش از طلب دانش دلتنگ نشود.

7-  تهيدستى در راه خدا نزد او خوشتر از توانگرى باشد.

8-  خوارى در راه خدا را از عزّت همراه با دشمن او دوست ‏تر دارد.

9-  گمنامى براى او دل‏ انگيزتر از نامدارى باشد.

 سپس امام عليه السّلام فرمود: دهم، ودهمى چيست؟

  عرض كردند: چيست؟

 فرمود:

بنده حقيقت ايمان را به كمال نيابد مگر آنكه در او سه خصلت باشد:

1- درست ‏فهمى در دين

2- اندازه ‏اى در زندگانى

3-  شكيبايى بر بلاها.

 تحف العقول، ص 446

12- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯿﺪ

ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ﺑﺎﺯﯼ ﻓﻘﻂ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﻔﻨﻦ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ، ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻏﺬﺍ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺻﺤﯿﺢ، ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻩ، ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﺸﺎﯾﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺩﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﺑﺎﺯﯼ ﻧﺸﺎﻁ ﺁﻭﺭ ﻭ ﭘﺮﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﻭﯾﺪﻥِ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﯼ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﺁﻣﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺪﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺣﯿﺚ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

13- ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﻫﻤﺒﺎﺯﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻻﻥ ﺷﺎﻥ ﺳﭙﺮﯼ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﻁ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ، ﺣﺲ ﺗﻤﻠﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ

ﻣﯽ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮﺍﻥ ﺳﺮ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻥ، ﻣﺮﺍﮐﺰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺤﻠﯽ، ﺁﻣﻮﺯﺷﮕﺎﻫﻬﺎ ﯾﺎ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺨﺶ ﻣﺤﻠﯽ ﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.

14- ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻤﺒﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ

ﺑﻪ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺕ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﭽﻪ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﯾﺪ! ﺑﺎﺯﯼ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭﯼ ﯾﺎ ﺭﻧﮓ ﺁﻣﯿﺰﯼ ﺑﺎ ﻭﯼ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻐﺘﻨﻤﯽ ﺑﺮﺍﯾﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻥ ﺍﯾﺪﻩ ﻫﺎ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﮐﻨﯿﺪ.

ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻔﻨﻦ، ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﯿﺪ

ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮔﺸﺘﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻼﺵ، ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ «ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﯼ؟»، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ: «ﺧﻮﺷﺖ ﺁﻣﺪ؟».

ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﻣﺎ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﯽ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﯾﻦ ﻧﮕﺮﺵ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﻓﺮﺍﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻧﻮﻣﯿﺪﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﯾﺄﺱ ﺁﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺴﺌﻠﻪ ﭘﺮﺍﻫﻤﯿﺖ ﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺟﺴﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

15- ﺑﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﮐﺮﺩ

ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺑﭽﻪ» ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻨﻤﺎﯾﯿﺪ. ﺩﺭ ﮔﺰﯾﻨﺶِ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮﯼ ﮐﻨﯿﺪ. ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ، ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

16- ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﯾﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽﺑﺎﺷﺪ

ﺁﻏﺎﺯ ﺗﺤﺼﯿﻞ، ﺭﺧﺪﺍﺩ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. «ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺎﺯﯼ» ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﯿﻮﻩ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺬﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺷﺎﻥ ﺑﯿﻔﮑﻨﻨﺪ.

ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﭘﯿﺶ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﯽِ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥِ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺟﺪﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ، ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺯﺩ. ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺲِ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺑﺮﺁﻣﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﻧﺪ.

17- ﺭﻫﻨﻤﻮﺩ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﻧﻈﻢ ﻭ ﺍﻧﻀﺒﺎﻁ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﺪ

ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻭ ﮐﺴﺐ ﺗﺪﺭﯾﺠﯽ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎﯼ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻭﺍﺣﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﺍﻧﻀﺒﺎﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ.

18- ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﻧﻈﻢ ﻭﺍﻧﻀﺒﺎﻁ

ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮﻗﻌﺎﺕ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﺧﻮﯾﺶ، ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ.

ﺭﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ.

ادامه دارد….

منبع: نرم افزار اسلام و تربیت کودک

 6. ﻭﺭﺯﺵ ﻭ ﻧﻘﺶ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺁﻥ

ﻭﺭﺯﺵ، ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺟﺴﻤﯽ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺩﺍﺭﺩ.

ﮐﻮﻩ ﻧﻮﺭﺩﯼ، ﺷﻨﺎ، ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺗﯿﺮﺍﻧﺪﺍﺯﯼ، ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﺍﺯ ﻭﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﻣﻔﯿﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﻧﻘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ: «ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺎﻃﻤﻪ(ﺱ) ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ.

ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ(ﻉ) ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ(ﺱ) ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ(ﺹ) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﯿﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﯿﺮ! ﻓﺎﻃﻤﻪ(ﺱ) ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﯾﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ(ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺣﺴﯿﻦ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﯾﺎ ﺣﺴﯿﻦ، ﺑﺮ ﺣﺴﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﯿﺮ.»

ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻨﯽ ﻣﺎ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺭﺯﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﯽ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪﯼ ﺑﺪﻧﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺩﯾﻨﯽ، ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺛﻤﺮﺑﺨﺶ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﺟﺴﻤﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﯿﺎﯾﺪ، ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ. ﺗﻼﺵ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻔﯿﺪ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺁﻣﯿﺰ، ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺳﻮﯼ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻣﻔﯿﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺯﻭﺭﮔﻮ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻭﺭﺯﺵ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻭﺭﺯﺵ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﯽ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻫﺪﻑ ﺩﺭﺁﯾﺪ، ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻘﺼﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭﺭﺯﺵ ﻭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺭﻗﯿﺐ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﭘﺲ ﻭﺭﺯﺵ ﺑﻬﺮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﻭ ﺳﻮﯾﻪ ﺩﺍﺭﺩ: ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺗﻼﺵ، ﺧﻼﻗﯿﺖ ﻭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻣﻘﺪﺱ ﺳﻮﻕ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻗﯿﺐ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺷﺨﺼﯿﺘﺶ ﻣﺘﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻮﺭﯾﺎﯼ ﻭﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﯿﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﻣﻠﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﺎﺯﺍﻥ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﺩﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ، ﺍﻓﮑﺎﺭﺵ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻫﺎﯼ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﻭﺭﯼ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﻭﺭﺯﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ، ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻭ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺎﺩﺍﺑﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﺭﺯﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻏﻠﺐ ﺩﭼﺎﺭ ﺳﺴﺘﯽ، ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻧﺮﻣﺶ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺷﺎﺩﺍﺑﯽ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﺟﺴﻤﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﯾﺎﺑﻨﺪ.

ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: «ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻭ ﮐﺴﺎﻟﺖ، ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻼﺵ ﺍﺳﺖ.»

ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﻭ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ، ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻭﻫﯽ، ﺩﻭﺳﺘﯽ، ﺭﻗﺎﺑﺖ، ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ، ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺑﺮﻭﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﻈﻢ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭﺭﺯﺵ، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﺛﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺭﺯﺵ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻓﮑﺮﯼ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ، ﺩﺭﮎ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﻗﯿﺐ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺧﺮﺩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﺭﺷﺪ ﮐﻨﺪ. ﻃﺒﻊ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻔﯿﺪ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ:

«ﻭﺭﺯﺵ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻗﻮﺍﯼ ﻓﮑﺮﯼ ﻭ ﻧﻈﻢ ﺭﻭﺣﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﮔﺮﺩﺩ، ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﺗﮑﻮﯾﻦ ﺍﺧﻼﻕ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﻨﺶ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺲ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺿﻤﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭﺳﯽ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﺛﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺿﻤﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ، ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ.»

ﺩﺭ ﻭﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ ﻭ ﺯﻭﺭﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ، ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺧﺎﺻﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭﺍﻥ ﺿﻤﻦ ﺣﺮﮐﺎﺕ، ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻭ ﻣﺪﺡ ﻣﻮﻻ ﻋﻠﯽ(ﻉ) ﻭ … ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻓﻀﺎﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﻭﺭﺯﺷﮕﺎﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ. ﺩﺭ ﻭﺭﺯﺵ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺁﺛﺎﺭ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺟﻬﺖ ﻭﺭﺯﺵ ﻏﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺳﯿﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮﯼ، ﻣﺎﺟﺮﺍﺟﻮﯾﯽ، ﺳﻮﺩﻃﻠﺒﯽ، ﻏﺮﻭﺭ ﮐﺎﺫﺏ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺤﻮﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﺭﺯﺵ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺗﻌﺪﯾﻞ ﺭﻭﺣﯿﺎﺕ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﭼﺎﺭ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺗﺪﺭﯾﺲ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ، ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺳﺎﻧﺎﺕ ﻓﮑﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﺯ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻟﺬﺕ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻓﻀﻠﯿﺖ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﻭ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪﺷﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﻘﻮّﯼ، ﭘﻮﺷﺎﮎ ﮔﺮﻡ، ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺮﺩﯼ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺩﻫﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺿﺮﻭﺭﯾﺎﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻭﯼ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ، ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻩ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺭﺷﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﻭﺍﻧﮕﻬﯽ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﺁﻣﯿﺰ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻧﮕﺮﺵ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺳﺎﻟﻤﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ.

7- ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﯾﺪ

ﻋﺸﻖ، ﺍﯾﻤﻨﯽ ﻭ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺟﺎﯼ ﮔﯿﺮﻧﺪ. ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ.

ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻬﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮﺩ. ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖِ ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ.

 ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﻫﯿﺪ

8- ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﯿﺪ ﮐﻨﯿﺪ

ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﮔﯿﺮﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ، ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﮋﻭﻫﯿﺪﻥ ﻭ ﮐﺴﺐ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺤﯿﻂِ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻧﯽ ﺷﺎﻥ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﯾﺎﺑﺪ. ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﮐﺎﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻄﺮﯼ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ، ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻫﯿﺪ. ﺩﺭ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﻓﻌﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﺎﻭﺭﯼ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺛﺮ ﺩﺍﺭﺩ.

9- ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺑﺪﺍﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺍﯾﺎﻧﻪ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎﺯﺩ. ﯾﺎﺭﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ.

10- ﺭﻭﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ

ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺴﺎﺯﯾﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ. ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﺑﯽ ﻋﯿﺐ ﻭ ﻧﻘﺺ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻟﮕﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.

11- ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻃﻌﻦ ﺁﻣﯿﺰ ﻭ ﻧﯿﺸﺪﺍﺭ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰﯾﺪ

ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ، ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺁﺯﻣﻮﻧﯽ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺷﻮﺩ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻭ (ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﯾﺎ ﺩﺧﺘﺮ) ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﺧﺪﺍﺩﯼ ﺩﺭﯾﺎﺑﯿﺪ. ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﺩﻟﮕﺮﻣﯽ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻗﻠﺐ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻫﯿﺪ.

ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻨﺪﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻫﻢ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﻧﺪ. ﺁﺯﻣﻮﺩﻥ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ، ﮐﺎﺭ ﺟﻤﻌﯽ، ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ.

ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﻫﯿﺪ

ادامه دارد….

منبع: نرم افزار اسلام و تربیت کودک

ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: «ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﺳﯽ(ﻉ) ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﺪﺍﯾﺎ، ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﻄﺮﺕ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﺧﻮﺩ ﺁﻓﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻤﯿﺮﺍﻧﻢ، ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ، ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.»

ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻣﯿﻞ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺳﺒﺐ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺭﯼ ﻏﺮﺍﯾﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮﺍﺕ ﻣﺜﺒﺖ، ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﺸﺎﻁ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﻈﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﺧﻼﻕ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺻﺤﯿﺢ ﺩﯾﻨﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎ، ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻭ ﻋﻼﯾﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﺩ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﻭﺳﯿﻠﻪ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﻨﻔﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﺪﺷﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺯﯾﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﮐﺮﺩ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺯﯾﺎﺩ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺿﻌﻒ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺯﻭﺩﺭﻧﺞ، ﻟﺠﺒﺎﺯ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻩ ﺑﺎﺭ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﻌﻀﻼﺕ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﭼﺎﺭ ﺳﺮﺩﺭﮔﻤﯽ ﻭ ﺗﻨﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ.

2. ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺧﺎﻃﺮ

ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﺍﺭﺩ، ﻓﻀﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ، ﺑﺎ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ، ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ، ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ، ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﻭﯼ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﻫﻨﺪ.

ﺍﮔﺮ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ، ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻭ ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻫﺎﯼ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﯼ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﻮﻉ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺍﻣﻨﯽ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﭼﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻭ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻨﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﯾﺎﺑﯽ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺪﺑﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎ ﺳﻮﻕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ، ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﮎ ﺗﺤﺼﯿﻞ، ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﺑﻪ ﺁﻣﻮﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺧﺎﻃﺮ، ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﻭ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﻭ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﻧﯿﺎﺯﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻫﻨﺠﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺁﻣﻮﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.

3. ﺗﺤﺴﯿﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ

ﺩﺭ ﺳﺮﺷﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺣﺐ ﺫﺍﺕ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﮐﺮﺩ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺎﻥ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﺪﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ: «ﻃﺒﻌﺖ ﺍﻟﻘﻠﻮﺏ ﻋﻠﯽ ﺣﺐ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﻦ ﺍﻟﯿﻬﺎ ﻭ ﺑﻐﺾ ﻣﻦ ﺍﺳﺎﺀ ﺍﻟﯿﻬﺎ؛ ﻗﻠﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﯼ ﮐﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ.»

ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺧﺼﯿﺼﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺮﯾﮏ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻻﺗﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ(ﻉ) ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﺳﺘﻢ، ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.

ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻏﺮﯾﺰﻩ ﺣﺐ ﺫﺍﺕ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺷﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ. ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﮔﺮ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ ﺑﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ. ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻮﭼﮏ ﻭﻟﯽ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﻨﻨﺪ، ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺍﺛﺮ ﻣﻌﮑﻮﺳﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻫﻨﻤﻮﺩﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﯼ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ، ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ.

4. ﺣﻀﻮﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ

ﺣﻀﻮﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺯﻣﯿﻨﻪ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻋﺎﻡ ﺍﻟﻤﻨﻔﻌﻪ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﻓﺮﻣﻮﺩ:

«ﮐﺎﻥ ﺍﺑﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺫﺍ ﺍﺣﺰﻧﻪ ﺍﻣﺮ ﺟﻤﻊ ﺍﻟﻨﺴﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﺼﺒﯿﺎﻥ ﺛﻢ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺍﻣﻨﻮﺍ؛ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ.»

ﺣﻀﻮﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺒﺎﺷﺮﺗﯽ ﻭ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ، ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﯿﮏ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﻭﺳﯿﻠﻪ، ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺭﺷﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﻭ ﻻﺯﻡ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ.

5. ﺑﻬﺎ ﺩﺍﺩﻥ

ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ(ﻉ) ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺎﯾﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺛﻤﺮﺑﺨﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻃﻮﺭﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ، ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺵ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻉ) ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.

ادامه دارد….

منبع: نرم افزار اسلام و تربیت کودک

استاد مجاهدی نقل کرده اند :

آقای محمد آزادگان از شعرای با اخلاص این زمانه است و محضر بسیاری از بزرگان را نیز درك كرده است .ایشان می گفتند: به هر كاری كه دست می‌زنم و به هر شغلی كه روی می‌آورم، ادامه پیدا نمی‌كند و زندگی‌ام سامان نمی‌گیرد. شنیده‌ام كه به زودی عازم مشهدالرضا هستید، التماس دعای مخصوص دارم. ضمناً در این سفر آقای مجتهدی را هم اگر دیدید از ایشان بپرسید:

گیر كار من كجاست؟! و چه كنم كه از این وضع نابسامان رهایی پیدا كنم؟

در آن سفر، توفیق دو ماه اقامت در مشهد نصیبم شد و با عنایت حضرت ثامن الائمه روزی نبود كه به محضر آقای مجتهدی شرفیاب نشوم و از زیارت ایشان حظ معنوی نبرم. روز آخر به هنگام خداحافظی، آقای مجتهدی فرمودند:

فراموش كردید كه پیام دوست شاعرتان را به من بگویید!

عرض كردم: در محضر شما اغلب اوقات، خودم را هم فراموش می‌كنم! و بعد پیام آقای آزادگان را با ایشان در میان گذاشتم. فرمودند:

آقاجان! ایشان آدم با صفایی هستند و در هر كتابی كه ذكری پیدا می‌كنند به آن مشغول می‌شوند، مدتی است هم به گفتن ذكر «لا اله إله الله» سرگرم ‌شده‌اند! این ذكر خاص كملین است واثرش این است كه همه تعلق‌ها و دلبستگی‌ها را از انسان می‌گیرد! چند صباحی است كه شغل او را هدف قرارداده‌اند و اگر به این ذكر ادامه دهند تمام چیزهایی را كه تعلق خاطر دارند از ایشان خواهند گرفت. از قول من به ایشان بگویید: فوراً ذكر «لا اله إله الله» را قطع كند و به ذكر صلوات بپردازد. در ذكر صلوات بركت‌های مادی و معنوی زیادی است. هم كار دنیای آدمی را سامان می دهد هم سیر اخروی او را

هنگامی كه به قم بازگشتم، آقای آزادگان به دیدارم آمد. آن چه را كه از آقای مجتهدی شنیده بودم برای او نقل گردم، گفت:

درست فرموده‌اند، مدتی است كه به گفتن «لا اله إله الله» مشغولم! و نمی‌دانستم كه این ذكر چنین آثاری هم دارد. از این پس به ذكر صلوات می‌پردازم تا ببینم چه می‌شود؟! پس از گذشت چند روزی، آقای آزادگان به عنوان حسابدار یكی از فروشگاه‌های عمده نساجی در قم مشغول به كار شد و سالها در همان سمت انجام وظیفه كرد تا باز نشسته شد.