گاهی از من و شمای “مذهبی"؛
تنها یک تیپ باقی می ماند؛

برای خانم ها چادرشان
و برای آقایان محاسنشان…

گاهی من و شمای “مذهبی” آنقدر درگیر پست ها و متن هایمان در صفحات مجازی می شویم؛
که از خواندن روزانه چند خط قرآن یا کتب روایی،غافل میشویم؛

و در پایان روز،میبینیم که حتی یک دهم وقتی که در فضای مجازی بودیم،در فضای قرآن و حدیث نفس نکشیدیم…

آنقدر که آنلاین بودیم و اولین نفر پست های دیگران را لایک کردیم؛
به فکر نماز اول وقت نبودیم…

آنقدر درگیر جذب حداکثری شدیم که فراموش کردیم “اخلاص” و “عبودیت” رمز برکت در کارهایمان است…

آنقدر که به فکر آبروی خود،و برانگیختن تشویق دیگران و لایک کردن هایشان بودیم،
به فکر رضایت صاحب زمانمان نبودیم…

آنقدر مدام فکرمان مشغول عکس پروفایل و استاتوس هایمان بود؛
غافل شدیم از اینکه پیش اماممان چه وجهه ای داریم و وضعیتمان و نامه ی اعمالمان پیش او چگونه است…

آنقدر در این فضا وقتمان را با انبوهی از جمعیت گذراندیم،فراموش کردیم تنهایی و غربت امام زمانمان را…

آن چنان حضور در این فضا را برای خود لذت بخش کردیم،که کم کم غافل شدیم از لذت مناجات و درددل خصوصی با خداوند

قدری تامل……