تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند

نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر سفره ی تهی

سیب گلاب و سبزه و گندم گذاشتند

باران گرفت و عطر هزاران گل انار

روی لب کویر تبسّم گذاشتند

از برکت قدوم شما شوره زارها

رودی شدند و سر به تلاطم گذاشتند

این شهر را به عشق شما “شهر اهل بیت”

شهر ستارگان زمین … قم گذاشتند

“اینجا برای چیدن یک خوشه یاد تو

هر گوشه از حریم تو را خم گذاشتند”

دستان مهربان تو را آسمانیان

بر شانه های خسته ی مردم گذاشتند

هر کس مقیم شهر تو شد در پیاله اش

یک جرعه آفتاب و ترنّم گذاشتند