یا کریم اِبنُ الکَریم
. كلبُك بِبابِک
.
عَن نَجیحٍ قـالَ: رَاَیْتُ الْحَسَنَ بْنَ عَلىٍّ علیه السلام یَاکُلُ وَ بَیْنَ یَدَیْهِ کَلْبٌ، کُلَّما أَکَلَ لُقْمَةً طَرَحَ لِلْکَلْبِ مِثْلَها، فَقُلْتُ لَهُ: یَا بْنَ رَسُولِ اللّه ِ أَلا أَرْجِمُ هذَا الْکَلْبَ عَنْ طَعامِکَ؟ قالَ علیه السلام : دَعْهُ اِنّى لاََسْتَحْیى مِنَ اللّه ِ أَنْ یَکُونَ ذُورُوحٍ یَنْظُرُ فى وَجْهى وَ أَنَا آکُلُ ثُمَّ لا أُطْعِمُهُ.
. [مسند امام مجتبى علیه السلام، ص ۱۳۰]
بحارالانوار جلد 43 صفحه 352
.
نجیح گفت امام حسن (ع) را دیدم که غذا میل می فرمود و سگی در پیش روی او بود ، هر وقت لقمه ای برای خود بر می داشت مثل آن را نیز برای آن سگ می انداخت.من عرض کردم ای پسر رسول خدا (ص) آیا اجازه می دهی که این سگ را از اینجا دور کنم ، فرمود : بگذار باشد من از خداوند عزوجل حیا می کنم که جانداری روبروی من حاضر باشد و به من نگاه کند و من چیزی بخورم و به او نخورانم.