در حریـــم قدسیت بـــال مناجــاتی بده

گنبــــدت دل می برد وقت مـــلاقاتی بده

دستهایم خالی از پیش است سوغاتی بده

من فقـــیرم تکه نــــانی بهر خیـــــراتی بده

از کــنار تو گدا با دســت خــالی رد نــــشد

نیست عاقل هر کسی دیوانه ی مشهد نشد

از دم گرمت مسیحا صــاحب دم می شود

بی تو باشم حضرت خورشید سردم می شود

نان برای خــوردن و بـــردن فراهـم می شود

من زیادیم مگر از ســـفره ات کـــم می شود

ما لــــب تشنه لـــب دریایمان پیش شماست

هر کجا باشیم هم یک پایمان پیش شماست

این حرم را چشمهای تــار می خواهد چکار

پنجره فولاد تو بیــــــمار می خواهد چکار

دل به تو بسته طــــناب دار می خواهد چکار

خوب مداوایش کند اســـــرا می خواهد چکار

پنـــجره فولاد تو بیــــمار را آورده است

تو
جوابش
را
بده
دکتر
جوابش

مولای من! تو را امام غریب مینامند…

می‌دانم بد میزبانی بودند و در
مهمان‌نوازی وفا نکردند.

مولای من! بعد از گذشت
روزگار، حال تو میزبان ما
هستی؛..

تو میزبان گریه‌ها و نیازها؛
غم‌ها و دلتنگی‌های ما هستی.

تو که غریبی را احساس
کرده‌ای!

حال غریبه‌ها به آستان کرم تو
چشم دوخته‌اند و به دستان پر
مهرت توسل کرده‌اند.

من ماهیان برکه‌ام، بی‌تاب ماهم یا رضا !
از عاشقانِ «عاشقی با یک نگاهم» یا رضا !

من خوب می‌دانم بدم اما دوباره آمدم
خاکیِ راه مشهدم پس سر به راهم یا رضا !

به به! چه می‌آید به هم ترکیب ما، آخر بر آن
صحن سفید مرمرت، خالی سیاهم یا رضا !

وقت نظر بر گنبد و گلدسته‌های عرشیت
افتاده با عمامه‌ها از سر کلاهم یا رضا !

تو شرط مستی هستی و هستم ز نیشابوریان
در صحن جمهوری اگر «مشروطه‌خواه»م یا رضا !

مشروطه و مشروعه را دادم به دست عاقلان
در مجلس مستان تو با پادشاهم یا رضا !

یادم نمی‌آید یکی از دردهای بی حدم
شکر خدا پهلوی تو من روبراهم یا رضا !

از ماه زیباتر تویی، از نوح آقا تر تویی
با اینکه بدنامم ولی دادی پناهم یا رضا !

من در بهشتم پس قسم ساقی! به سقاخانه‌ات
حتما کشیده دست تو خط بر گناهم یا رضا !

پیش ضریحت پیشتر خیر دو عالم خواستم
عمریست من شرمنده‌ی آن اشتباهم یا رضا !

یا ضامن آهو! بگو صیاد آزادم کند
تا صحن آزادی شبی باشد پناهم یا رضا !

از آب سقا خانه‌ات یک جرعه نوشیدم ببین
«رَستم از این بیت و غزل» من مست مستم یا رضا !

روزی تعدادی از یاران و دوستان امام رضا علیه السلام در منزل ایشان دور هم جمع شده بودند.
در بین آنان، یونس بن عبدالرّحمن که از اصحاب مورد اعتماد امام بود نیز حضور داشت.
به حضرت خبر دادند که عده ای از اهالی بصره درخواست ملاقات دارند؛
حضرت امام رضا علیه السلام به یونس فرمودند:
به داخل اتاق دیگری برو و هیچ گونه صدا و عکس العملی از خودت نشان نده، تا این که به تو اجازه دهم!
سپس حضرت اجازه فرمودند تا اهالی بصره وارد شوند؛
به محض ورود، آنان شروع کردند بر علیه یونس بن عبدالرّحمن صحبت و سخن چینی نمودند.
در این میان حضرت امام رضا علیه السلام سر مبارک خویش را پایین انداخته بودند و سخنی نمی فرمودند.
اهالی بصره بعد از پایان صحبت هایشان، خداحافظی کردند و از محضر امام علیه السلام بیرون رفتند.
امام رضا علیه السلام به یونس بن عبدالرّحمن اجازه دادند تا از اتاق خارج شود.
یونس با چهره ای غمگین و چشمانی اشک بار وارد شد و به حضرت عرضه داشت:
یا ابن رسول الله! من با چنین مردمانی معاشرت داشتم وآگاه نبودم که نسبت به من این چنین خواهند گفت و نسبت های بَد به من خواهند داد. امام علیه السلام با مِهربانی و لطافت به یونس فرمودند:
ای یونس! غمگین نباش، بگذار مردم هر چه می خواهند بگویند، ناراحت و نگران این سخنان نباش.
تا زمانی که امام تو، از تو راضی و خشنود است جای هیچ گونه نگرانی نیست.
حضرت ادامه دادند:
تلاش کن همیشه به مقدار سطح کمال و معرفت آنان سخن بگویی و معارف الهی را برای شان بازگو نمایی و از بیان مطالب سخت که فهمش برای آنان مشکل است، بپرهیزی.
امام رضا علیه السلام سپس فرمودند:
ای یونس! اگر تو دُرّ گران قیمتی در دست خویش داشته باشی و مردم بگویند:یک سنگ و ریگ بی ارزش در دست توست؛ و یا ریگ بی ارزشی در دست تو باشد و مردم بگویند: دُرّ با ارزشی در دست توست! آیا از این سخن و گفتار مردم، سود و زیانی بر تو وارد می شود؟
و آيا از چنين افكار و گفتار مردم ، سود و يا زيانى برای تو حاصل مى شود؟!
یونس بن عبدالرّحمن که از فرمایشات امام، آرام شده بود، عرضه داشت:
خیر، گفتار ایشان هیچ اهمّیتی برای من ندارد.
امام رضا علیه السلام دوباره او را مورد خطاب قرار دادند و فرمودند:
ای یونس! اگر راه صحیح را شناخته باشی و حقیقت را درک نموده باشی و هم چنین امامت از تو راضی باشد، دیگر نباید افکار و گفتار مردم در روحیّه و اعتقادات تو تأثیری داشته باشد.
به نقل از کتاب شریف بحارالا نوار، جلد 2، صفحه 65، حدیث 5

 از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم سئوال شد：

یارسول الله،ما وقتی صحبتمون، حرفمون با یکی تموم میشه، پایان کلاممون، او را به خدا می سپاریم، به بیان پارسی می گوییم：

خداحافظ و به زبان عربی می گوییم فی امان الله.

اگر بدون خداحافظی کردن، در وسط سخن گفتن از او جدا بشیم، نوعی بی ادبی می پنداریم.

شما وقتی در معراج با خدا هم صحبت شدید ، پایان جمله که نمی توانستید به ذات خدا عرضه بدارید：تو را به خدا می سپارم!

آخرین جمله ی رد و بدل شده بین شما و خدا چه بود؟ حضرت فرمودند:

پایان صحبت، خداوند سبحان به من گفت:

“یاعلی” من نیز به خدای خود ” یا علی” گفتم.

این آخرین جمله بین من و ذات مقدس خدا بود.

یاعلی خدمت شیعیان مرتضی علی (ع )

منبع：کتاب سخن خدا ص٧١ - زندگانی چهارده معصوم ص ۴٩ - معراج ص١٣

دل اسـت دیـگـر …
بی‌تابــے می‌کند
بهانه می‌گیرد
می‌شکند
می‌بارد

برایش زمــزمـــه می‌کنم :

أشهَـدُ انّـک تـَشهَدُ مَقامی و تـَسمَعُ كَـلامی و تـَـرُدّ سَلامی

از همین‌جا که من ایستاده‌ام و دستی برسینه نهـاده‌امـ
تا اوج رأفت و عظمت نگاه حضرتش
فاصله‌ای نیست با سَـلامــے که می‌دهم:

الـسـّـلام ُ علیک َ یا اباالحســن یا علــیّ بن موســے الرضــا