لذّت دنیا، داشتنِ کسيست که دوست داشتن را بلد است؛
به همین سادگى ..!
این روزها گفتن دوستت دارم!
آنقدر ساده است که میشود آنرا از هر رهگذری شنید!
اما فهمش… یکی از سخت ترین کارهای دنیاست سخت است اما زیبا!
زیباست برای اطمینان خاطر یک عمر زندگی
تا بفهمی و بفهمانی…
هر دوره گردی “لیلی” نیست…
و هررهگذری"مجنون"…
و تو شریک زندگی هر کس نخواهی شد
تا بفهمی و بفهمانی…
اگر کسی آمد و هم نشینت شد در چشمانش باید رد آسمان، رد خدا باشد و باید برایش از"من” گذشت تا به “ما” رسید……

وقتى می شود دقایق عمرت را با آدم هاى خوب بگذرانى، چرا باید لحظه هایت را صرف آدم هایى کنى که با دل هاى کوچکشان مدام درگیر حسادت ها و کینه ورزى هاى بچه گانه اند …
یا مدام براى نبودنت، براى خط زدنت تلاش مى کنند؟
نه! همیشه جنگیدن خوب نیست!
من همیشه جنگیده ام تا چیزى را عوض کنم!
اما این روزها فهمیده ام که با آدم هاى کوته نظر نباید جنگید،
فهمیده ام براى اثبات دوست داشتن نباید جنگید،
براى به دست آوردن دل آدم ها نباید جنگید،
براى اثبات خوب بودن نباید جنگید!
بعضى چیزها وقتى با جنگیدن به دست مى آیند، بى ارزش می شوند!
این روزها نسخه فاصله گرفتن را مى پیچم براى هر کسى که رنجم مى دهد،
از آدم هایى که زیاد دروغ مى گویند، فاصله می گیرم،
از آدم هایى که زیاد ظلم می کنند، فاصله می گیرم،
از آدم هایى که حرمتم را نگه نمی دارند، فاصله می گیرم،
با حقارت برخى آدم ها و دل هایشان نباید جنگید، باید نادیده شان گرفت و گذشت و می بخشمشان؛ نه براى این که مستحق بخشش اند، براى این که من مستحق آرامشم!

حکایتی عاشقانه 

پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد .. در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید .. عابرانی که رد می شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند ..

پرستاران ابتدا زخمهای پیرمرد را پانسمان کردند .. سپس به او گفتند : باید ازت عکسبرداری بشه تا جایی از بدنت آسیب و شکستگی ندیده باشه .. پیرمرد غمگین شد .. گفت عجله دارد و نیازی به عکسبرداری نیست ..
پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند .. پیرمرد گفت : زنم در خانه سالمندان است .. هرصبح آنجا میروم و صبحانه را با او میخورم .. نمیخواهم دیر شود ..
پرستاری به او گفت : خودمان به او خبر می دهیم .. پیرمرد با اندوه گفت : خیلی متاسفم او الزایمر دارد چیزی را متوجه نخواهد شد .. حتی مرا هم نمی شناسد .. پرستار با حیرت گفت : وقتی نمی داند شما چه کسی هستید چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید ؟ پیرمرد با صدایی گرفته .. به آرامی گفت : اما من که میدانم او چه کسی است …

از روزه یاری بجوییم
بيشتر مردمان از نماز و روزه يارى نمى طلبند و بهره اى نمى گيرند
بلكه آن را به صورت يك عادت و سنت به جاى مى آورند و به بردن ثوابى و انجام فريضه اى دل خوش دارند.
در صورتى كه نماز مى تواند كشتى عظيمى گردد كه شخص را در درياى زندگى در وسط جامعه از طوفانها و گردابها حفظ كند.
و روزه مى تواند شخص را بر نفس خويش توانا كند
زيرا وقتى نفس موقتأ به فرمان الهى از حلال پرهيز مى كند قوت پرهيز در او افزون مى شود تا در مواجهه با حرام آن قدرت را بكار گيرد.
ديگر آنكه شخص با اين پرهيز، قدر نعمتها را بيشتر خواهد دانست و هنگام برخوردارى لذت بيشتر خواهد برد.
سوم آنكه با محرومان و مسكينان همدرد مى شود
و تجربه گرسنگى و محروميت بر آگاهى و توسعه وجودى شخص مؤثر است.
چهارم اينكه اگر بيش از يك ميليارد مسلمان تنها دويست ميليون نفر در ماه رمضان روزه واقعى بگيرند ، بدين معنى كه يك وعده غذاى خود را بكاهند ، مصرف غذا به قدر شش ميليارد وعده در ماه پايين مى آيد و اين خود به منزله توليد شش ميليارد وعده غذاست و اينگونه جامعه مسلمان مى تواند در هر سال معادل شش ميليارد وعده غذا به سفره گرسنگان در جهان كمك كند و اين كمك كوچكى نيست زيرا معادل يك وعده غذاى كل ساكنان زمين خواهد بود.
پنجم آنكه پايين آوردن ميزان مصرف غذا به مقدار يك سوم، به تأييد متخصصان، موجب افزايش سلامتى است زيرا معتقدند يك سوم غذايى كه خورده مى شود بيش از نياز بدن است و كمكى به بدن نمى كند و مشكلاتى نيز مى آفريند.
ششم آنكه وقتى شخص مصرف غذا را پايين آورد مقدارى وقت كه صرف خريد و خوردن و تدارك مقدمات آن مى گردد براى او ذخيره مى شود كه مى تواند آن وقت را در خوردن طعامهاى معنوى صرف كند.

اندرون از طعام خالى دار
تا در او نور معرفت بينى
تهى از حكمتى به علت آنك
كه پُرى از طعام تا بينى
(سعدى)
و روزه گرفتن در ماه رمضان مى تواند سرمشقى شود براى شخص كه در تمام سال روزه را ادامه دهد و به طور كلى زندگى تازه اى را آغاز كند و به تدريج از طعام زمينى به مائده آسمانى ميل كند و لذات خود را از مرتبه حسى به مرتبه عقلى ارتقا دهد.

برگرفته از کتاب “در صحبت قرآن”
به قلم دکتر حسین الهی قمشه ای

ساده تر و زلال تر از چیزی ست که تصورش را می کنیم…!
“خوشبختی “را می گویم،
شاید همان پیاله ی آبی که
با دستان #مادر بدرقه ی راهت می شود…
همین…

باز کن در که گدای سحرت برگشته
عبد عصیان زده و در به درت برگشته
بنده ی بی خرد و خیره سرت برگشته
کم باش
اصلا هم نگــــران کم شدنت نباش…
آنــکــس که اگر
کم باشی گمـت کند
همــانیـــست که اگـر زیاد باشی
حیفت می کـــند!
سعی نکــن متفاوت باشی
فقط خـوب باش!
این روزهـــا خوب بودن
به اندازه ی کافی متفاوت است…

چوپانى به مقام وزارت رسید.
هر روز بامداد بر مى خاست و كلید بر مى داشت و درب خانه پیشین خود باز مى كرد و ساعتى را در خانه چوپانى خود مى گذراند.

سپس از آنجا بیرون مى آمد و به نزد امیر مى رفت.
شاه را خبر دادند كه وزیر هر روز صبح به خلوتى مى رود و هیچ كس را از كار او آگاهى نیست.
امیر را میل بر آن شد تا بداند كه در آن خانه چیست.
روزى ناگاه از پس وزیر بدان خانه در آمد. وزیر را دید كه پوستین چوپانى بر تن كرده و عصاى چوپانان به دست گرفته و آواز چوپانى مى خواند….
امیر گفت: اى وزیر !
این چیست كه مى بینم! ؟
وزیر گفت : هر روز بدین جا مى آیم تا ابتداى خویش را فراموش نكنم و به غلط نیفتم ،
كه هر كه روزگار ضعف به یاد آرد ، در وقت توانگرى ، به غرور نغلتد ….!!

سوال: چرا از پاره ای از لذات معنوی لذت نمی بریم ؟

پاسخ : اگر نماز و نیایش وراز ونیاز با پروردگار عالم به صورت عادت و صرف عبادت در آید و به عبارت دیگر از معنی تهی شود جسد بی جان خواهد بود که کس را رغبت عشرت با آن نیست .لذتی که از خوردن می بریم معنی دارد وآن این است که جسم ما به یکی از نیازهای خود مانند قند یا آب رسیده است . وهر لذت ،حاصل رسیدن نیازمند به آرزوست . حال اگر بدن به تمام وکمال به نیازهای خود رسیده باشد آب گوارا وشهد و شربت را خوش نخواهد داشت وچنین است که اگر روح ما تشنه هم نشینی با شاهد پشت پرده عالم نباشد واو را وادارند که کلماتی بر زبان آورد وکج وراست شود او را چه لذتی حاصل خواهدشد . لذت بردن از امور معنوی چون زیبایی ودانایی ونیکویی که به مراتب برتر از لذتهای مادی است نیاز به تشنگی وگرسنگی دارد وگاه باشد که به سبب بیماریها آدمی از تشنگی و گرسنگی غافل می شود چنانکه در جوع بولیموس ودر عین حال که جسمش از نیاز آکنده است هیچ لذتی از خوردن نمی برد . در امور روحانی نیز چنین است .فرهنگ لذت بردن از معنویات به سبب غلبه عادات وغفلت ها وتعصبات وتاکید بر صورتها از میان رفته است . یک نهضت عظیم فرهنگی لازم است تا مردمان بتوانند به لذات متعالی برسند وبهترین راه آن در این روزگار مصاحبت با شاعران ونویسندگان بزرگ جهان است. آنها می خواهند به تدریج روح را برای رسیدن به اینگونه لذات آماده کنند .

#الهی_قمشه_ای