مولای من! تو را امام غریب مینامند…

می‌دانم بد میزبانی بودند و در
مهمان‌نوازی وفا نکردند.

مولای من! بعد از گذشت
روزگار، حال تو میزبان ما
هستی؛..

تو میزبان گریه‌ها و نیازها؛
غم‌ها و دلتنگی‌های ما هستی.

تو که غریبی را احساس
کرده‌ای!

حال غریبه‌ها به آستان کرم تو
چشم دوخته‌اند و به دستان پر
مهرت توسل کرده‌اند.