طوری از «ولیِ خدا» دفاع کنیم که کسی جرأت نکند در نزد ما به او بی‌احترامی کند
.
خدایا! نیش عقرب‌هایی که در اثر سکوت ما، در اثر حُبّ جاه ما، در اثر دفاع نکردن ما از ولیّ خودت برای ما واجب شده، بر ما ببخش، آن نیش عقرب‌ها را به ما نزن!
ان شاءالله که شما هیچ وقت ساکت نبودی مگر کسی جرأت می‌کند پیش تو به ولیّ خدا بی‌احترامی کند؟
بگذار در فامیل همه بشناسندت نه اینکه بد برخورد کنی و جسارت کنی،
نه با منطق می‌ایستی آبروی سخن غلط را می‌بری؛ می‌گویی چرا حرف ظالمانه می‌زنی؟
حالا طرف بهت بگوید ما که کسی نیستیم، اینجا بگذار گفت‌وگویمان را بکنیم بگو
کسی نیست یعنی چه؟ کسی هست، حرف بی‌ربط زدید.
قربانی کردن آبرو در راه خدا، در زندگی فردی یکی از تکلیف‌هایی است که بدنۀ جامعه را شبیه قله‌های نوری می‌کند که کوهستانی از آن مؤمنین «کالجبل الراسخ» تحویل آقا امام زمان(ع) می‌دهد
و آنوقت حضرت تشریف‌فرما می‌شوند چرا نیایند؟
دیگر من اگر بخواهم از داستان‌های اولیای خدا بگویم باید همین‌جوری در این زمینه زیاد بحث بکنیم.
در خصوص همین «چرا نیایند؟»
حضرت آیت‌الله العظمی بهجت رضوان خدا بر او باد مگر نمی‌فرمودند
اگر چند هزار نفر ما آدم حسابی بشویم چرا حضرت نیاید؟»
خب شاخصه‌های آدم حسابی چیست؟ همین‌هاست.

استاد پناهيان