خواجه عبدالله انصاری

«الهی! دانایی ده که از راه نیفتیم و بینایی ده که در چاه نیفتیم.»
«الهی! آفریدی رایگان و روزی دادی رایگان، بیامرز رایگان که تو خدایی نه بازرگان.»
«الهی! بنیاد توحید ما خراب مکن و باغ امید ما بی‌آب مکن.»
«الهی! می‌بینی و می‌دانی و برآوردن می‌توانی.»
«الهی! بود و نابود من تو را یکسان، از غم مرا به‌شادی رسان.»
«الهی! حاضری چه جویم، ناظری چه گویم.»

شیطان در مورد ظلمهای دیگران درگذشته ممکن است در ما کدورتی نسبت به ایشان ایجاد کند و اگر ذره ای کینه و کدورت در کسی باشد امکان رشد نخواهد داشت.

خداوند به موسی علیه السلام وحی فرستاد که این مرتبه برای مناجات که آمدی کسی همراه خود بیاور که تو از وی بهتر باشی. موسی برای پیدا کردن چنین شخصی تفحص کرد و نیافت؛ زیرا به هر که می گذشت جرأت نمی کرد که بگوید من از او بهترم.

خواست از حیوانات فردی را ببرد، به سگی که مریض بود برخورد کرد. با خود گفت: این را همراه خود خواهم برد، ریسمان به گردن وی انداخت و مقداری او را آورد بعد پشیمان شد و او را رها کرد.

تنها به دربار پروردگار آمد. خطاب رسید فرمانی که به تو دادم چرا نیاوردی؟ عرض کرد: پروردگارا نیافتم کسی را که از خودم پست تر باشد. خطاب رسید: به عزت و جلالم اگر کسی را می آوردی که او را پست تر از خود می داشتی هر آینه نام ترا از طومار انبیاء محو می کردم.1

1. نمونه معارف ۲/۶۷۶- لئالی الاخبار ص ۱۹۷.

منبع : یکصد موضوع ۵۰۰ داستان ، ج۱ ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، نشر ناصر

عمرو بن نعمان جُعفی گفت: امام صادق (ع)را دوستی بود که هر جا حضرت می رفت از او جدا نمی شد.وقتی حضرت به محلی به نام حذائین می رفتند، او و غلامش دنبال حضرت می آمدند.آن شخص دید غلامش دنبالش نیست. تا سه بار توجه کرد او را ندید. مرتبه چهارم او را دید و گفت: ای پسر زن بدکار کجا بودی؟!

امام با شنیدن این کلمه دست مبارکش را بر پیشانی زد و فرمود: سبحان الله، به مادرش اسناد بد دادی، من ترا با ورع می پنداشتم، اکنون می بینم ورعی نداری.عرض کرد: فدایت شوم، مادرش سندیّه و مشترک است *مانعی از این اسناد ندارد* فرمود: آیا نمی دانی که هر امتی را نکاحی هست از من دور شو!! راوی حدیث گوید:

دیگر او را ندیدم با حضرت راه برود، تا اینکه مردن بین ایشان جدایی افکند.1

۱. کیفر کردار ۱/۴۸۲- تنبیه الخواطر ص ۵۲۶

منبع : یکصد موضوع ۵۰۰ داستان ، ج۱ ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، نشر ناصر

آیت الله جوادی آملی می فرمایند:

” حرمت زن
نه اختصاص به خود زن دارد
نه مال شوهر
و نه ویژه برادران
و فرزندانش می باشد
.
همه ی اینها اگر رضایت بدهند
قرآن راضی نخواهد بود
چون حرمت زن و حیثیت زن به عنوان حق الله مطرح است .
.
حجاب زن حقی است الهی ٬
عصمت زن “حق الله” است ٬
زن به عنوان امین حق الله از نظر قران مطرح است. .
.
زن باید این مسئله را درک کند که حجاب او تنها مربوط به خود او نیست تا بگوید من از حق خودم صرف نظر کردم.
.
حجاب زن مربوط به مرد نیست تا مرد بگوید من راضیم .
.
حجاب زن مال خانواده نیست تا اعضای خانواده رضایت دهند .
.
حجاب زن حقی الهی است.

آیت الله بهجت
هرروز سعی کنید یک حدیث از کتاب جهادالنفس«وسایل الشیعه»را مطالعه کنید

وسعی نمایید به آن عمل کنیدبعد از یک سال خواهید دید که حتما عوض شده اید مانند دارویی که انسان مصرف کند وبعد از مدتی احساس بهبودی میکند.

من مست جام باقی‌ام، دارم هوای عاشقی
حیران روی ساقی‌ام، دارم هوای عاشقی

ای جان و ای جانان من، دارم هوای عاشقی
ای وصل و ای هجران من، دارم هوای عاشقی

جان در بر جانانه شد، دل بر سر پیمانه شد
تن ساکن میخانه شد، دارم هوای عاشقی

گه نور و گه نار آمدم، گه گل، گهی خار آمدم
گه مست و هشیار آمدم، دارم هوای عاشقی

ای شاه، درویشت منم، درویش دل ریشت منم
بیگانه و خویشت منم، دارم هوای عاشقی

دیوانه رویت منم، آشفته مویت منم
سرگشته کویت منم، دارم هوای عاشقی

- امام هادى عليه السلام:
اَلسَّهَرُ اَلَذُّ لِلمَنامِ وَ الجوعُ يَزيدُ فى طيبِ الطَّعامِ؛
شب‏زنده دارى، خواب را شيرين‏تر و گرسنگى، غذا را لذت بخش‏تر مى‏ كند.
(تنبيه الخواطر، ص 141، ح 18)
———————-
2- پيامبر صلى الله عليه و آله:
نَحْنُ قَوْمٌ لا نَأكُلُ حَتّى نَجوعَ وَ اِذا اَكَلْنا لا نَشْبَعُ؛
ما قومى هستيم كه تا گرسنه نشويم غذا نمى‏خوريم و تا سير نشده‏ايم دست از غذا مى‏كشيم.
(سنن النبى، ص 226)
———————-
3- پيامبر صلى الله عليه و آله:
أفضَلُكُم مَنزِلَةً عندَ اللّه تعالى أطوَلُكُم جُوعا و تَفَكُّرا، و أبغَضُكُم إلَى اللّه تعالى كُلُّ نَؤومٍ و أكُولٍ و شَروبٍ؛
بلند پايه‏ترين شما نزد خداوند متعال كسى است كه مدتهاى طولانى‏ترى گرسنگى بكشد و به تفكّر بپردازد و منفورترين شما نزد خداوند متعال هر آن كسى است، كه پرخواب و پرخور و پرنوش باشد.
(تنبيه الخواطر، ج1، ص 100 - منتخب ميزان الحكمة، ص 448)
طوبى لِمَن طَوى وجاعَ، اُولئِكَ الَّذينَ يَشبَعونَ يَومَ القِيامَةِ؛
خوشا به حال آنان كه شكم، تهى مى‏دارند و گرسنگى مى‏كشند. آنان كسانى اند كه در روز قيامت، سير مى ‏شوند.
(الجعفريّات، ص 165)