و بزرگان، به علمت… و معرفتت… و شهودت… اذعان کرده اند؛ پس اینک که دستت بازتر است، دستگیری ‌مان کن.

این روزها… پس از سال ها که رفته ‌ای و چشممان روشنِ رویت نیست، از یادت به آسمان پلی می ‌زنیم به هر بهانه ‌ای… بلکه پیغامی برسد و قریب شویم. دعایمان کن که به پرتگاه نیفتیم و بی بها نشویم.

بهانه مکررمان برای ذکر، سالگرد عروج توست؛ جرعه ای حیات می طلبیم با ذکر لحظه‌های بودنت در حرم، فاطمیه، جمع دوستان، وقت تدریس، و سخنان گهربارت در جلسات مختلف.

این شیفتگان که در صراطند همه
جوینده چشمه حیاتند همه

از یاد نمی بریم که بارها از بندگی کردن گفتی و انجام واجبات و ترک محرمات الهی. و وقتی از تو موعظه خواستیم، پرسیدی: «آیا به مواعظی که تا به حال شنیده‌اید عمل کرده اید؟! آیا می‌دانید هرکه عمل به معلومات خویش کرد، خداوند مجهولات او را معلوم می نماید؟!…» و در برابر خداوند شرمساریم، از اینکه عامل به معلوم نبودیم؛ دعایمان کن که در پی مجهول نمانیم.

گفتی: «بعضی گمان می‌کنند که ما از ترک معصیت عبور کرده‌ایم؛ غافلند از اینکه معصیت اختصاص به کبائر معروفه ندارد، اصرار بر صغائر هم، کبیره است؛…» می‌ترسیم از اینکه غرق در معصیت صغیر و کبیر شویم و باز هم در گمان خوش بمانیم که عبور کرده ایم…؛

برای متقی شدن و باتقوا ماندمان دعا کن … اکنون که دستت بازتر است.

فصلی بگشا که وصف رویت باشد
آغـازگــر طـره مـویــت بـاشــد

صفحات: 1 · 2