فُضَیل بن یَسار از امام صادق علیه السّلام درباره آیه شریفه «یوم ندعو کل اناس بامامهم» (1): «روزی که هر مردمی را با امامشان می خوانیم» پرسید. حضرت چنین فرمودند:

یا فُضَیلُ، اِعرِف اِمامَکَ. فَاِنَّکَ اِذا عَرَفتَ اِمامَکَ، لَم یَضُرَّکَ تَقَدَّمَ هذَا الاَمرُ اَو تَأَخَّرَ. وَ مَن عَرَفَ اِمامَهُ ثُمَّ ماتَ قَبلَ اَن یَقُومَ صاحِبُ هذَا الاَمرِ، کانَ بِمَنزِلَةِ مَن کانَ قاعِداً فی عَسکَرِهِ لا؛ بَل بِمَنزِلَةِ مَن قَعَدَ تَحتَ لِوائِهِ. (2)

ای فضیل، امام خود را بشناس. زیرا اگر معرفت امام خود را داشته باشی، جلو افتادن یا به تأخیر افتادن این امر (حکومت ظاهری ائمه حق) زیانی به تو نمی زند. و کسی که امام خود را بشناسد، سپس (با معرفت) قبل از آنکه صاحب این امر قیام نماید از دنیا برود، همچون کسی است که در لشکر آن حضرت بوده باشد، نه؛ بلکه (بالاتر) مانند کسی است که زیر پرچم ایشان (در میدان جنگ) نشسته باشد.
__________

1- اسراء (17)/71.
2- اصول کافی ج 1 ص 371، کتاب الحجّه، باب أنّه من عرف إمامه …، ح 2.