عمریست نقش جان و تنم مشهد الرضاست…..
اوج تمام پر زدنم مشهد الرضاست…..

هرجا سوال شد که دلت در کجا خوش است؟…..
بی اختیار بر دهنم مشهد الرضاست…..

مبعث ، غدیر ، ماه صفر ، باز زائرم…..
یعنی تمام پنج تنم مشهد الرضاست….

اینجا مدینه ی دل ما کربلای ماست…..
یعنی حسین و هم حسنم مشهد الرضاست…..

من مانده ام نماز شکسته برای چیست…..
وقتی حقیقتا وطنم مشهد الرضاست…..

من ندیدم که کریمی به کَرَم فکر کند
به چه مقدار به زائر بدهم فکر کند

از شما خواستن عشق است،ضرر خواهد کرد
هرکه در وقت گدایی به رقم فکر کند

بهتر آن است که زائر اگر آمد به حرم
دو قدم عشق بورزد سه قدم فکر کند

به دوگلدسته،دو تا ساق به دوش گنبد
به رواقی که شده پیش تو خم فکر کند

چون که از باب جواد تو کسی داخل شد
خنده دار است که دیگر به قسم فکر کند

ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭ ‏,ﺯﯾﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻏﺮﯾﺒﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭﺭﻕ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ…
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺍﺑﺪﯼ…

ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ…
ﺍﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﺼﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺳﺖ…
ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺎﺩﺭﯼ !
ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻟﮕﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ…
ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.
ﻣِﻬﺮِ ﺗﻮ ، ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﺳﺖ….
ﺧﻮﺩﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ …
ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﯽ ﺑﯽ ، ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺩﻋﺎﯾﻢ ﮐﻨﯽ … ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻃﻠﺐ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﮐﻨﯽ ؛
ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻋﻤﺎﻟﻢ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ.
ﭼﻮﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ؛
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺩﻋﺎﯾﻢ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻋﺎﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ، ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ ﻣﺮﺍ

می داﻧﯽ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ …

ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﯿﮏ ﯾﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ(ارواحنا فداه)

دل خوشم ب سلامی ک جوابش واجب است آقا جانم…..

این رضا کیست که بر شاه و گدا می بخشد
بهر اغیار جدا،دوست جدا می بخشد

کار بر مسلک افراد ندارد ، آری
گر ببخشد همه بی چون و چرا می بخشد

محفل ار سرد شده،گرمی دست نگهش
جمع ما را به خدا لطف و صفا می بخشد

الله الله که چو اکسیر همین نام “رضا “
صفحه ی تیره ی این قلب جلا می بخشد

ای که بیمار شدی،نسخه ی درمان خواهی
او طبیب همه درد است شفا می بخشد

گر به دل حبّ رضا هست تو را ربّ کریم
گنهت را ز کرم روز جزا می بخشد

سائلان !معتکف کوی پر از لطف شوید
به یقین هر چه که خواهید رضا می بخشد…

فرزند آیت اللَّه علامه امینی آقای دکتر محمد هادی امینی می‏نویسد: پس از گذشت چهار سال از فوت مرحوم آیت اللَّه العظمی علامه امینی نجفی پدر بزرگوارم مؤلف کتاب الغدیر یعنی سال 1394 هجری قمری شب جمعه‏ای‏
قبل از اذان فجر وی را در خواب دیدم او را شاد و خرسند یافتم جلو رفته و پس از سلام و دست بوسی عرض کردم: پدر جان! در آنجا چه عملی باعث سعادت و نجات شما گردید؟ گفتند: چه می‏گویی؟ مجدّداً عرض کردم: آقا جان! در آنجا که اقامت دارید کدام عمل موجب نجات شما شد کتاب الغدیر یا سایر تألیفات یا تأسیس و بنیاد کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام ؟
پاسخ دادند: نمی‏دانم چه می‏گویی قدری واضح‏تر و روشن‏تر بگو. گفتم: آقا جان! شما اکنون از میان ما رخت بر بسته‏اید و به جهان دیگر منتقل شده‏اید در آنجا که هستید کدامین عمل باعث نجات شما گردید از میان صدها خدمات و کارهای بزرگ علمی و دینی و مذهبی؟
مرحوم علامه امینی درنگ و تأملی نمودند سپس فرمودند: فقط زیارت ابا عبداللَّه الحسین علیه السلام .
عرض کردم شما می‏دانید اکنون روابط بین ایران و عراق تیره و تار است و راه کربلا بسته، چه کنم؟
فرمود: در مجالس و محافلی که جهت عزاداری امام حسین علیه السلام بر پا می‏شود شرکت کن ثواب زیارت امام حسین علیه السلام را به تو می‏دهند.
سپس فرمودند: پسر جان! در گذشته بارها تو را یاد آور ساختم و اکنون به تو توصیه می‏کنم که زیارت عاشورا را هیچ وقت و به هیچ عنوان ترک و فراموش مکن مرتباً زیارت عاشورا را بخوان و بر خودت وظیفه بدان؛ این زیارت دارای آثار و برکات و فواید بسیاری است که موجب نجات و سعادت در دنیا و آخرت تو می‏باشد و امید دعا دارم فرزندم.
فرزند مرحوم آیت اللَّه امینی می‏نویسد: علامه امینی با کثرت مشاغل و تألیف و مطالعه و تنظیم و رسیدگی به ساختمان کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام‏در نجف اشرف مواظبت کامل به خواندن زیارات عاشورا داشته و سفارش به زیارت عاشورا می‏نمودند و بدین جهت من خودم نیز حدود 30 سال است مداوم به زیارت عاشورا می‏باشم.

**حکایاتی از عنایات حسینی، منصور حسین زاده کرمانی: ص 52. زبدة الحکایات، عبدالمحمد لواسانی: 227.***

بار سفر ببند ، خراسانم آرزوست
صحن و سرای حضرت سلطانم آرزوست

دلتنگ روی حضرت خورشید در شبم
کنج حیاط دیدن ایوانم آرزوست

العفو و یا الهی و یا ربنا… نه
با اشک چشم ذکر رضا جانم آرزوست

شاد است هر که آمده یکبار در حرم
شادی در این حریم دو چندانم آرزوست

گفت از مقام شوق نمی دانی ای رفیق
گفتم رفیق آنچه نمی دانم آرزوست

لطف عیان ایزد منان تویی و من
لطف عیان ایزد منّانم آرزوست

بی برگ و بر درختم و در خواب غفلتم
پایان فصل سرد زمستانم آرزوست

حسرت نمانده در دل ما جز هوای دوست
بار سفر ببند خراسانم آرزوست?….
ای خدا کنج حیاط دیدن ایوانم ارزوست….

باید غبار صحن تو را توتیا کنند
« آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»

هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق
خیل ملائکند رضا یا رضا کنند

بازار عاشقان تو از بس شلوغ شد
ما شاعرت شدیم که مارا سوا کنند

«هر گز نمیرد آنکه دلش» جلد مشهد است
حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند

هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت
او را به درد کرببلا مبتلا کنند

دردی عظیم و سخت که آن درد را فقط
با یک نگاه گوشه ی چشمت دوا کنند

از آن حریم قدسی ات آقای مهربان
«آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند»

شاه دلم گدا مَکُش ، من شده ام گدای تو
گر چه ستم کنی به من،جان و تنم فدای تو

مهر تو از وجود من ، با غم دل نمی رود
مهر منت به دل نشد ، هر چه کنم برای تو

از همه کس گذر کنم ، از تو گذر نمی شود
مشکل تو وفای من ، مشکل من جفای تو

کن نظری که تشنه ام ، بهر وصال عشق تو
من نکنم نظر به کس ، جز رخ دلربای تو

جان من و جهان من ، روی سپید تو شدست
عاقبتم چنین شود ، مرگ من و بقای تو

از تو برآید از دلم ، هر نفس و تنفسم
من نروم ز کوی تو ، تا که شوم فنای تو

دست ز تو نمی کشم ، تا که وصال من دهی
هرچه کنی بکن به من، راضی ام از رضای تو