شیخ عباس قمی در فوائدالرضويه نقل ميكنند كه:

كاروانی از سرخس به مشهد آمدند پابوس امام رضا(علیه السلام )،
یه مرد نابینایی تو اون کاروان بود به اسم حیدر قلی ،،،،

اومدند امام رو زیارت كردند، از مشهد خارج شدند، یه منزلیه مشهد اُطراق كردند، دارند برمیگردند سرخس، حالا به اندازه یه روز راه دور شده بودند

شب جوونهای کاروان گفتند بریم یه ذره سر به سر این حیدر قلی بذاریم، خسته ایم، بخندیم صفا كنیم

كاغذهای تمیز و نو گرفتند جلوشون هی تكون میدادند، اینها صدا میداد، بعد به هم میگفتند، تو از این برگه ها گرفتی؟ یكی میگفت: بله حضرت مرحمت كردند

فلانی تو هم گرفتی؟
گفت:آره منم یه دونه گرفتم،،،،،،
حیدر قلی یه مرتبه گفت:
چی گرفتید؟
گفتند مگه تو نداری؟
گفت: نه من اصلاً روحم خبر نداره! ….
گفتند: امام رضا تو يکى ازصحن ها برگ سبز میداد دست مردم،
گفت: چیه این برگ سبزها، گفتند:
امان نامه از آتش جهنم، ما این رو میذاریم تو كفن مون، قیامت دیگه نمیسوزیم، جهنم نمیریم چون از امام رضا گرفتیم،

تا این رو گفتند،،،،،
دل حیدر قلی به درد آمد …دل هم كه بشكند عرش خدا میشود، این پیرمرد یه دفعه دلش شكست،
با خودش گفت:
یا امام رضا از تو توقع نداشتم، بین كور و بینا فرق بذاری، حتماً من فقیر بودم،
كور بودم از قلم افتادم،
به من اعتنایی نداری،،،؟!
بلند شد راه افتاد طرف مشهد،
گفت: به خودش قسم تا امان نامه نگیرم سرخس نمیآم،
باید بگیرم،
گفتند:
آقا ما شوخی كردیم، ما هم نداریم، هرچه كردند، دیدند آروم نمیگیرد،
خیال میكرد كه اونها الكی میگند كه این نره،

جلوش رو نتونستند بگیرند
شیخ عباس می گفت:
هنوز یه ساعت نشده بود دیدند حیدر قلی داره بر میگرده، یه برگه سبزم دستشه، نگاه كردند ،،،

دیدند نوشته:

«اَمانٌ مِّنَ النار،من ابن رسول الله على بن موسى الرضا»

گفتند:
این همه راه رو تو چه جوری یه ساعته رفتی،
گفت:
چند قدم رفتم،
دیدم یه آقایی اومد، گفت:
نمیخواد زحمت بكشی، من برات برگه امان نامه آوردم، بگیر برو….

السلام عليك يا علی بن موسى الرّضا المرتضى عليه السلام