اسلام برای تربیت فرزندان اهمیت بسیاری قائل است و آن را بر امور دیگر برتری می‌دهد.[1] حتّی تربیت نیکو را از صدقه‌ی روزانه بهتر و والاتر می‌داند. در مقابل، ناشایسته بودن نسل را به عنوان سخت‌ترین مصیبت‌ها یاد می‌کند.[2] زیرا فرزندی که نافرمان و سرکش باشد نه تنها برای خانواده بلکه برای جامعه نیز مایه‌ی رنج و مشقت و شومی، می‌باشد. در حالی که تربیت نیکو علاوه بر این‌که موجب سعادت فرزند و رضایت الهی می‌گردد سبب پیش‌برد جامعه و فراهم نمودن زمینه‌های ظهور حکومت اصلاحگرانه مهدوی نیز می‌شود.

[1] . محمود، ارگانی بهبهانی حائری، تربیت فرزند در اسلام، قم، پیام مهدی، 1379 ه.ش، ص 116.

[2] . امام علی7: «أَشَدُّ المَصائِبِ سوءُ الخَلَفِ.»، محمّد، محمّدی ری شهری، حکمت نامه ی کودک، مترجم: عباس، پسندیده، قم، چاپ چهارم، دارالحدیث، 1388ه.ش، ص 33 و 34.