آدمهای هم فرکانس همدیگر
را پیدا می کنند…
حتی از فاصله های دور…
از انتهای افق‌های دور و نزدیک…
انگار جایی نوشته بود
که اینها باید در یک مدار باشند،
یک روزی یک جایی،
باید با هم برخورد کنند…
آنوقت میشوند همدم
میشوند دوست
میشوند رفیق…
اصلا میشوند هم شکل…
حرفهایشان میشود آرامش…
خنده هایشان ،
کلامشان می نشیند روی طاقچه دلتان…
نباشند دلتنگشان میشوی…
هی همدیگر را مرور می کنند، و از هم خاطره می سازند…
و یادمان باشد حضور هیچکس اتفاقی نیست…!