“خدا را به هر نامی که می خواهید بخوانید، بخوانید، بخوانید”
- آن که به خداوند عشق می ورزد، لحظه ای از یاد خداوند، لحظه ای از خدمت و توجه به خداوند، دمی از زمزمه های او غافل نمی شود. این نشانۀ عشق به اوست. مگر نه این است که فکر و ذکر دائمی عاشق معشوق است؟ گفتار، اندیشه و احساس و عملش پر از حضور معشوق و برای اوست.

تا آنجا که ممکن است ساکت باش. تا می توانی در سکوت بنشین،
نه فقط در سکوت بدن،
بلکه مهم آن است که ذهن ساکت شود و دست از پچ پچ کردن دایم بردارد.
این کار شدنی است اما هرگز در این راه نکوشیده ایم.
فقط باید چند گام کوچک برداری: در درونت بنشین و تماشا کن.
بگذار ذهن، تمام ترفندهای
قدیمی اش را بکار گیرد اما تو فقط تماشا کن.
بدون هیچ قضاوتی،
بدون گفتن خوب یا بد،
بدون انتخاب کردن یا از خود راندن-
کاملا خونسرد و بی تفاوت.
پس بر علیه ذهن مباش.
با آن ستیز مکن.
در تله های ذهن گرفتار نشو.
فقط کناره گیر بمان.
بسیاری اوقات درگیر ذهن خواهی شد.
در این مواقع به محض اطلاع،
بی درنگ خودت را بیرون بکش. خودت را جمع و جور کن و دوباره شروع به تماشا کن.
فکری برخواهد ﺧﻮاست- به آن فکر بنگر.
آن فکر در برابرت رژه خواهد رفت- به آن بنگر تا اینکه بگذرد وبرود. بدون اینکه هیچ قضاوتی در مورد خوب یا بد بودن بکنی، بدون هیچ باید و نبایدی، بدون هیچ نگرش اخلاقی، ‌مشاهده محض و بی طرفانه، آنرا تماشا کن.
روزی ناگهان دیگر ذهنی وجود نخواهد داشت و آن روزچنان حکم فرما خواهد شد که نظیرش را هرگز ندیده ای.
پس از آن سکوت دیگر تو را ترک نخواهد کرد.
با تو خواهد ماند و به روح تو تبدیل خواهد شد.
این حالت بسی رهایی بخش است.

خدا همواره با ماست. مشكل از جانب ماست. ماييم كه با خدا نيستيم.

اگر خدا با ما نبود حتي براي يك لحظه نمي توانستيم وجود داشته باشيم. او زندگي ماست. چون نفس در ما جاري است. تپش قلب ماست.
آگاهي ماست. خدا هميشه با ماست اما ما هميشه با او نيستيم. آنگاه كه ما نيز با خدا باشيم، تحولي بنيادين رخ مي دهد. آنگاه تو از معنا، اهميت و ترانه زندگي آگاه مي شوي. آنگاه از اينكه خدا چقدر به تو ارزاني داشته، از اينكه چقدر به تو بخشيده شده است آگاه مي شوي. احساس شكرگزاري از وجودت برمي خيزد و اين شكرگزاري هسته اصلي دين و روح دين است. همه چيز ديگر تشريفاتي است. احساس شكرگزاري عين دينداري است.

سعی کن کسی که تو را می ببیند ,,,
آرزو کند مثل تــــو باشد ,,,
از ایمان سخن نگو ,,,
بگذار از نوری که در چهره داری، آن را احساس کند ,,,
از عقیده برایش نگو ,,,
بگذار با پایبندی تو، آنرا بپذیرد ,,,
از عبادت برایش نگو ,,,
بگذار آن را جلوی چشمش ببیند ,,,
از اخلاق برایش نگو ,,,
بگذار آن را از طریق مشاهده تو بپذیرد ,,,
از تعهد برایش نگو ,,,
بگذار با دیدن تو، از حقیقت آن لذت ببرد ,,,
بگذار مردم با اعمال تو ,,,
خوب بودن را بشناسند ,,,

همه به شما می گویند:
سال خوبی داشته باشید
ولی من به شما می گویم :
” سال خوبی را برای خودتان خلق کنید “
به فکر آمدن روزهای خوب نباشید!
آنها نخواهند آمد …
به فکر ساختن باشید…
روزهای خوب را باید ساخت
آرزو می کنم
بهترین معمار سال جدید باشید…

 تنها فرمول خوشحالی این است :

قدر داشته هایت را بدان و از آنها لذت ببر

قانونهای ذهن میگویند خوشبختی یعنی رضایت
مهم نیست چه داشته باشی یا چقدر
مهم این است که از همان که داری راضی باشی ،

آن وقت خوشبختی را حس می کنی

انسان ها زود پشیمان می شوند….
گاه از گفته هایشان
گاه از نگفته هایشان
اما سراغ ندارم کسی را
که از لبخند زدن پشیمان شده باشد…!
  خوشا به حال آنانی که خوب میدانند لبخند زدن منطقی ترين گفت و گوی عاشقانه است…

 بهار، تعجب سبزی است
 در چشم های خاک
 روبه روی این شگفتْ
 درنگ کن

 و درختانْ
 تجسم استفهامی سبز
 که سال را
 چگونه سَرآوردی؟

 و در زمین
 برای شگفتن حتی یک گل
 هیچ فکر کرده ای؟

 بهار می پرسد:
 باغ را با کدام چشم تماشا کردی؟
 و آب را چگونه تلاوت کردی؟
 بهار از حیطه تماشای صِرفْ بیرون است
 بهار، فلسفه ساده ای است
 برای آنکه بدانیم
 زمین عرصه کوچ است
 و غفلت آه غفلت

 چه دریغ مطوّلی دارد
 بودن ضرورتی است
 چنان که زمستان
 و مرگ ضروری تر
 آن سان که بهار

 بهار آمده است
 چه گلی بر سر خویش زدی؟
 ای سرگردان!

 اگر به خدا اعتماد کنی
 معاد جاذبه ای است
  که تو را بر می انگیزاند
 سبزتر از هزار بهار

 ای دگرگون کننده ی قلب ها و چشم هـــــا
 ای گرداننده و تنظیم کننده ی روزها و شبها
 ای تغییر دهنده ی حال انسان و طبیعـــــت
 حال ما را به بهترین حال دگرگون فرمــــــــــا