روزگاری، لقمان حکیم در خدمت خواجه ای بود. خواجه، غلام های بسیار داشت. لقمان بسیار دانا همواره مورد توجّه خواجه بود. غلامان دیگر بر او حسد می ورزیدند و همواره پی بهانه ای می گشتند برای بدنام کردن لقمان پیش خواجه
روزی از روزها، خواجه به لقمان و چند تن از غلامانش دستور داد تا برای چیدن میوه به باغ بروند. غلام ها و لقمان، میوه ها را چیدند و به سوی خانه حرکت کردند. در بین راه غلام ها میوه ها را یک به یک خوردند و تا به خانه برسند، همه میوه ها تمام شد و سبد خالی به خانه رسید. خواجه وقتی درباره میوه ها پرسید، غلام ها که میانه خوشی با لقمان نداشتند.
گفتند: میوه ها را لقمان خورده است
خواجه از دست لقمان عصبانی شد.

خواجه پرسید: «ای لقمان، چرا میوه ها را خوردی؟ مگر نمی دانستی که من امشب، مهمان دارم؟ اصلاً به من بگو ببینم، چگونه توانستی آن همه میوه را به تنهایی بخوری؟!»
لقمان گفت: من لب به میوه ها نزده ام. این کار، خیانت به خواجه است!»
خواجه گفت: «چگونه می توانی ثابت کنی که تو میوه ها را نخورده ای؟ در حالی که همه غلام ها شهادت می دهند که تو میوه ها را خورده ای!»

لقمان گفت: «ای خواجه، ما را آزمایش کن، تا بفهمی که میوه ها را چه کسی خورده است!»
خواجه برآشفت: «ای لقمان، مرا دست می اندازی؟ چگونه بفهمم که میوه ها را چه کسی خورده است؟ هر کسی که میوه ها را خورده است، میوه ها در شکمش است. برای این کار باید شکم همه شما را پاره کنم تا بفهمم میوه ها در شکم کیست.»
لقمان لبخندی زد و گفت: «کاملاً درست است. میوه ها در شکم کسی است که آن ها را خورده است. اما برای اینکه بفهمید چه کسی میوه ها را خورده است، لازم نیست که شکم همه ما را پاره کنید!
لقمان گفت: دستور بده تا همه آب گرم بخورند و خودت با اسب و ما پیاده به دنبالت بدویم.

خواجه پرسید: «بسیار خوب، اما این کار چه نتیجه ای دارد؟»
لقمان گفت: «نتیجه اش در پایان کار آشکار می گردد!»
خواجه نیز فرمان داد تا آب گرمی آوردند و همه از آن خوردند و خود با اسب در صحرا می رفت و غلامان به دنبال او می دویدند.

پس از ساعتی، لقمان و همه غلام ها به استفراغ افتادند. آب گرمی که خورده بودند، هر چه را که در معده شان بود، بیرون ریخت!
خواجه متوجه شد که همه غلام ها از آن میوه ها خورده اند، جز لقمان. خواجه غلام ها را به خاطر خوردن میوه ها و تهمت ناروا زدن به لقمان، توبیخ کرد و لقمان را مورد لطف قرار داد. 

مهربانی نگاه تو

مادرم!

ای آیینه زلال وای گنجینه بهشتی! چگونه تو را که لطافت محضی، توصیف کنم؟

ای الهه ناز، هستی من، ای بی کران واژه عشق در افق نگاه! دوستت دارم!

مادر، ای دریای آبی صداقت و ای برگ سبز متانت! بارش تگرگ زیر تازیانه های زمان، چه قدر قامت استوارت شکسته است؟!

من با کدامین قلم بر چهره صحرا، بارش باران عشق را بنویسم؟

مادر! وجود تو خونِ حیات در رگ من است.

بی تو، گلی بی برگ، شمعی بی شعله، کویری سوزناک، خنده ای بی صدا، زنده ای بی روح و سرانجام، نقطه ای بی نشان در دریای پر تلاطم زندگی ام هستم.

مادر، ای زیباترین واژه آفرینش! هر صبح و شام که نگاهم به نگاهت گره می خورد، غرق در مهربانی های نگاهت می شوم.

کاش می توانستم تو را پاس دارم!

چشم هایت مرا به یاد خورشید می اندازد. وقتی به نماز می ایستی، عطر خدایی از دامن سجاده ات منتشر می شود که بهشت را زیر گام های تو نهاد.

ستایش، خداوندی را سزاست که مادر را آفرید، «فتبارک الله أحسن الخالقین».

مادر که میشوی … تمام زندگیت میشود پر از التماس و خواهش از خـــــدا برای عاقبت بخیر شدن فرزندت …

مادر که میشوی … بهترین هدیه برایت میشود سلامتی جسم و روح بچه ات …

مادر که میشوی … بیشتر فکر میکنی به مادرت ، مادر بزرگت و مادر مادربزرگت و اینکه انها چه سختی هایی کشیده اند و چه آرزوهایی داشته اند…

مادر که میشوی … غم ، اندوه و شادی هم رنگ دیگری میگیرند و همه اینها گره میخورد به حال فرزندت …

مادر که میشوی … کوه های عالم بر سرت خراب میشود ، وقتی نیش سوزنی به پای فرزندت میرود …

مادر که میشوی …صبور میشوی و با حوصله ، انگار نه انگار تا همین دیروز بی حوصله ترین ادم روی زمین بودی …

مادر که میشوی … ذوق زده ترین ادم دنیا میشوی با هر کار عادی فرزندت …

مادر که میشوی … دلنگران تمام مادرهای زجر کشیده دنیا میشوی و غبطه میخوری به آنهایی که فرزندشان را در راه خدا داده اند …

مادر که میشوی …نگاهت هم مادرانه میشود ، عمیق و دقیق و عاشق و اشکبار …

مادر که میشوی …دلت تنگ میشود برای مادرت و روزهایی که یادت نمی اید در دلش چه گذشت….

تقدیم به بهترین مادرهای دنیا

 ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ: ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺴﺪ، ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﭼﻴﺰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ:

  ﺍﻭﻝ: ﺧﺒﺎﺛﺖ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺑﺨﻞ ﺫﺍﺗﻰ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ، ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻋﺪﺍﻭﺗﻰ ﻳﺎ ﻣﻨﺸﺎ ﺣﺴﺪﻯ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ «ﺧﺒﺚ ﻧﻔﺲ» ﻭ ﺭﺫﺍﻟﺖ ﻃﺒﻊ، ﺯﻭﺍﻝ ﻧﻌﻤﺖ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ. ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﻠﺎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺣﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﻭﺳﻌﺖ ﻣﻌﺎﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺎﻟﻢ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﻮﺩ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭﻯ ﻣﺘﺼﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ.

 ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺮﺩﻡ، ﻭ ﺗﻨﮕﻰ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﻭ «ﺍﺩﺑﺎﺭ» ﻭ «ﺍﻓﻠﺎﺱ » ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺷﮕﻔﺘﮕﻰ ﺩﺭ ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻭ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﺩ. ﻭ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎ ﻓﻴﻤﺎ ﺑﻴﻦ ﺍﻭ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺪﺍﻭﺗﻰ، ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺁﺷﻨﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ، ﺗﻔﺎﻭﺗﻰ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺍﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ، ﺑﺮ ﺍﻭﮔﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ. ﻭ ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺼﻰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺮﺳﺪ.

 ﻭ ﻋﻠﺎﺝ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺻﻌﻮﺑﺖ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﺳﺒﺒﺶ ﺧﺒﺚ ﺫﺍﺕ، ﻭ ﺭﺫﺍﻟﺖ ﺟﺒﻠﺖ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺍﻣﺮ ﺫﺍﺗﻰ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺷﺎﻋﺮ، ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺣﺴﺪ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﻛﻞ ﺍﻟﻌﺪﺍﻭﺓ ﻗﺪ ﻳﺮﺟﻰ ﺍﻣﺎﺗﺘﻬﺎ ﺍﻟﺎ ﻋﺪﺍﻭﺓ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺍﻙ ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻳﻌﻨﻰ: ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻋﺪﺍﻭﺗﻰ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ، ﻣﮕﺮ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺾ ﺣﺴﺪ.

  معراج السعاده  

 ام ابیها خوش آمدی
دختر طاها خوش آمدی

 کوثر و تطهیر و قدر و نور
حضرت زهراخوش آمدی

 هستی احمد خوش آمدی
روح محمد خوش آمدی

 دار و ندار پیمبری
کعبه امید حیدری

 راضیه، مرضیه، فاطمه
طاهره ای و مطهری

 هستی احمد خوش آمدی
روح محمد خوش آمدی

 معنی و مصداق کوثری
آینه حُسن داوری

 بهتر و برتر ز ساره و
مریم و حوا و هاجری

 هستی احمد خوش آمدی
روح محمد خوش آمدی

 امّ کتاب محمدی
کوثر ناب محمدی

 اصل همه آیه های نور
فصل خطاب محمدی

 هستی احمد خوش آمدی
روح محمد خوش آمدی

 ای همه عالم گدای تو
گفته محمد فدای تو

 خوانده برای پیمبرش
ذات الهی ثنای تو

 هستی احمد خوش آمدی
روح محمد خوش آمدی

 ولادت با سرسعادت دختر پیغمبر فاطمه زهرا س بر تمامی شما بزرگواران و سروارانم فرخنده و میمون باد.

 
‏
  استخاره عبارت است از

  آن كه انسان كارى را كه قصد انجام آن را دارد از خداوند بخواهد كه او را به آنچه خير و صلاح اوست راهنمايى كند.

  استخاره براى رفع ترديد است نه براى پيشگويى‏ و آينده نگرى مانند قبولى امتحان، رسيدن به حاجت، خوب شدن مريض و …

 و این نوع استخاره ها باطل است.

  استخاره در كارهاى مباح است نه در كارهاى واجب و حرام و مكروه.

  استخاره بعد از فكر و مشورت كردن است که اگر بعد از اینها از تحیر خارج نشد استخاره کند
ولی استخاره در ابتدای کار صحیح نیست.

  عمل كردن به نتيجه استخاره واجب نيست، گر چه بهتر است بر خلاف آن عمل نشود.

  تجديد استخاره صحيح نيست مگر اين كه مدت قابل ملاحظه ‏اى بگذرد و يا شرايط استخاره تغيير كند.

  استخاره آدابى دارد همچون وضو داشتن هنگام استخاره، رو به قبله بودن، سخن نگفتن در بين استخاره، استخاره در زمان و مكان مقدس مانند روز جمعه و مسجد و مشاهد مشرفه و …

 امام صادق عليه السلام فرمودند :

هركس درهر مجلسى كه وارد مى شودراضى باشد به اينكه هركجا كه شد بنشيند.بالا بود ، پايين بود درفكر اين نباشد كه جاى مخصوصى او را تعارف كنند و به دنبال بزرگى و احترام به او نباشد ، تا وقتى كه در آن مجلس نشسته است خداوند عزوجل و ملائكه براو درود فرستند.

 اصول كافى / جلد٤ /صفحه 82

  صحیفه سجادیه 

  (اى پروردگار) سختى پيش من آمد كه سنگينى آن مرا خرد كرد و و گرفتارى فرا رسيد كه بار آن مرا به ستوه آورد.

  تو آن را با قدرت خويش بر من فرود آورده اى، و به فرمان خود سوى من روان ساخته.

  دعای هفتم / بند پنجم و ششم