خودت را تماشا کن…..
بی قضاوت، فقط تماشا کن،
چقدر محتاج تحسین هستی؟
چقدر اشتیاق داری که کسی به تو بگوید چقدر قشنگ هستی؟باهوشی؟…
وچقدر نگران میشوی وقتی کسی چیزی برخلاف میل توبگوید؟
چقدر آزرده میشوی ،چقدر دفاع می کنی، چقدر بحث می کنی …
چرا این همه ترس؟
چرا این همه اشتیاق برای داشتن نظر خوب دیگران؟
زیرا این تنها روش آفرینش یک خود دروغین است…
و خود دروغین ارزان است…
از این دام هشیار باش…
خودت را اختراع نکن، خودت را کشف کن
و کشف کردن ،یک سفر درونی است
در خلوت از خود بپرس
من کیستم.

نوزده سال بود که فقط تو شرایط خاصی مث محرم چادرسرمیذاشتم.

هرچندوقت شکل وشمایلم عوض میشد
دوس داشتم زیبابپوشم مرتب وشیک بگردم
ولی هربارمیخوردم به بن بستی که شروعش بازم غلط بود وبازم سردرگرمی
نمیدونستم چه کنم ..
مادرم چادری بود ولی اجباری نذاشت برام
پیداکردن بهترین پوشش ولباس واسم شده بود پیداکردن سوزن تو انبار کاه..
یه چندمدتی بود که دوستم وچادرش وتودلم همش تحسین میکردم قشنگ میپوشید ؛تمیزبود انتهای چادرش.
هیچ جای ضعفی که توش ندیدم هیچ،
همه ی قشنگیارو داشت
هنوز دو دلی تو وجودم موج میزد.
تااینکه یه جوون بهم گفت بانو شما که انقدردنبال شیک پوشی هستین میدونین حتی زیرچادرهم میشه بهترین پوشش رو داشت وشیک وزیبا بود
یکبارخواهرزاده ی کوچیکش کناربزرگتراواقوام نشسته بود
چن تا از اقوام به این دخترکوچولوگفتن： چرا چادرتو برنمیداری تو که سنّی نداری؟
این فرشته ی کوچولو هم در جوابشون میگه ：من از شما که نامحرمید خجالت نکشم؛میتونم از حضرت رقیه که همسن وسال من بودن هم خجالت نکشم؟؟؟؟
اون شب واسه من شد پایانِ همه ی آشوب درونم
بزرگترین تلنگر زندگیم وتجربه کردم.
باورم نمیشد که بانوفاطمه(س)منوهم قابل دونستن
فردای اون روز باهمون دوست چادریم رفتم برای خرید چادر و طلای مشکی زندگیمو برای همیشه روی سرم گذاشتم.

ان شالا این طلای مشکی پشت وپناه همه ی دخترای شیعه فاطمه

بیاییم امام زمان مان را مانند کوفیان تنها نگذاریم
امام زمان
بشر باید توبه ای کند به عمق تاریخ … و شیعیان در این میان ، باید توبه ای کنند عمیق تر ؛ چرا که نقشه سعادت بشریّت در دست آن هاست . در یک سخن ، کلید قفل غیبت به دستان شیعه است .
در روایات مرتبط با « ظهور امام عصر » أرواحنا فداه آمده است :
«آن هنگامی که برای امام،( یارانی ) به تعداد اهل بدر ( 313 تن) گرد هم آیند بر آن حضرت قیام و تغییر واجب می شود.»
آیا در حال حاضر ، در میان جمعیت بیش از شش میلیارد نفری کره زمین ، سی صد و سیزده واجد شرایط فوق یافت نمی شوند؟
به راستی، آیا در طول این هزار و یک صد شصت و هفت سالی که از شروع غیبت می گذرد ، نبایستی حداقل در یک مقطع از تاریخ شیعه ، گروهی از شیعیان به فکر چاره می افتادند و با عزم راسخ و ایجاد معیارهای مورد نظر این روایت در خود ، ظهور مبارک امام عصر (علیه السلام) را زمینه سازی می کردند تا این که عمر دوران غیبت به این درازا نمی کشید و دوازده قرن غربت آن امام عزیزتر از جان به پایان می رسید و روزگار مردم دنیا و به ویژه شیعیان این نبود که اکنون شاهد آن ایم ؟
البتّه مخاطب این سوال، نسل کنونی جامعه ی شیعه نیز هست و شایسته است هر یک از ما به تفکر و تأمل راجع به این حقیقت تلخ پرداخته از خویشتن بپرسیم :
نقش من در طولانی شده غیبت امام زمان (علیه السلام) یا به عکس ، در نزدیک شدن ظهور آن بزرگوار چیست ؟ مولای من چه انتظاری از من دارد ؟ چگونه می توانم امام زمان خویش را در این عصر و زمانه یاری کنم ؟
در شرمساری ما همین بس که امام زمان مان همواره به یاد ماست و ما از آن وجود مقدس غافل ایم . ما چشم به راه ظهور آن راهبر آسمانی ایم و آن بزرگوار نیز چشم انتظار بیداری ما از خواب غفلت .
آیا وقت آن نرسیده است که باور کنیم پیشوای نجات بخش ما زنده است ؟ آیا هنگام آن نیست که خود باور کنیم و این باور را به دیگران عرضه بداریم که چاره ای جز پناه بردن به آستان مبارک محبوب نداریم ؟
نکند ندای ” هل من معین؟” امام زمان ارواحنافداء در کربلای غیبت او بی لبیک بماند! مبادا هلهله ی اهل کوفه صدای غربت حجة بن الحسن (علیه السلام) را به گوش ما نرساند! نکند قربة الی الله، بقیه الله را تنها رها کنیم…!
سر ارادت ما و آستان حضرت دوست که هرچه بر سر ما می رود ارادت اوست

آری، باور کنیم همه و همه در آن محضریم و آن پیشوای مهربان از ما به ما نزدیک تر است .
دوست نزدیک تر از من به من است وین عجیب بین که من از وی دورم!

یقین داشته باشیم که امام عصر (علیه السلام) ما را از خود ما بهتر می شناسد . هر عملی که از ما سر می زند در معرض نگاه اوست . هر سخنی که بر زبان جاری می کنیم – پیش از آن که خود بشنویم – به سمع مبارک حضرت او می رسد . مگر پدران بزرگوارش نفرمودند که:
« اگر لبانتان را در خانه هاتان تکان دهید ، منظورتان را می فهمیم.»
ناراحت گناه دریا
چگونه است که معتقدیم صحیفه ی اعمالمان هر هفته به آن عزیز عرضه می شود و ما را می بیند؛ امّا این باور ما را از ارتکاب لغزش ها باز نمی دارد؟! شما را به خدا سوگند! اگر کودکی شاهد اعمال ما باشد، آیا در نوع رفتار و کردارمان پروا نمی کنیم و حتّی تغییر نمی دهیم؟ این چه جسارتی است که در محضر شاهد و ناظر الاهی از خود نشان می دهیم؟! ما او را نمی بینیم، و نمی شناسیم؛ امّا او ما رو می بینید و می شناسد و بر اعمال و احوال ما اشراف دارد . راستی ، اگر به حضور امام زمان (علیه السلام) در این دنیا یقین پیدا کنیم و در همه ی آنات خود را در حضور او ببینیم و وی را آگاه بر اعمال مان بدانیم، آیا باز هم قصور و کوتاهی و لغزش خواهیم داشت ؟
باور کنیم هر فضیلت و کمال و نعمتی در عالم هست ، به میمنت ولیّ الله الأعظم أرواحنا فداه است ؛ چه او واسطه ی فیض است در عالم وجود .
باری، شیطان در کمین شیعیان آخرالزمان نشسته است تا آن ها را نیز ، چون آدم و حوا از بهشت براند . مبادا به کید ابلیس ، ما را از بهشت امامت  برانند ! … مۆمن که از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود .
نکند ندای ” هل من معین؟” امام زمان ارواحنافداء در کربلای غیبت او بی لبیک بماند! مبادا هلهله ی اهل کوفه صدای غربت حجة بن الحسن (علیه السلام) را به گوش ما نرساند!
نکند قربة الی الله، بقیه الله را تنها رها کنیم…!

ای نگار عرفاتی لک لبیک حسین
چشمه ی آب حیاتی لک لبیک حسین

خط پیشانی تو مظهر وجه الهی
بس که مستغرق ذاتی لک لبیک حسین

ز ازل بندگیم نوکری خانه ی توست
حقاً ارباب صفاتی لک لبیک حسین

بین طوفان گنه غرق شدم کاری کن
ای که کشتی نجاتی لک لبیک حسین

کاش سر تا به قدم گریه شوم آب شوم
تو قتیل العبراتی لک لبیک حسین

باز از قافله کرب و بلا جا ماندم
کن عطا برگ براتی لک لبیک حسین

اسماعیل سمبل است،اسماعیل قرارنیست کشته شود بلکه این سمبل است که قربانی شود،اسماعیل سمبل وابستگیهاست…

وابستگی های دنیوی ، وابستگی به فرزند ، وابستگی به پدر و به مادر ،و وابستگی به مال و ثروت ، غرور ، حسادت ، خودشیفتگی و بخل و،…
چراعیداست …

چون روزی که قطع وابستگی میکنی باید عید بگیری باید شاد باشی وجشن بگیری…

به تعدادسالهای عمرمان حداقل باید یک قربانی بدهیم امسال غرورم را قربانی می کنم سال دیگر حسادتم را و و…

سالیان دیگر…
تاسرانجام خالی از هرگونه دلبستگی، اماده درک حضور الهی باشیم آنگاه است که به مقام ابراهیم میرسیم وباتمام وجود تسلیم میشویم …

اما مافقط  گوسفندان بیچاره را قربانی می کنیم.

قربانی میکنم در خود تمام منیت ها را، تمام آنچه که باعث دوری من از خود و خدایم میشود..
قربانی میکنم حسادت را، که مبادا به آنچه دیگری از من برتری دارد حسد بورزم..
قربانی میکنم حسرت را، که ذره ای من را از خود واقعی ام دور نکند و هرگز آهی نکشم برای داشته ها و نداشته هایم..
قربانی میکنم ترس را در وجودم، که با اشتیاق صد برابر در راه رسیدن به کمال قدم بگذارم..
قربانی میکنم وابستگی هایم را به این دنیای فانی؛ زیرا که میدانم هر چه در این مسیر سبک تر باشم رهایی ام آسان تر میشود..
من ایمان دارم که تمام این قربانی هایم، مرا به هدفم نزدیک تر میکنند و باعث میشود مرگی داشته باشم، سراسر پر از آگاهی..
باشد که روز عید قربان، من ؛ خود واقعی ام را بشناسم
با این قربانی ها ، عید قربان تولدی دیگر برایمان باشد

چه عید باشکوهی ست قربان…..

ابراهیم(علیه السلام) نیت میکند و ارباب ما عمل!!!

کاش خداوند در رستاخیز کربلا همه ی جن و انس را برای قربانی شدن چشم عباس میفرستاد…
کاش تمام دریاها زمزم علی اصغر میشدند…..
عاشورا هر روز در وجود ما اتفاق می افتد!!
نگذاریم ک حسین دل ب دست یزید نفس کشته شود!!!
عید را بهانه کنیم تا به همه کسانی که دوستشان داریم
سلامی بکنیم ،
صبح بخیر …
نام شما در اندیشه و مهرتان در قلب ماست . . .
زندگیتان به زیبایی گلستان ابراهیم و پاکی چشمه زمزم…

 این شعر تقدیم ب اونایی ک در حسرت زیارت کربلا هستند:

با همین سوز که دارم بنویسید حسین(ع)
هر که پرسید ز یارم بنویسید حسین(ع)

ثبت احوال من از ناحیه ی ارباب است
همه ی اهل و تبارم بنویسید حسین(ع)

خانه ی آخرتم هست قدمگاه حبیب
سر در قصر مزارم بنویسید حسین(ع)

هر که پرسید چه دارد مگر از دار جهان
همه ی دار و ندارم بنویسید حسین(ع)

من دلم راز شکیبایی زینب(س) دارد
همه ی صبر و قرارم بنویسید حسین(ع)

هیچ شعری ننویسید به روی کفنم
با گل تربت یارم بنویسید حسین(ع)

تا نپرسند ز من هیچ سؤال آن دو ملک
به روی سینه ی زارم بنویسید حسین(ع)

گلشن و باغ و بهشتم همه در هیئت اوست
همه ی باغ و بهارم بنویسید حسین(ع)

روی پیشانی من هر چه که بیمار شدم
با همه حال نزارم بنویسید حسین(ع)

هر که پرسید که در چله نشینی چه کنم؟
اربعین با که گذارم؟ بنویسید حسین(ع)

دست بر شاکله ی هیئتی من نزنید
گفت یارم به عذارم بنویسید حسین(ع)

آری از کرب و بلایش نتوان دست کشید
حاجت قافله دارم بنویسید حسین