حکایتی از مرحوم آیت الله حاج شیخ آقا بزرگ طهرانی (رحمه الله علیه):

 من طفل بودم و منزل ما در تهران، پامنار بود و چند روز بود که مادر بزرگم(مادر پدری من) از دنیا رفته بود.
یک روز مادر من در منزل آلبالو پلو پخته بود. هنگام ظهر یک سائلی در کوچه سوال می کرد و مادر من در مطبخ صدای سائل را شنید و برای خیرات به روح مادر شوهرش میخواست مقداری از غذا به سائل بدهد ولی ظرف تمیز در دسترس نبود، به عجله برای آنکه سائل از در منزل رد نشود مقداری از آن غذا را در طاس حمام که در دسترس بود ریخته و به سائل می دهد، و از این موضوع کسی خبر نداشت.
نیمه شب پدر من از خواب بیدار شده و مادرم را بیدار کرد و گفت: امروز چکار کردی؟ مادرم گفت نمی دانم! پدرم گفت: الان مادرم را در خواب دیدم و بمن گفت: من از عروس خود گله دارم، امروز آبروی مرا در نزد مردگان برد؛ غذای مرا در طاس حمام فرستاد. مادرم می گفت: هرچه فکر کردم چیزی بنظرم نیامد، ناگهان متوجه شدم که چون غذای سائل را به قصد هدیه برای روح مرحومه داده ام، به همان طریق آنرا در عالم ملکوت برای مادر شوهرم برده اند!
 آری او گله دارد که چرا غذای مرا که صورت ملکی اش آلبالو پلو به سائل است و صورت ملکوتی اش یک طبق نور است و برای روان متوفی می برند را در طاس حمام ریخته!
 اهانت به سائل اهانت به متوفی است. هر احسانی که انسان می خواهد بکند، باید با کمال احترام و بزرگداشت فقیر و سائل انجام یابد.

 معاد شناسی. جلد اول. سیدمحمد حسینی طهرانی .

یا صاحب الزمان!

از سر عادت و تکرار نوشتیم بیا
اصلا انگار به اجبار نوشتیم بیا

تو زما بندگی و ترک گنه میخواهی
با همین قلب گنهکار نوشتیم بیا

کوفیان راهمه محکوم نمودیم، ولی
مثل آن قوم جفاکار نوشتیم بیا

از سرصدق نخواندیم تو را یک دفعه
در عوض یکصد و ده بار نوشتیم بیا

شهرمان پرشده از بوی گناه و ماهم
سر هر کوچه و بازار نوشتیم بیا

غافل از آه یتیمان چقدر آسوده …
شکم سیر شب تار نوشتیم بیا

عوض خانه ی ماها به بیابان رفتی…
شدی از قوم ، دل آزار… نوشتیم بیا

درد دین نیست دگر… درد گرانی داریم
دل سپردیم به اغیار نوشتیم بیا

نام تو برلب و دل جای دگر میگردد
نشده طالب دیدار نوشتیم بیا

آه مظلوم شنیدیم “به ماچه ” گفتیم…
جای یاری تو بسیار نوشتیم بیا

دلمان بنده ی دنیا شده و بیماریم…
با همین حال اسفبار نوشتیم بیا..

رسول اكرم صلى الله عليه و آله:

اِنَّ البَيتَ اِذا كَثُرَ فيهِ تِلاوَةُ القُرآنِ كَثُرَ خَيرُهُ وَ اتَّسَعَ اَهلُهُ وَ اَضاءَ لاَهلِ السَّماءِ كَما تُضى ءُ نُجومُ السَّماءِ لاَهلِ الدُّنيا؛

خانه اى كه در آن قرآن فراوان خوانده شود، خير آن بسيار گردد و به اهل آن وسعت داده شود و براى آسمانيان بدرخشد چنان كه ستارگان آسمان براى زمينيان مى درخشند.
كافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص610

سید بن طاووس می‌‌گوید:
شبی در سامرا وارد سرداب امام زمان شدم، صدای ملکوتی امام را در حال مناجات با خالق یکتا شنیدم که می‌فرمودند:

اَللّهُمَّ اِنَّ شیعَتَنا مِنّا خُلِقُوا مِنْ فاضِل طینَتِنا وَ عَجِنُوا بِماءِ وِلایَتِنا اَللّهُمَّ اَغْفِرْ لَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ ما فَعَلُوهُ اِتّکالاً عَلی حُبَّنا وَ وِلائِنا یَوْمَ الْقِیامَهِ وَ لا تُوأخِذْهُمْ بِما اَقْتَرَفُوهُ مِنَ السَّیّاتِ اِکْراماً لَنا وَ لا تُقاصَّهِمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ مُقابِلَ اَعْدائِنا فَاِنْ خَفَّفَتْ مَوَازینُهُمُ فَثَقَّلْها بِفاضِلِ حَسَناتِنا.

پروردگارا
شیعیان ما از ما هستند
از زیادی گِلِ ما خلق شده‌اند و به آب ولایت ما عجین گشته‌‌اند
خدایا آنها را بیامرز و گناهانشان را عفو فرما

پروردگارا
آنها را روز قیامت در مقابل چشم دشمنان ما مؤاخذه مفرما
چنانچه میزان گناهانشان بیشتر و حسناتشان کم است
از اعمال من بردار و به حسنات آنها بیفزای.

نقل از مرحوم علامه مجلسی قدس سره از ملحقات کتاب انیس العابدین و علامه میرزاحسین نوری قدس سره م،ی‌باشد.
بحارالانوار، ج 53، ص 302.

رابطه ی زن و شوهر مثل رابطه ی خواهر و برادری نیست…
مثل رابطه ی مادر و فرزندی نیست…
مثل ارتباط پدر و پسری نیست…
مثل هیچ رابطه ای نیست…
دو نفر که عاشق هم اند اما هم خون نیستند…
اگر کدورتی بین خواهر و برادر باشد ، اگر ناراحتی بین والد و فرزند باشد ، به اندازه کدورت و ناراحتی مابین زن و شوهر مهم نیست… چون در آن رابطه همه هم خونند…خواسته یا ناخواسته آن کدورت رفع میشود…انگار هیچ چیز نبوده…انگار هیچ اتفاقی نیافتاده…
اما کوچکترین اتفاق اگر بین زن و شوهر رخ دهد و آنرا بزرگ کنند ، اگر ناراحتی ایجاد کند ، حتی در صورت بخشش ، از ذهن دو طرف نمیرود…
به مرور زمان به رابطه خدشه وارد میشود…کم کم کدورتها عادی میشود…کم کم از یکدیگر سرد میشوند… این خیلی خطرناک است…
سعی کنید زود از هم ناراحت نشوید…سعی کنید سریعا جبهه گیری نکنید…تا میتوانید همانجا گذشت کنید…موضوع را دنباله دار نکنید…اگر کدورتهای کوچک به چشم آمد…اگر آنها را بزرگ کردید ، منتظر سردی باشید…منتظر گسستگی باشید چرا که ذره ذره روی هم تلنبار میکنید کارهای گذشته را ، حتی اگر بخشیده باشید… رابطه ی زن و شوهر مثل رابطه شما با خانواده تان نیست… یادتان هست چند مرتبه با خواهرتان دعوا کرده اید؟ یادتان هست چند بار با برادرتان بگومگو داشته اید؟! ده بار؟صدبار؟هزاربار؟ هیچکدام را یادتان نیست و به دل ندارید… با همسرتان چندبار ناراحتی داشتید؟ پنح بار؟ ده بار؟ پانزده بار؟ همه را یادتان هست…همه را کنج ذهن دارید… رابطه زن و شوهر حساس است…مواظب رابطه تان باشید…
خسرو شکيبایی با اون صدای طلاييش می گفت :
هميشه يادمان باشد که نگفته ها را ميتوان گفت
ولی گفته ها را نميتوان پس گرفت …
چه سنگ را به کوزه بزنی چه کوزه را به سنگ ،
شکست با کوزه است …
دلها خیلی زود از حرفها می شکنند !
مراقب گفتارمان باشیم

اگر می گویند ذکر کنید ، منظور این نیست که یک تسبیح دستمون بگیریم و بگوییم: یا الله ، یا رحمان ، یا رحیم و … ،اسم ببریم! اینها ذکر نیست. ذکر اینست که او در کل زندگی ما حضور داشته باشه. اگر یک اسم خدا جمیل است، پس باید در معماریمان باشد، توی رفتارهایمان باشد، تو لباسمون باشد تو ظاهر و باطنمون باید باشد، تو صحبت کردنمون باید باشد.

کو جمیل!؟ که تو می گویی من ذاکرم! هر کس ذاکر نباشد به اسماء الله زندگیش سخت می شود، معیشتش تنگ می شود .

الهی قمشه ای

  حجت الاسلام سید احمد فاطمی نقل میکنند:

  در اوایل طلبگی ام، روزی مرحوم علامه طباطبایی (ره) به حجره ام تشریف آوردند و فرمودند: پیداست که در این جا غیبت شده است!

گفتم: بله پیش از آمدن شما، چند نفر که درسشان از من بالاتر بود، این جا بودند و کسی را غیبت کردند.

علامه فرمود: باید میگفتی از این جا بروند، این حجره دیگر برای درس خواندن مناسب نیست؛ اتاق خود را عوض کن.

مهر افروخته، ص۹۵

برای رسیدن به آرامش سه چیز را ترک کن :

اینکه دائم دیگران را کنترل کنی.

اینکه بخواهی دائم مورد تأیید دیگران قرار بگیری.

اینکه بخواهی دائم در مورد دیگران پیش داوری کنی یا خود مورد پیش داوری قرار بگیری.

همیشه بگو:
خدایا، کمک کن دیرتر برنجم، زودتر ببخشم، کمتر پیش داوری کنم و بیشتر فرصت دهم.