ای که راحت می توانی از زلیخا بگذری
می شود از زشتی ما زیبا بگذری
یوسف از جرم برادرهای دل سنگش گذشت
تو نمی خواهی خدای یوسف از ما بگذری
قهر حق توست اما عفو شان رحمت است
حال خود دانی که باید نگذری یا بگذری
در قیامت که شفاعت هست آیا می شود
پس از آنکه پر شود پیمانه ما بگذری
معصیت راه مرا از شش جهت بسته ولی
پای شش گوشه صدایت می زنم تا بگذری

دلم از همه که میگیرد
“مُجیر” را باز می کنم
“سُبحانَکَ یا اللهُ،تَعالَیتَ یا رَحمنُ، اَجِرنا مِنَ النارِ یا مُجیر”

کم کم،
معصیت هایم از ذهنم عبور می کند
اشک،اشک…
دانه های مروارید اشک هایم را به نخ می کشم،
وقتی به صد و یکی رسید نخ را گره میزنم،
شروع می کنم:
استغفرالله ربی و اتوب علیه…

اما مگر معصیت های من با یک دور تسبیح پاک می شود؟
تو نگاهم کردی،
گناه کردم
گفتی توبه کن،
نکردم
گفته بودی
“شما را نیافریدم مگر برای عبادت"،
اما من……..
اما تو باز هم روزی ام را نبریدی

خندیدم و شکر نگفتم
سالم بودم و سجده نکردم
اما بعد از هر قطره اشک شکایت کردم
باز نگاهم کردی و خندیدی
ناشکرتر از من نیافریدی، نه؟

“سُبحانَکَ یا سَیِّدی، یا مَولی، اَجِرنا مِنَ النارِ یا مُجیر”
ای مولای من
معصيت هايم بسيار است.
اما تو آن بخشنده ی مهربانی!

یا رَفیقَ مَن لا رَفیقَ لهُ
یا حَبیبَ مَن لا حبیبَ لَهُ

جز خودت چه کسی رفیقم خواهد شد؟
من که جز تو کسی را ندارم!
اگر تو هم نبخشی به چه کسی پناه ببرم؟

عجب مناجات قشنگیه ؛از خواجه عبدالله انصاری

بارالها…

از كوي تو بيرون نشود پاي خيالم نكند فرق به حالم ….

چه براني، چه بخواني…

چه به اوجم برساني چه به خاكم بكشاني…

نه من آنم كه برنجم نه تو آني كه براني..

نه من آنم كه ز فيض نگهت چشم بپوشم نه تو آني كه گدا را ننوازي به نگاهي در اگر باز نگردد…

نروم باز به جايي پشت ديوار نشينم

چو گدا بر سر راهي كس به غير از تو نخواهم

چه بخواهي چه نخواهي باز كن در كه جز اين خانه مرا نيست پناهی

الهی آرامش درونم راسپاس.

الهی سلامتی جسمم را سپاس.

الهی آگاهی روز افزونم راسپاس.

الهی دل شادم راسپاس.

الهی دل پر تپشم راسپاس.

الهی این لحظه راسپاس.

الهی مکان مقدس را سپاس.

الهی دوستان خوبم را سپاس.

الهی نفس پر انرژیم را سپاس

. الهی موفقیت امروزم راسپاس.

الهی شایستگیم را سپاس.

الهی لیاقتم راسپاس.

الهی باتو بودنم را سپاس.

الهی تورادر همه حالم سپاس.

بلطف الهی من اشرف مخلوقاتم.

بلطف الهی من تجلی کائناتم.

بلطف الهی من عزیزدردانه ی آفرینشم.

بلطف الهی انسان بودنم راسپاس… *

الهی”
بـوی ِناب"بهشـت"میدهد همـۀ “نامهای"قشـنگ ِ"تــو”
میگذارمشان روی ِزخمهای “دلم”
گفـته بـودی “اَلجَّبار”
یعنی کسی کـه"جُـبران مــیکند"همـۀ شکستگـیهایِ “دلت” را
گفـــــته بودی “اَلمُصَـوِّر”
یعنی کسی کــه از “ُنومـیسـازد” همۀ آنچه را"ویـران"شـده اسـت درون ِ “دلت”
گفــته بـودی"الشّـافـی”
یعنی کسی کـــه"شِفا” مـیدهد تمام ِ “زخمهـایِ عمیق"و"ناعـلاج"را
خدایا ،در این نیمه شب های رمضان،بیشتر احساس میکنم که به تو نزدیکم.پس دریاب مرا.

هـوای ِ"دلم” سبک میشود بــازمزمه نامهایِ زیبایت،یا قاضی الحاجات.برآورده کن حوائج همه شیعیان را

نَفـس میکشــم درهوایِ “مهربانیهـایِ نابت"یا ارحم الراحمين

پروردگارم….
در مستجاب نشدن دعاهایم حکمتی نهفته است که خود فقط به آن علم داری.
میدانم دعاهایم میشنوی
واما من در محکمه جهل خویش تو را به براورده نکردن حاجاتم محکوم میکنم…

در مقابل دستهای گشوده شده ام بسوی آسمان آرام در گوش من زمزمه میکنی شکیبا باش بنده ام…
در پنهان اموری را برایت کنار گذاشته ام که خوشایند تو خواهد بود…

پروردگارم….
برای نداده هایت شکرگزارم چون میدانم خیر مرا تو فقط میدانی…
و برای داده هایت شکرگزارم…..

تو مرا انسان آفریدی…و چه زیبا نعمتی است این نعمت…
مرا انسان آفریدی…سرور کاینات جهان…وهمه چیز درخدمت من

پروردگارم نگذار با ناسپاسی این داده ات را از یاد ببرم…
بگذار تمام امورم را به تو بسپارم…
سکان کشتی را تو بدست بگیر…
انسانیتم را از من پس نگیر..

پروردگارم بگذار شکرگزار نعمتهای دیده و ندیده ات باشم
و طغیان نکنم به بهانه انسان بودنم…
بگذار همیشه تنها بنده تو باشم….

ای خدا….!
ای عاشقانه ی دل من…
گفتی ؛ فاصله ات با من یک نفس است…
گفتی ؛ تو از اهل زمین جدا شو… من سکوتت را معنا میکنم…
گفتی ؛ دغدغه هایت مال من ، من عشقت را شاعری میکنم…
هان…!!
ای ارامش مطلق…
دلم تو را میخواهد ، همین کنار ، نزدیک نزدیک ، بی ترس فرداها…
دلم میخواهد تنها تو را نفس بکشد…
دلم تویی را میخواهد که مصفایش کنی…
من ؛
هنوز شبیه خودم هستم
پس：به حرمت تمام عاشقانه ها…
حال دلم را خوب کن …حواست را پرت آرزوهایم کن…
دیر که جواب میدهی نگران میشوم ، نگران بی خودی های زندگی…
ای گرمترین مأمن…
مرا چنان در اغوش بگیر که حتی لحظه ها هم جرات گذشتن نکنند……

بارالها! عهدی را که با تو از ازل بسته ام، به آتش گناه شکسته ام.

به گذشته که نگاه می کنم، از پروانه جانم، خاکستری
بیش به جا نمانده است.

اکنون که درهای آسمان، رو به باز شدن است،
حلاوت روزه را به اعضا و جوارحم بچشان؛

به چشمم که جز تو را نبیند و گوشم که جز تو را نشنود؛

که بوی زخم کهنه گناه، مرا ناامید از استشمام بوی تو کرده است.

در بگشای که در میهمانی تو، هر آنچه هستم،
باز آورده ام که تو خود دعوتم کرده ای،

یا غفّار الذنوب