سيد بحرالعلوم (ره) به قصد تشرف به سامرا تنها براه افتاد.
در بين راه راجع به اين مساله, كه گريه بـر امـام حسين (علیه السلام) گناهان را مي آمرزد, فكر مي كرد.
همان وقت متوجه شد كه شخص عربي كه سـوار بـر اسـب اسـت بـه او رسـيد و سلام كرد.
بعد پرسيد: جناب سيد درباره چه چيز به فكر فرو رفته اي؟ اگر مساله علمي است بفرماييد شايد من هم اهل باشم؟
سـيـد بـحرالعلوم فرمود: در اين باره فكر مي كنم كه چطور مي شود خداي تعالي اين همه ثواب به زائراءران و گريه كنندگان بر حضرت سيدالشهداء (علیه السلام) مي دهد؟
آن سوار عرب فرمود: تعجب نكن! من براي شما مثالي مي آورم تا مشكل حل شود.
سـلـطـانـي بـه همراه درباريان خود به شكار مي رفت.
در شكارگاه از همراهيانش دور افتاد و به سـخـتي فوق العاده اي افتاد و بسيار گرسنه شد.
خيمه اي را ديد و وارد آن خيمه شد.
در آن سياه چـادر, پيرزني را با پسرش ديد
آنان در گوشه خيمه ﺑﺰ ﺷﻴﺮ ﺩﻫﻲ داشتند و از راه مصرف شير اين بز, زندگي خود را مي ﮔﺬﺭاﻧﺪﻧﺪ.
وقـتي سلطان وارد شد, او را نشناختند, ولي به خاطر پذيرايي از مهمان , آن بز را سربريده و كباب كردند.
سلطان شب را همان جا خوابيد و روز بعد, از ايشان جدا شد و خود را به درباريان رسانيد و جريان را براي اطرافيان نقل كرد.
و از ايشان پرسید: اگر بخواهم پاداش ميهمان نوازي پيرزن و فرزندش را داده باشم, چه عملي بايد انجام بدهم؟ يكي از حاضران گفت: به او صد گوسفند بدهيد.
ديگري كه از وزراء بود, گفت: صد گوسفند و صد اشرفي بدهيد.
يكي ديگر گفت: فلان مزرعه را به ايشان بدهيد.
سـلطان گفت: هر چه بدهم كم است, زيرا اگر سلطنت و تاج و تختم را هم بدهم آن وقت مقابله به مثل كرده ام .
چون آنها هر چه را كه داشتند به من دادند.
من هم بايد هرچه را كه دارم به ايشان بدهم.
بعد سوار عرب به سيد فرمود: حالا جناب بحرالعلوم , حضرت سيدالشهداء (علیه السلام) هرچه از مال و منال و اهـل و عـيـال و پـسر و برادر و دختر و خواهر و سر و پيكر داشت همه را در راه خدا داد پس اگر خـداونـد بـه زائران و گريه كنندگان آن همه اجر و ثواب بدهد, نبايد تعجب نمود, چون خدا كه خـدایيش را نمي تواند به سيدالشهداء (علیه السلام)بدهد, پس هر كاري كه مي تواند, انجام مي دهد, يعني با صـرف نظر از مقامات عالي خودش, به زوار و گريه كنندگان آن حضرت, درجاتي عنايت مي كند
در عين حال اينها را جزاي كامل براي فداكاري آن حضرت نمي داند.
چون شخص عرب اين مطالب را فرمود, از نظر سيد بحرالعلوم غايب شد.

اﻟﻌﺒﻘﺮﻱ اﻟﺤﺴﺎﻥ ج 1، ص 119، س 11

ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ؟
ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺎﯾﻊ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﻦ…

ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ؟
ﺑﺎﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻦ فقط به او گوش کن…

ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ؟
خودت را با کسي مقايسه نکن…

آرامش ميخواهي؟
شکرگزار باش…

ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍهي؟
کمک کن ؛ تو توانايي !
شايد همه توانايي روحي و جسمي براي ياري کردن ندارند…

ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍهي؟
با همه بي هيچ چشم داشتي ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺵ…

ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ؟
ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺰﯼ ﮐﻦ ، هدف داشته باش…

ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ؟
ﺳﺮﺕ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺧﻮﺩﺕ ﮔﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ .

آراﻣش ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ؟
ﺑﻪ ﮐﺴﯽ وابسته نباش . ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﻧﺪ.

اميدوارم آرامش ، همنشين هميشگي شما باشد.

بنی آدم اعضای یکدیگرند
همه یک به یک نوکر حیدرند

همان ها که بر"عشق” نوکر شدند
ز حور و پری و ملک برترند

بود نوکری بر درش افتخار
که خاک رهش میثم و قنبرند
محبّان حیدر علی طینت اند

که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار
مدد گیرد از صاحب ذوالفقار

علی بی بدیل است و مثل علی
نزاید دگـر مادر روزگـار

اهانت کند گر کسی بر ولی
دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی
مزن لاف عشقِ علی را دمی

علی بوده غمخوار درماندگان
علی بوده بر زخم دین مرهمی

اگر یار بیچاره ای “یا علی”
و گر غیر اینست “نامحرمي”

تو گر منکر مرتضی بوده ای
نشاید که نامت نهند آدمی

شهیدی بود که همیشه ذکرش این بود، نمی دونم شعر خودش بود یا غیر…

یابن الزهرا
یا بیا یک نگاهی به من کن
یا به دستت مرادر کفن کن.

از بس این شهید به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)
علاقه داشت به دوست روحانی خود وصیت می کند.
اگر من شهید شدم دوست دارم در مجلس ختم من تو سخنرانی کنی…
روحانی می گوید: ما از جبهه برگشتیم وقتی آمدیم دیدیم عکس شهید را زده اند.
پیش پدر و مادرش آمدم گفتم: این شهید چنین وصیتی کرده است
آیا من می توانم در مجلس ختم او سخنرانی کنم؟ و آنان اجازه دادند…
در مجلس سخنرانی کردم بعد گفتم ذکر شهید این بوده است:
یا بن الزهرا
یا بیا یک نگاهی به من کن
یا به دستت مرا در کفن کن
وقتی این جمله را گفتم ، یک نفر بلند شد و شروع کرد فریاد زدن .
وقتی آرام شد گفت: من غسال هستم
دیشب آخرهای شب به من گفتند یکی از شهدا فردا باید تشییع شود
و چون پشت جبهه شهید شده است باید او را غسل دهی
وقتی که می خواستم این شهید را کفن کنم دیدم
یک شخص بزرگواری وارد شد گفت: برو بیرون من خودم باید این شهید را کفن کنم.
من رفتم در وسط راه با خود گفتم این شخص که بود و چرا مرا بیرون کرد؟؟؟
با عجله برگشتم و دیدم این شهید کفن شده
و تمام فضای غسالخانه بوی عطر گرفته بود.
از دیشب نمی دانستم رمز این جریان چه بود.اما حالا فهمیدم …نشناختم…

منبع: کتاب روایت مقدس صفحه ۹۶ به نقل از نگارنده کتاب “میر مهر” حجه الاسلام سید مسعود پور اقایی

شهیدی که باعث رواج چفیه در بین رزمندگان شد

آخر سال 60 بود و ابراهیم(شهید ابراهیم هادی) به مرخصی آمده بود.
با او رفتیم بازار ؛
از چند دالان و مغازه رد شدیم تا به مغازه مورد نظر ابراهیم رسیدیم.مغازه بزرگی بود.پیرمرد صاحب مغازه و شاگردش با ابراهیم روبوسی کردند ؛ مشخص بود قبلا همدیگر را می شناسند. بعد از کمی صحبت ابراهیم گفت: حاجی من فردا ان شا الله عازم گیلان غرب هستم و کاغذی را به پیرمرد داد و گفت برای بچه ها احتیاج به تعداد زیادی چفیه داریم.
صحبت که به اینجا رسید پسر آن پیر مرد گفت: آقا ابرام چفیه دیگه چیه؟ مگه شما مثل آدم های لات و بیکار میخواهید دستمال گردن بیندازید؟ ابراهیم مکثی کرد و گفت اخوی چفیه دستمال گردن نیست.بچه های رزمنده هر وقت وضو میگیرند چفیه برایشان حوله است؛ هر وقت نماز میخوانند سجاده است ؛ هر وقت زخمی میشوند با چفیه زخم خودشان را میبندند و … پیرمرد صاحب مغازه پرید تو حرفش و گفت: چشم آقا ابرام اون رو هم تهیه میکنم. فردا همان پیرمرد با یک وانت پر بار آمد و گفت وسایلی که خواستید آماده است ؛ آقا ابرام جان این هم یک وانت پر از چفیه.
بعد ها ابراهیم تعریف میکرد که از آن چفیه ها را برای عملیات فتح المبین استفاده کردیم. کم کم استفاده از چفیه مشخصه رزمندگان اسلام شد.

شهیـــــد ابراهیـــــم هادی

منبع:
کتاب سلام بر ابراهیم صفحه 140 و 141

ﻣﻮﻻ‌ﯼ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺧﻠﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﻭﻗﺖ ﻃﻮﺍﻑ ﺣﺮﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﺮﮎ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﻏﺪﯾﺮ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻋﻠﯽ
ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﻤﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯿﺨﻮﺭﻡ ﮐﻪ ﻧﺒﯽ ﺷﻬﺮ ﻋﻠﻢ ﺑﻮﺩ
ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺟﺰ ﻋﻠﯽ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﻃﻮﺭﯼ ﺯﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﮐﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﯿﭻ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﯾﺎ ﻏﯿﺮ ﻻ‌ ﻓﺘﯽ ﺻﻔﺘﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺵ ﻧﺒﻮﺩ
ﯾﺎ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻭﺍﮊﻩ ﯼِ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﻞ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺧﺘﻢ ﻧﺎﺩﻋﻠﯽ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺘﻌﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ
ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ،ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ

(ﺳﻴﺪﺣﻤﻴﺪﺭﺿﺎ ﺑﺮﻗﻌﻲ)

گویند فقیری به مدینه به دلی زار

آمد به در خانۀ عبّاس علمدار

زد بوسه بر آن درگه و استاد مؤدب

گفتا به ادب با پسر حیدر کرّار

کی صاحب این خانه ، یکی مرد فقیرم

بیمار و تهدیست و گرفتار و دل افکار

هر سال در این فصل از این خانه گرفتم

بر خرجی یکساله خود هدیه بسیار

گفتا به زنان امّ البنین ، مادر عبّاس

با سوز دل سوخته و دیدۀ خون بار

کز زیور و زر هر چه که دارید بیارید

بخشید بر این مرد فقیر از ره ایثار

خود سائل هر سالۀ عبّاس من است این

عبّاس دل آزرده شود گر برود زار

دادند بدو زیور و زر آنچه که می بود

از لطف و کرم عترت پیغمبر مختار

سائل که نگاهش به زر و سیم بیفتاد

بگذاشت ز غم گریه کنان چهره به دیوار

گفتند همه هستی این خانه همین بود

ای مرد عرب اشک میفشان تو برخسار

آن سائل دلباخته با گریه چنین گفت

کی در همه جا بوده به خیل ضعفا یار

بر من در این خانه گدائی است بهانه

من عاشق عبّاسم، نه عاشق دینار

من آمده ام بازوی عبّاس ببوسم

من در پی گل روی نهادم سوی گلزار

هر سال زدم بوسه بر آن دست مبارک

هر بار شدم محو رخ صاحب این دار

یک لحظه بگوئید که عبّاس بیاید

امام على عليه السلام:

راستگو، با راستگويى خود به همان مى رسد كه دروغگو با حيله گرى خود.

يَبلُغُ الصّادِقَ بِصِدقِهِ ما يَبلُغُهُ الكاذِبَ بِاحتيالِهِ؛

(غررالحكم، ج 6، ص 471، ح 11006)