1.امام صادق (ع):تکبر این است که مردم را تحقیر کنی و حق را خوار شماری.

 2.امام علی (ع):آدم خود پسند و خود بین عقل ندارد.

 3.امام باقر (ع):هیچ مقداری از تکبر به دل آدمی راه نیابد مگر این که به همان اندازه کم باشد یا زیاد از خردش کاسته شود.بحار الانوار، جلد 75، صفحه‏186.

 4.امام صادق (ع):کسی تکبر نمی ورزد جز آنکه کمبود شخصیت و ذلتی در درون خود احساس کند.

 5.امام علی (ع):خدا نماز را جهت منزه ساختن انسان ها از تکبر مقرر داشته است.

 6.امام علی (ع):بدترین آفات عقل تکبر ورزی است.

 7.پیامبر اکرم(ص):کسی که در سلام کردن بر دیگران پیشی می جوید او از تکبر به دور می ماند.

 8.امام صادق (ع):دو ملک در آسمان بندگان را زیر نظر دارند پس هر که تواضع کند او را بالا می برند و هر که تکبر می ورزد او را خوار می سازد.اگر نیاز به احادیث بیشتری در زمینه های دیگری دارید حتما در نظرات ذکر بفرمایید.
اگر نقطه نظر و پیشنهاد و انتقادی داشتید حتما در قسمت نظرات ایراد بفرمایید.
احادیث دیگر در ادامه ی مطلب

 9.امام علی (ع):خود پسندی و عجب ورزی دلیل بر ضعف عقل است.

 10.امام علی (ع):خودپسندی مانع پیشرفت و کمال است.

 11.امام علی (ع):نیکوترین صفات زن بد ترین صفات مرد است که آنها عبارتند از : تکبر,ترس,بخل.هر گاه زن متکبر باشد جز در برابر شوهرش تسلیم نخواهد شد و هر گاه زن بخیل باشد اموال خود و شوهرش را حفظ می کند و اگر ترسو باشد در حفظ خود کوشاست.

 12.امام باقر(ع):کسی که در پیشگاه خدا مبغوض تر از آن کسی نیست که بر اثر استکبار درونی خویش از خدا درخواست حاجت نکند و از آنچه پیش خداست طلب ننماید.

 13.امام علی (ع):شیطان از درگاه الهی رانده شد و او کسی بود که شش هزار سال خدا را عبادت و پرستش نموده بود و البته معلوم نیست از سال های دنیا یا از سال های آخرت و این انحطاط به خاطر یک لحظه تکبر در برابر دستور خدا بود.

 14.امام صادق(ع):ابلیس به کارگزارانش گفت:هنگامی که به ایجاد سه صفت در فرزند آدم توفیق یابم,مرا باکی نیست که او به کدام عمل دست زند,زیرا کار او مقبول درگاه حق قرار نمی گیرد,آنگاه که عمل خود را زیاد پندارد و گناه خود را فراموش کند و عجب در او پدیدار گردد.

گاهی زندگی سخت است و گاهی ما سخت ترش می کنیم …

گاهی آرامش داریم، خودمون خرابش می کنیم …

گاهی خیلی چیزا رو داریم اما محو تماشای نداشته هامون میشیم …

گاهی حالمون خوبه اما با نگرانی فردا خرابش می کنیم …

گاهی میشه بخشید اما با انتقام ادامش می دیم …

گاهی باید انصراف داد اما با حماقت ادامه می دیم …

و گاهی … گاهی … گاهی …

تمام عمر اشتباه می کنیم و نمی دونیم یا نمی خوایم بدونیم …

کاش بیشتر مراقب خودمون، تصمیماتمون و گاهی …

گاهی های زندگیمون باشیم … 

خدای مهربانم

می دانے گاهی می شود که با خودم هم غریبه می شوم …

تابلویی می زنم سر در قلبم که شکستنیے ست لطفا دست نزنید.

گاهی دوست دارم در پیله تنهاییم بمانم و کسے سراغم را نگیرد،

اما در این دلگیری ها باز هم تو را می خواهم بیشتر از همیشه…

دوست دارم بیایی دستانم را بگیری و بیشتر از همیشه هوایم را داشته باشی …

اگر بد قلقی می کنم و بهانه می گیرم یعنی تو را می خواهم

خدای عزیزم بودنت را از من مگیر

من فقط تو را می خواهم

خدایا!
کمکم کن؛ پیمانی را که در طوفان با تو بستم در آرامش فراموش
نکنم

این روزا خیلی تحت فشارم
خوشحالم كه تونستم خودمو با ورزش مشغول كنم
ولی خیلی سخت میگذره این ثانیه ها
فعلا تحمل كردم
بازم میكنم
هرقدر كه میخوان دیرتر بگذرن
گذشته رو كه میبینم
تحملمو میبرم بالا
چون ممكنه فردایی دیگه نداشته باشم

پروردگارا

مرا بینشی عطا فرما تا تو را بشناسم

و دانش عطا فرما تا خود را بشناسم

مرا صحتی عطا فرما تا از كار لذت ببرم

و ثروتی عطا فرما تا محتاج نباشم

مرا نیرویی عطا فرما تا در نبرد زندگی فائق شوم

و همتی عطا فرما تا گناه نكنیم

مرا صبری عطا فرما تا سختی ها رو تحمل كنم

و طبعی عطا فرما كه با مردم بسازم

مرا بزرگواری عطا فرما كه با دشمنم مدارا كنم

و بینشی عطا فرما تا زیباییهای جهان را ببینم

مرا عشقی عطا فرما تا تو و همه را دوست بدارم

و سعادتی عطا فرما تا خدمتگذار دیگران باشم

مرا ایمانی عطا فرما تا اوامرت را اطاعت كنم

و امیدی عطا فرما تا از ترس و اضطراب بر كنار باشم

مرا عقلی عطا فرما تا از خود نگویم

و معنویتی عطا فرما تا زندگی معنی داشته باشد

1- ضماد ميوه كال «توت» با «سركه» مفيد است.

2- شستشو با آب جوشانده‌ي «شلغم» مفيد است.

3- ضماد «پياز» با «كوهان شتر» جهت شقاق مفيد است.

4- ماليدن «روغن وسمه» جهت شقاق نافع است.

5- ماليدن «حضض» مفيد است.

تا از خودت شروع نكني بهار را تجربه نخواهي كرد.

حتي اگر صدها بهار در بيرون از تو بيايد و برود
و همه به هم و از جمله به تو، آن را هزاران بار شادباش گويند،
بهار واقعي بايد در درون تو متولد شود ؛

و بهار را تجربه نخواهي كرد مگر آن كه رخت آگاهي ات نو شود.
تا آگاهي ات رشد نكند و جوانه هاي فهم در تو نشكفد،
درخت ذهن ات بارور نمي شود و آرامش ميهمان منزل ات نمي گردد.

قصه ی آدم…
قصه ی آدم، قصه ی یک دل است و یک نردبان…
قصه ی بالا رفتن، قصه ی پله پله تا خدا، قصه ی جستجو، قصه ی از هر کجا تا او….
قصه ی آدم، قصه ی پیله است و پروانه، قصه ی تنیدن و پاره کردن ، قصه ی به درآمدن، قصه ی پرواز…
من اما هنوز اول قصه ام، قصه ی همان دلی که روی اولین پله مانده است، دلی که از بالای بلندی واهمه دارد از افتادن!پروردگارم!

دست دلم را میگیری؟ مواظبی که نیفتد؟ من هنوز اول قصه ام، قصه ی هزار و یک نشانی، نشانی ات را اما گم کرده ام…باد غرور وزید و نشانیت را برد.
نشانیت را دوباره به من می دهی؟ با یک چراغ و یک ستاره ی قطبی؟!
من هنوز اول قصه ام، قصه ی پیله و پروانه، پیله بافتن را فراموش کرده ام…
به من می گویی پیله ام را چگونه ببافم؟ پروانگی را یادم میدهی؟
دو بال ناتمام و یک آسمان… من هنوز اول قصه ام.