دیده فروبسته ام از خاکیان
تا نگرم جلوه افلاکیان

شاید از این پرده ندایی دهند
یک نفسم را بجایی دهند

ای که بر این پرده خاطرفریب
دوخته ای دیده ی حسرت نصیب

آب بزن چشم هوسناک را
با نظر پاک ببین پاک را

آن که در این پرده گذر یافته است
چون سحر از فیض نظر یافته است

خوی سحر گیر و نظر پاک باش
راز گشاینده افلاک باش

خانه تن جایگه زیست٬ نیست
در خور جان فلکی نیست٬ نیست

آن که تو داری سر سودای او
برتر از این پایه بود جای او

چشمه مسکین نه گهر پرور است
گوهر نایاب به دریا در است

ما که بدان دریا پیوسته ایم
چشم ز هر چشمه فروبسته ایم

پهنه دریا چو نظرگاه ماست
چشمه ناچیز نه دلخواه ماست

پرتو این کوکب رخشان نگر
کوکبه ی شاه خراسان نگر

آینه غیب نما را ببین
ترک خودی گوی و خدا را ببین

هر که بر او نور “رضا” تافته است
در دل خود گنج رضا یافته است

سایه شه مایه خرسندی است
ملک “رضا” ملک رضامندی است

کعبه کجا؟ طوف حریمش کجا؟
نافه کجا٬ بوی نسیمش کجا؟

خاک ز فیض قدمش٬ زر شده
و از نفسش نافه معطر شده

من کیم؟ از خیل غلامان او
دست طلب سوده به دامان او

ذره سرگشته خورشید عشق
مرده٬ ولی زنده جاوید عشق

شاه خراسان را ٬ دربان منم
خاک در شاه خراسان منم

چون فلک آیین کهن ساز کرد
شیوه نامردمی آغاز کرد

چاره گر از چاره گری بازماند
طایر اندیشه ز پرواز ماند

با تن رنجور و دل ناصبور
چاره از او خواستم از راه دور

نیمشب از طالع خندان من
صبح برآمد ز گریبان من

رحمت شه درد مرا چاره کرد
زنده ام از لطف دگرباره کرد

باده ی باقی به سبو یافتم
و این همه از دولت او یافتم

امام رضا(ع)…
میرسم از صحن جمهوری چشمان دلت
تا ضریح سبز گیسوی پریشان دلت

میرسم از غربت چشمان باران خورده ام
کوه بکوه منزل به منزل تا خراسان دلت

بی پناهم خسته ام مولای من
کم از اهو نیستم آقا به قربان دلت

کاش نام ما هم ثبت می کردید عاقبت
در میان دفتر سرخ شهیدان دلت

باز می لرزد درون سینه آهوی دلم
ضامن آهو دو دست ما به دامان دلت

فرمود كه هر زمان گرفتار شدید
بردامن ما دست توسل بزنید

کاش من یک بچه آهو می شدم
می دویدم روز و شب در دشتها

توی کوه و دشت و صحرا روز و شب
می دویدم تا که می دیدم تو را

پنجره‌اي رو به امام مهرباني‌ها

وقتي صحن عتيق(انقلاب) در دوره صفوي و با طرح «شيخ بهايي» ساخته شد، «ملا محسن فيض کاشاني» که حکيم، فيلسوف، عارف و شاعر آن دوره بود، پيشنهاد داد براي کساني که به هردليل نمي توانند وارد حرم مطهر شوند و کنار ضريح بايستند، فضايي طراحي شود که بتوانند در نزديک ترين فاصله از ضريح مطهر، بايستند وبتوانند ضريح امام رضا (ع) را ببينند و زيارتنامه بخوانند. بنابراين پنجره‌اي فولادي در محلي که مشرف به ضريح مطهر بود نصب شد و از آن به بعد به «پنجره فولاد» معروف شد.

اولين پنجره فولاد
اولين پنجره فولاد، پنجره‌اي نسبتا کوچک از جنس فولاد بود و در نزديک‌ترين مکان ممکن به ضريح مطهر رضوي، در صحن انقلاب اسلامي (عتيق) قرار گرفت تا اشخاصي که به خاطر عذر شرعي و يا موارد مشابه، از رفتن به کنار ضريح معذورند، بتوانند از پشت اين پنجره که ضريح مطهر از داخل شبکه‌هاي آن پيداست، زيارت‌نامه بخوانند و با امام رضا(ع) درددل کنند.
شفايافتن بيماران صعب العلاج، معلول و حاجت گرفتن حاجتمندان پشت پنجره فولاد، سبب شد تا نگاه ها به اين پنجره کوچک، نگاه ويژه اي باشد و به سرعت، اين محل را به يکي خاص‌ترين مکان هاي حرم مطهر امام رضا(ع) تبديل کرد. تا جايي که بستن پارچه و ثفل و زنجير به شبکه هاي پنجره فولاد، به تدريج تبديل به يک سنت براي حاجتمندان و مراجعان به اين محل شد. سنتي که البته ريشه ديني نداشته و تنها از يک باور عاميانه سرچشمه گرفته است.

سه پنجره فولاد
يکي از نکات قابل توجه درباره پنجره فولاد اين است که پنجره نصب شده از دوره صفويه، پنجره فعلي حرم مطهر نيست و پنجره فولاد فعلي، سومين پنجره فولاد نصب شده در حرم مطهر است. پنجره فولاد اول، تا زمان حکومت ناصرالدين شاه قاجار در صحن انقلاب وجود داشت. اما در عهد ناصري، پنجره ديگري اين بار از جنس برنز ساخته شد که جايگزين پنجره اول شد.
دومين پنجره هم تا اوايل انقلاب اسلامي در حرم مطهر وجود داشت، اما با توجه به فرسودگي و ساييده شدن برخي از قسمت‌هاي پنجره قديمي و مشکلاتي که براي زائران به وجود آمده بود، مسئولان آستان قدس رضوي تصميم گرفتند اين پنجره را به موزه آستان قدس منتقل کرده و پنجره جديدي را جايگزين آن کنند. بنابراين سومين پنجره از جنس برنز در اوايل پيروزي انقلاب اسلامي ايران ساخته شده و جايگزين پنجره دوم شد که در پشت رواق توحيدخانه داخل صحن انقلاب اسلامي قرار دارد.

ساير پنجره‌هاي حرم
اما غير از پنجره فولاد اصلي که در صحن انقلاب قرار دارد، ۵ پنجره فولاد ديگر هم در حرم مطهر وجود دارد که معروف ترين آن، پنجره فولاد صحن جمهوري اسلامي و البته جديدترين اين پنجره ها هم پنجره فولاد رواق دارالحجه است

سیدی هر چه بودم و هستم
به ضریح تو دست دل بستم

تو رئوفی و من زمین‌خورده
تو بلندی و من همه پستم

بس که بگرفته‌اید تحویلم
فکر کردم که از شما هستم

عهد بستم دگر گنه نکنم
باز هم عهد خویش بشکستم

عوض آنکه دست رد بزنی
باز بگرفتی از کرم دستم

روز اول اجازه‌ام دادید
بر شما خانواده پیوستم

آتش ار سوزدم نمی‌فهمم
بس که از کوثر تو سرمستم

نگـذاری برنـد در نـارم
به همه گفته‌ام رضا دارم

فرض کن آمده ای گوشه ای اردو بزنی
تا سری ساده به آن
ضامن آهو بزنی /
میروی زیر رواقش بنشینی اما /
در دلت شوق عجیبی ست که زانو بزنی /
لرزشی آمده ، افتاده
به جانت یعنی /
تازه وقتش شده کم کم به رضا (ع) رو بزنی /
میروی گوشه دنجی
که کسی بو نبرد /
در خودت با جگری سوخته سوسو بزنی /
میشوی خادم خوبی
که خدا میداند /
عشق ات این است
که یک مرتبه جارو بزنی….

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا (ع)

شعری به لهجه مشهدی”

تقدیم به امام رضا ع
کوچه پس کوچه مشد بوی امام رضا مده.
دیدن گلدسته هاش دل آدم جلا مده.

هرکی که غصه دره یا گرهی تو کارشه.
مره تو صحن آقا حال و هواش عوض مشه.

بعضیا بالای سر، سر روی سنگا مزارن.
اشکاشان که مچیکه هر چی مخن آقا مده.

صبح زود سر کوچه ها، هرکی که از خانه میه
دست به سینش مزره، سلامی به آقا مده.

خیلیا مگن شما کمتر حرم سر مزنن.
آقامان مهربونه سهم ماره سیوا مده.

بعضی ها که نمتنن بی ین به پابوس آقا.
التماس دعا مگن درد شانه شفا مده.

ما که از بچگی مان همش میامدم حرم.
وقت مردن مدنم جوابیم به ما مده.

تقدیم به عاشقان امام هشتم…..

بیمارها دارالشفا را می شناسند
اینجا تمام دردها را می شناسند

اینجا غریب و آشنا فرقی ندارد
اینجا غریب و آشنا را می شناسند

از هر دری در ماند هرکس آمد اینجا
درمانده ها باب الرضا را می شناسند

در این حرم حتی خدا نشناس ها هم …
گاهی می آیند و خدا را می شناسند

ما چند سالی هست که مشهد می آییم
دیگر تمام شهر ما را می شناسند

بس که همیشه بودم اینجا دست و پاگیر
دیگر من بی دست و پا را می شناسند

ساده بگویم گنبدت را دوست دارم
بی چیزها تنها طلا را می شناسند

چه احتیاج است احتیاجم را بگویم ؟
اهل کرم فقر گدا را می شناسند

پشت در این آشپزخانه نشستم
مردم همه بوی غذا را می شناسند

هرکس که رفته کربلا از این حرم رفت
با نام مشهد کربلا را می شناسند

سجده در گوشۀ ایوان طلایی عشق است
نوکری بر سر کوی تو- خدایی- عشق است

هر کسی عاشق پابوسی لیلای خود است
در دم مرگ کنارم تو بیایی عشق است

ضامن آهوی صحرا شدنت جای خودش
اینکه در روز جزا ضامن مایی عشق است

تا ابد قبله نمای دل من سمت شماست
اینکه در کشور ما قبله نمایی عشق است

همۀ عرش و زمین را به گدایی بدهند!
باز میگوید از این خانه گدایی عشق است

کعبه وکرببلا هر یکشان عرش خداست
اینکه هم کعبه وهم کرببلایی عشق است

ای که در کشور ما عرش معلا داری
آنچه خوبان همه دارند تو یک جا داری،

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی(ع)