(برطرف شدن تاریکی از ملائکه بواسطه نور حضرت زهرا(ع))
میگویند: روزی حضرت رسول(ص) در مسجد نشسته بود ناگهان عباس عموی آن حضرت داخل شد و سلام کرد و حضرت جواب او فرمود و به او مرحبا گفت.
عباس گفت: به چه سبب علی بن ابیطالب بر ما فضیلت یافته است و حال آنکه اصل ما یکی است؟
حضرت فرمود: ای عمو حق تعالی من و علی را آفرید در وقتی که نه آسمانی بود و نه زمینی نه بهشتی بود و نه دوزخی و نه لوحی بود و نه قلمی
وقتی حق تعالی خواست که ما را بیافریند به کلمه ای تکلم نمود و از آن نوری بوجود آمد سپس کلمه دیگری فرمود و از آن وحی بوجود آمد سپس آن نور را به آن روح ممزوج گرداند و من و علی را از آن نور و روح بوجود آورد سپس بوسیله نور من عرش را بوجود آورد و من از عرش بزرگتر هستم.
بوسیله نور علی آسمان ها را بوجود آورد پس علی از آسمان ها جلیل تر و بزرگتر است بوسیله نور حسن آفتاب را و بوسیله نور حسین نور ماه را بوجود آورد پس ایشان از آفتاب و ماه بزرگتر هستند.
پس ملائکه تسبیح حق تعالی میکردند و می‌گفتند: سبوح قدوس، چه بسیار گرامی اند این نور ها نزد حق تعالی.
وقتی حق تعالی خواست که ملائکه را امتحان کند بر آنها ابر تاریکی فرستاد و آن ابر چنان ملائکه را فرو گرفت که آنها یکدیگر را نمیدیدند.
ملائکه گفتند: ای خداوند ما و ای سید و بزرگ ما از روزی که ما را آفریده بودی تا به حال چنین حالتی مشاهده نکرده بودیم پس از تو به حق این نور در خواست میکنیم که ظلمت را از ما دور گردانی.
پس حق تعالی نور حضرت فاطمه(ع) را مانند قندیلی بر کنار عرش آویخت و از نور آن اسمانهای هفت گانه و زمینها روشن گردید و به این سبب فاطمه(ع) را زهرا نامیدند.
پس ملائکه تسبیح و تقدیس حق تعالی کردند و حق تعالی فرمود: به عزت و جلالم سوگند که ثواب تسبیح و تقدیس شما را تا روز قیامت برای محبان این زن و پدر و شوهر و فرزندان او قرار دادم.