از روزه یاری بجوییم
بيشتر مردمان از نماز و روزه يارى نمى طلبند و بهره اى نمى گيرند
بلكه آن را به صورت يك عادت و سنت به جاى مى آورند و به بردن ثوابى و انجام فريضه اى دل خوش دارند.
در صورتى كه نماز مى تواند كشتى عظيمى گردد كه شخص را در درياى زندگى در وسط جامعه از طوفانها و گردابها حفظ كند.
و روزه مى تواند شخص را بر نفس خويش توانا كند
زيرا وقتى نفس موقتأ به فرمان الهى از حلال پرهيز مى كند قوت پرهيز در او افزون مى شود تا در مواجهه با حرام آن قدرت را بكار گيرد.
ديگر آنكه شخص با اين پرهيز، قدر نعمتها را بيشتر خواهد دانست و هنگام برخوردارى لذت بيشتر خواهد برد.
سوم آنكه با محرومان و مسكينان همدرد مى شود
و تجربه گرسنگى و محروميت بر آگاهى و توسعه وجودى شخص مؤثر است.
چهارم اينكه اگر بيش از يك ميليارد مسلمان تنها دويست ميليون نفر در ماه رمضان روزه واقعى بگيرند ، بدين معنى كه يك وعده غذاى خود را بكاهند ، مصرف غذا به قدر شش ميليارد وعده در ماه پايين مى آيد و اين خود به منزله توليد شش ميليارد وعده غذاست و اينگونه جامعه مسلمان مى تواند در هر سال معادل شش ميليارد وعده غذا به سفره گرسنگان در جهان كمك كند و اين كمك كوچكى نيست زيرا معادل يك وعده غذاى كل ساكنان زمين خواهد بود.
پنجم آنكه پايين آوردن ميزان مصرف غذا به مقدار يك سوم، به تأييد متخصصان، موجب افزايش سلامتى است زيرا معتقدند يك سوم غذايى كه خورده مى شود بيش از نياز بدن است و كمكى به بدن نمى كند و مشكلاتى نيز مى آفريند.
ششم آنكه وقتى شخص مصرف غذا را پايين آورد مقدارى وقت كه صرف خريد و خوردن و تدارك مقدمات آن مى گردد براى او ذخيره مى شود كه مى تواند آن وقت را در خوردن طعامهاى معنوى صرف كند.

اندرون از طعام خالى دار
تا در او نور معرفت بينى
تهى از حكمتى به علت آنك
كه پُرى از طعام تا بينى
(سعدى)
و روزه گرفتن در ماه رمضان مى تواند سرمشقى شود براى شخص كه در تمام سال روزه را ادامه دهد و به طور كلى زندگى تازه اى را آغاز كند و به تدريج از طعام زمينى به مائده آسمانى ميل كند و لذات خود را از مرتبه حسى به مرتبه عقلى ارتقا دهد.

برگرفته از کتاب “در صحبت قرآن”
به قلم دکتر حسین الهی قمشه ای